Kapitujt

Isaia: 9. Vuajtjet e mbretërisë së Veriut

9

¹ Populli që ecte në errësirë,

pa një dritë të madhe;

për banorët, që jetonin në krahinën e hijes së vdekjes,

zbardhi për ta drita.

² Ti e shtove gëzimin,

e madhërove harenë;

ata gëzohen në praninë tënde

si njerëzit që i gëzohen korrjes,

si gëzohen kur ndajnë prenë.

³ Sepse ti e thyeve si ditën e Madianit

zgjedhën e tij të rëndë,

lozën e krahut të tij,

e shkopin e atij që e dëbonte përpara.

⁴ Sepse të gjitha sandalet e luftës,

e çdo petk i lyer me gjak,

do të digjet, pre do të jetë e zjarrit.

⁵ Sepse na lindi një foshnjë,

fituam një djalë.

Në krahun e tij u vu shenja e mbretërisë.

Për emër do të quhet:

Këshilltar i mrekullueshëm, Hyj i fortë,

Atë i amshueshëm, Princ i Paqes.

⁶ E madhe do të jetë mbretëria e tij

dhe paqja s’do të ketë mbarim

mbi fronin e Davidit e mbi mbretërinë e tij,

që ai do ta forcojë e do ta bëjë të fuqishme

në të drejtë e në drejtësi.

Që tani e për amshim do ta bëjë këtë

dashuria e madhe e Zotit të Ushtrive.

Vuajtjet e mbretërisë së Veriut

⁷ Zoti dërgoi një fjalë kundër Jakobit

e ajo ra mbi Izraelin.

⁸ Do t’ia njohë rrjedhojat mbarë populli,

efraimasit e banorët e Samarisë,

të cilët thonë me krenari e me mendje të madhe:

⁹ “Na kanë rënë tullat,

do të ndërtojmë me gurë të latuar,

na i kanë prerë fiqtë e egjër,

do t’i zëvendësojmë me cedra!”

¹⁰ Kundër këtij populli Zoti i ngriti armiqtë e tij,

i ngacmoi kundërshtarët e tij:

¹¹ Nga lindja Sirinë e nga perëndimi filistenjtë,

që e përlugtuan Izraelin me të dy bulshinjtë.

E megjithëkëtë nuk u fashit zemërimi i tij,

por gjithnjë dora e tij rri e shtrirë.

¹² Por populli nuk u kthye kah Ai që e goditi

dhe nuk e kërkuan Zotin e Ushtrive.

¹³ Prandaj Zoti ia shkurtoi Izraelit

kokë e bisht, palmë e kallam

brenda një dite të vetme!

¹⁴ Prijësi e bujari ‑ këta janë koka,

profeti, mësuesi i gënjeshtrës ‑ është bishti.

¹⁵ Udhëheqësit e këtij populli i ngashnjyen

e të udhëhequrit u borën.

¹⁶ Prandaj Zoti s’do t’u gëzohet të rinjve të tij,

s’do të ketë mëshirë për jetimët e të vejat e tij,

sepse të gjithë janë të patenzonë e të këqij,

dhe çdo gojë flet vetëm marrëzi.

¹⁷ Flakë si zjarri është ndezur paudhësia,

përpin hallugë e përpin ferra,

ndezi zjarrin në pyll të dendur,

shtylla‑shtylla tymi çohet!

¹⁸ Digjet vendi nga zemërimi i Zotit të Ushtrive,

u bë populli shujta e zjarrit:

s’kursen askush as vëllain e vet!

¹⁹ Përlan djathtas e është i uritur,

përpin majtas e nuk ngihet,

mishin e të afërmit e përlan secili:

²⁰ Manaseu Efraimin, Efraimi Manaseun,

të dy së bashku e hanë Judën!

E megjithëkëtë zemërimi i tij nuk u fashit,

por dora e tij gjithnjë mbeti e shtrirë!

Kapitujt