Kapitujt

Isaia: 51. Shpëtimi i bijve të Abrahamit

51

¹ Më dëgjoni ju që ndiqni drejtësinë,

ju që kërkoni Zotin,

shikojeni qetën nga qetë prerë

dhe gropën e humnerës nga qetë nxjerrë!

² Shikojeni Abrahamin, atin tuaj,

edhe Sarën që ju lindi!

Ishte, njëmend, i vetëm kur e thirra,

por e bekova dhe e shtova!

³ Sepse Zoti e ngushëllon Sionin,

i ngushëllon të gjitha rrënojat e tij;

shkretëtirën e tij e shndërron në Eden,

djerrinën e tij në Kopsht të Zotit!

Brohoritja e galdimi do të jehojnë në të,

falënderimet e këngët e lavdisë!

Zoti do ta gjykojë botën

⁴ Më dëgjoni me kujdes, o populli im,

veshin ma vini, o popuj!

Sepse prej meje do të dalë Ligji

të drejtën time do ta bëj dritë për popuj!

⁵ Afër është drejtësia ime,

arriti shëlbimi im!

Krahu im do t’i gjykojë popujt,

në mua shpresën do ta vënë ishujt

do të shpresojnë në krahun tim.

⁶ Lart në qiell lartësoni sytë tuaj

dhe shikoni poshtë në tokë!

Sepse qiejt do të zhduken si tymi,

toka do të vjetrohet si petku,

banorët e saj të gjithë si ajo do të mbarojnë.

Por shpëtimi im do të qëndrojë deri në amshim,

drejtësia ime do të jetë e pafund!

⁷ Më dëgjoni ju që e njihni të drejtën,

ti, o popull, që ma ke në zemër Ligjin:

mos e druani përqeshjen e njerëzve,

mos u trembni nga fyerjet e tyre!

⁸ Sepse tenja do t’i brejë si petkun,

porsi leshin krimbi do t’i brejë;

kurse drejtësia ime do të qëndrojë gjithherë,

shëlbimi im brezni më brezni.

Zgjimi i Zotit

⁹ Zgjohu, zgjohu, ngjeshe forcën,

o krahu i Zotit!

Zgjohu porsi në ditët e moçme,

në breznitë shekullore!

Vallë, ti a nuk e godite Rahabin,

a s’e plagose dragoin?

¹⁰ Pse a nuk qe ti ai që e thau detin,

ujët e Humnerës së tmerrshme,

ti që e bëre fundin e detit udhë

që nëpër të të kalonin të çliruarit?

¹¹ Të shpërblyerit e Zotit do të kthehen

e do të arrijnë në Sion duke kënduar,

lumturia e përhershme do të jetë mbi kokë të tyre,

do t’i përcjellë gëzimi e hareja,

do të zhduken dhimbjet e rënkimet!

Zoti është Ngushëlluesi i gjithëpushtetshëm

¹² Unë, unë jam Ngushëlluesi juaj!

Kush je ti që të trembesh nga njeriu i vdekshëm,

nga biri i njeriut që është si bari?

¹³ E ke harruar Zotin, Krijuesin tënd,

që e shtriu qiellin dhe ethemeloi tokën,

e gjithnjë vazhdon të trembesh gjithë ditën

para zemërimit të atij që të mundonte

kur vendosi ta shuante farën!

Ku është tashti zemërimi i ndrydhësit?

Shpëtimi

¹⁴ I zëni rob shpejt do të çlirohet,

në burg s’do të vdesë,

buka kurrë s’do t’i mungojë.

¹⁵ Unë jam Zoti, Hyji yt,

që e tund detin,

e buçasin valët e tij;

Zoti i Ushtrive emri i tij!

¹⁶ Fjalët e mia në gojë t’i vura,

nën hije të dorës sime të fsheha

kur shtrija qiellin e themeloja tokën

e i thosha Sionit: “Ti je populli im!”

Zgjimi i Jerusalemit

¹⁷ Zgjohu, zgjohu,

ngrihu, Jerusalem,

ti që e pive prej dorës së Zotit

gotën e zemërimit të tij,

pive kupën e trullosjes,

e pive deri në fund!

¹⁸ Prej të gjithë bijve që ai lindi

s’është asnjë që ta ketë mbështetje;

prej të gjithë bijve që ai i rriti,

s’është asnjë që ta marrë për dore!

¹⁹ Dy të këqija të goditën

‑ kush do të ketë dhimbje për ty?

rrënim e shfarosje, uri e shpatë

‑ kush do të të ngushëllojë?

²⁰ Bijtë e tu shtrihen të molisur

në krye të çdo udhe

si antilopa e zënë në lak,

të këputur nga zemërimi i Zotit,

nga kërcënimi i Hyjit tënd!

²¹ Dëgjo, pra, o i mjerë,

o i dehur, por jo me verë!

²² Kështu thotë Zotëruesi yt,

Zoti, Perëndia yt,

Mbrojtësi i popullit tënd:

“Ja, prej dorës po ta heq

kupën e trullosjes,

gotën e zemërimit tim:

ti kurrë më nuk do ta pish.

²³ Përndjekësve të tu në dorë do t’ua vë,

atyre që ty të thonin:

“Bëju urë të kalojmë mbi ty!”,

urë ua bëje shpinën tënde,

porsi udhë për kalimtarë.”

Kapitujt