Kapitujt

Isaia: 24. Gjyqi i Zotit

24

¹ Ja, Zoti po e shkatërron tokën,

copë po e bën,

po ia shëmton fytyrën,

banorët po ia shpërndan!

² Njësoj do t’i ndodhë popullit e priftit,

skllavit e zotërisë,

skllaves e zonjës,

blerësit dhe shitësit,

huadhënësit e huamarrësit,

si atij që jep si atij që merr.

³ Toka do të shkatërrohet krejtësisht,

pa mëshirë pre do të bëhet:

sepse Zoti e ka thënë këtë fjalë!

⁴ Vajton toka, po lëngon,

po shkrihet, po lëngon bota,

qielli e toka janë në lëngim.

⁵ Prej banorëve të vet toka u dhunua,

sepse e shkelën Ligjin,

thyen urdhrin,

thyen Besën e përjetshme.

⁶ Këndej mallkimi tokën po e përpin,

rrjedhojat po i pësojnë banorët;

këndej po shuhen banorët e saj

e s’kanë mbetur, përveç fort pak njerëz.

Qyteti i shpartalluar

⁷ Vajton mushti,

lëngon hardhia,

rënkojnë të gjithë ata që u gëzohej zemra!

⁸ Pushoi gëzimi i tupanëve,

u zhduk zhurma e të gëzuarve,

heshti i cetrës ting’lli i ëmbël.

⁹ S’pihet më vera me këngë,

kush e pi farmak i duket.

¹⁰ U rropos qyteza e kotësisë,

u kyç çdo shtëpi që kush brenda të mos hyjë;

¹¹ britmë n’për sheshe pse verë s’ka,

është zhdukur çdo hare,

çdo galdim u zhduk nga vendi.

¹² U shua, u shkretua qyteza,

copë e grimë dera u bë!

¹³ Sepse kjo gjë do ta gjejë tokën,

mes popujve do të ndodhë

sikurse kur ullinjtë shkunden,

sikur pas vjeljes mblidhen kokrrat.

¹⁴ Ata zërin do të lartësojnë,

do të këndojnë madhërinë e Zotit,

nga deti do të brohorisin.

¹⁵ Këndej, pra, Zotit brohoritini në Lindje,

në ishuj të detit Emrit të Zotit,

Hyjit të Izraelit!

¹⁶ Në skaje të botës dëgjojmë lavde:

“Lavdi të Drejtit!”

Unë thashë:

“Emnesë, emnesë!

Vaj për mua!”

Të pabesët besën e thyen,

me pabesë e thyen besën të pabesët!

¹⁷ Tmerr e gropë e lak

mbi kokë i ke, banori i tokës!

¹⁸ E do të ndodhë:

kush nga tmerri do të shpëtojë,

në gropë do të bjerë,

nga humnera kush do të dalë,

në lak do të bjerë,

sepse hapur janë ujëpritëset e qiellit

dhe u trandën themelet e tokës!

¹⁹ Toka hapet, grimë po bëhet,

po copëtohet, toka po thërmohet,

toka dridhet, tmerrshëm tundet,

²⁰ ço e rrëzo, porsi i dehuri këmbadoras,

dridhet thua se s’është, por çadër;

e keqja e saj mbi të peshon,

e rrëzon, s’e lë të çohet!

²¹ E atë ditë kështu do të ndodhë:

Zoti rreptë do ta ndëshkojë

atje lart ushtrinë në lartësi

e mbi tokë mbretërit e tokës,

²² do të mblidhen të lidhur në humnerë,

në pranga do të mbyllen në burg

e pas shumë kohe do të ndëshkohen.

²³ Do të skuqet hëna, do të turpërohet dielli,

sepse do të mbretërojë Zoti i Ushtrive,

në malin Sion e në Jerusalem

Lavdia e tij do të shkëlqejë

në praninë e pleqve të vet.

Kapitujt