Kapitujt

Isaia: 64. zjarri që i djeg krandet

¹ sikurse zjarri që i djeg krandet,

dhe ujin e bën të vlojë ‑

që armiqtë e tu t’i bësh

ta njohin emrin tënd.

Para fytyrës sate paganët do të dridhen

² kur të bësh mrekulli

që ne nuk i shpresonim.

Ti zbrite e para Fytyrës sate

malet u dridhën!

³ Qëkur ka zënë jeta fill nuk u ndie,

kurrë me veshë nuk u dëgjua,

askurrë syri nuk e pa,

që një Zot, përveç Teje,

të ketë vepruar ndonjë gjë të tillë

për ata që shpresojnë në të.

⁴ U ndihmon atyre që me gëzim zbatojnë të drejtën,

edhe atyre që, në udhët e tua, të kujtojnë.

Ja, ti u hidhërove, sepse ne mëkatuam;

në udhët e dikurshme do të gjejmë shpëtim.

⁵ Të gjithë ne kemi qenë porsi i papastërti,

si petk i ndytë të gjitha drejtësitë tona,

të gjithë u vyshkëm porsi gjethi,

të këqijat tona na tresin si era.

⁶ S’është asnjë që e thërret emrin tënd,

që të zgjohet e të mbështetet në ty,

sepse e fshehe prej nesh fytyrën tënde

dhe na lëshove në dorë të keqbërësisë sonë.

⁷ Megjithatë, ati ynë je, ti o Zot,

jemi argjilë e ti je vorbëtari ynë,

të gjithë jemi vepër e duarve të tua.

⁸ Deh për së tepërmi, Zot, mos u zemëro,

mëkatet më mos i kujto!

Ja, na shiko: të gjithë jemi populli yt!

⁹ Shkretë kanë mbetur qytetet e tua të shenjta,

Sioni mbeti i shkretë,

u shkatërrua Jerusalemi!

¹⁰ Tempulli ynë i shenjtë e i bukur,

ku të lëvdonin etërit tanë,

kafshatë u bë e zjarrit,

Ç’patëm të çmueshme, gjithçka u shkatërrua!

¹¹ Edhe pas të gjitha këtyre, ti o Zot, a do të përmbahesh,

a do të heshtësh, deri në fund a do të na mundosh?!

Kapitujt