Kapitujt

Isaia: 6. Thirrja e Isaisë

¹ Në vitin e vdekjes së mbretit Ozi, e pashë Zotin duke ndenjur në një fron të lartë e të madhërishëm. Kindat e petkut të tij e mbushnin Tempullin. ² Serafinët qëndronin në këmbë afër tij; secili kishte nga gjashtë krahë: me dy mbulonin fytyrën e vet, me dy mbulonin këmbët e veta dhe me dy fluturonin.

³ I brohoritnin njëri‑tjetrit:

“Shenjt! Shenjt! Shenjt Zoti i Ushtrive!

Plot është toka mbarë me Lavdinë e tij!”

⁴ E u dridhën pragjet e shtatkave të dyerve nga zëri

shungullues dhe Shtëpia u mbush me tym.

⁵ Unë thashë:

“I mjeri unë, tani sharrova,

sepse jam njeri me buzë të papastra,

banoj në popull buzësh të papastra,

e me sytë e mi e pashë Mbretin,

Zotin e Ushtrive!”

⁶ Atëherë njëri nga serafinët vrapoi drejt meje:

në dorë kishte një gacë që e mori me mashë nga lteri;

⁷ Me të ma preku gojën e më tha:

“Ja, me gacë i preka buzët e tua,

mëkati yt u shlye,

faji yt u fal!”

⁸ Atëherë e dëgjova zërin e Zotit që thoshte:

“Kë të dërgoj? Kush do të na shkojë?”

Unë u përgjigja: “Ja, ku më ke, çomë mua!”

⁹ Ai tha: “Shko e thuaj këtij populli:

‘Mirë dëgjoni, por gjë mos kuptoni,

mirë shikoni, por gjë mos njihni!’

¹⁰ Bëje të trashë zemrën e këtij “mileti”,

shurdhoja veshët,

verboja sytë,

që të mos shohë me sytë e vet,

të mos dëgjojë me veshët e vet,

të mos kuptojë me zemrën e vet

e të mos kthehet dhe të mos shërohet!”

¹¹ Unë pyeta:

“Deri kur, o Zot?”

Ai u përgjigj:

“Derisa të mbesin shkretë

qytetet pa banorë,

shtëpitë pa njeri

e toka të lihet djerr.”

¹² Gjinden Zoti larg do ta tresë

e do të jetë shkretëtim i madh në vend,

¹³ po edhe e dhjeta pjesë që në të do të mbesë

përsëri do t’i dorëzohet vrasjes,

do të pritet si terebinti e qarri,

të cilëve s’u shpëton tjetër, pos cungut.

Cungu i mbetur farë do të jetë e shenjtë.

Kapitujt