Kapitujt

Isaia: 46. Rënia e Babilonit

¹ Ra Beli, rrënojë u bë Naboja!

Idhujt e tyre janë mbi kafshë e bagëti,

ngarkuar si barrë mbi shpinë truporet

peshë kjo që të lodh!

² Bien, të gjithë së bashku rrëzohen;

s’mund t’i shpëtojnë ata që i mbartin,

por edhe vetë në skllavëri po shkojnë!

³ Më dëgjoni, shtëpia e Jakobit,

mbarë Teprica e shtëpisë së Izraelit,

juve që ju mbarta që nga kraharori i nënës,

që ju mbarta që kur lindët!

⁴ Derisa të plakeni unë s’do të ndërroj,

do t’ju mbart derisa të thinjeni!

Kështu kam bërë; prapë do t’ju mbart,

unë do t’ju mbart e do t’ju shpëtoj.

Zoti është i pakrahasueshëm

⁵ Me kë më bëni të ngjashëm e më barazoni,

më krahasoni që të jemi të njëjtë?

⁶ Nga kuleta e nxjerrin arin,

në peshore masin argjendin,

paguajnë mjeshtrin që t’ua punojë hyjin,

i bien para dhe eardhurojnë.

⁷ E vënë në krah edhe e mbartin

dhe e vendosin në vend të vet.

Aty qëndron, s’luan vendit të vet;

nëse e thërrasin në ndihmë, s’përgjigjet,

nga ngushtica askënd nuk shpëton!

Zoti është Zotëruesi i të ardhmes

⁸ Kujtojeni këtë e tranduni,

vritni mendjen, o njerëz që e latë udhën,

⁹ t’ju bjerë në mend koha e shkuar,

se unë jam Hyj, tjetër zot s’ka,

s’ka një tjetër që më ngjan mua!

¹⁰ Prej fillimit lajmëroj çka do të ndodhë,

prej kohësh të lashta çka ende s’ka ngjarë;

unë them: ‘Synimi im do të sendërtohet,

bëj gjithçka sipas dashjes sime.’

¹¹ Thërras nga lindja shpendin grabitqar,

nga një vend i largët njeriun e synimit tim:

e kam thënë e do ta sjell,

kam urdhëruar e do ta bëj!

¹² Më dëgjoni, ore kokëfortë,

ju që jeni larg drejtësisë!

¹³ Drejtësinë time e kam afruar,

s’do të vonojë,

s’do të zgjasë të vijë shpëtimi im:

shëlbimin do ta vë në Sion,

lavdinë time në Izrael!”

Kapitujt