Kapitujt

Isaia: 5. Kënga e vreshtit

5

¹ Do t’ia këndoj të dashurit tim

këngën e mikut tim

mbi vreshtin e tij.

Miku im kishte vreshtin

në një kodër pjellore.

² E thuri,

ia qëroi gurët,

e mbëltoi me hardhi të zgjedhura,

në mes të tij e ndërtoi kullën,

në të punoi edhe shtrydhësin.

Priste se do t’i bënte rrush,

por i bëri vetëm larushk.

³ Tani, banorë të Jerusalemit

e ju burrat e Judesë,

ndajeni këtë pleqëri

mes meje e vreshtit tim.

⁴ Ç’u desh tjetër të bëj për vreshtin

që s’e bëra?

Shpresoja se do të më jepte rrush,

përse më bëri veç larushk?

⁵ Juve tani po ju dëftoj

ç’do t’i bëj unë vreshtit tim:

do tà shthur gardhin e tij,

që të bëhet djerr

do t’rrëzoj ledhet e tij

që të shkelmohet.

⁶ Le të mbesë shkretë

mos të kihet as mos të mihet,

le ta mbulojnë halluga e ferra;

reve unë do t’u urdhëroj

një pikë shi mbi të të mos bjerë.

⁷ Vreshti i Zotit të Ushtrive

është shtëpia e Izraelit,

fidanët e zgjedhur të tij

janë banorët e Judesë.

Prita të ushtrojnë virtytet,

dhe ja, vetëm paudhësi,

drejtësinë prita, ja ofshamat!

 

Mallkimet

⁸ Mjerë kush shtëpisë i shton shtëpi

kush i shton arës i shton arë deri në skaj të vendit!

A thua ju të vetmit do të jetoni këtu mbi dhe?

⁹ Këtë be e bëri në veshët e mi Zoti i Ushtrive:

“Me siguri shkretë do të mbesin shumë shtëpi,

të mëdha e të bukura, por pa banorë.”

¹⁰ Sepse dhjetë ditarë vreshta

do të japin veç një vozë verë,

tridhjetë babune farë

do të qesin veç tri babune.

¹¹ Mjerë ata që në mëngjes herët

vrapojnë pas pijeve dehëse

dhe pinë natën deri vonë,

prej verës të përvëluar.

¹² Harpa e kitara,

lodra e fyej në gosti me verë,

s’janë në kujdes për veprim të Zotit

as s’i shikojnë veprat e duarve të tij.

¹³ Këndej populli im do të çatdhesohet

për arsye se mend nuk kanë,

urie bujarët do të vdesin,

etja turmat do t’i djegë.

¹⁴ Po, Nëntoka e hapi grykën,

vesh më vesh e çeli gojën,

do të bien në të bujarë e popull,

ajka e gëzimi i Jerusalemit!

¹⁵ Do të përulet njeriu, do të përvujtërohet burri,

do të përulen të krenarëve sytë.

¹⁶ Do të lartësohet Zoti i Ushtrive në gjyq,

Hyji i shenjtë shenjt do të dëftohet

me zbatimin e drejtësisë.

¹⁷ Qengjat rëndom do të kullosin

si nëpër livadh që u përket,

kurse të huajt do të hanë,

në gërmadhat e të pasurve.

¹⁸ Mjerë ata që e zvarrisin të keqen

me konopët e padrejtësisë

edhe mëkatin si mashkullin e qerrit,

¹⁹ ata që thonë: “Le të shpejtojë,

vrik ta kryejë veprën e vet

që ta shohim;

le të nxitojë e le të vijë

synimi i Shenjtit të Izraelit

që ta njohim!”

²⁰ Vaj për ata që të keqen e quajnë të mirë

e të mirën të keqe,

që terrin e mbajnë për dritë

e që dritën e mbajnë errësirë,

që të idhtën e mbajnë për të ëmbël

e të ëmblën e mbajnë për të idhtë!

²¹ Mjerë ata që në sytë e vet

e mbajnë veten se janë të urtë,

që për të mençur e çmojnë veten!

²² Mjerë ata që janë trima për të pirë verë,

të parët për të përzier pije të forta,

²³ që për dhurata e shfajësojnë të shtrembëtin

e të drejtit ia mohojnë të drejtën!

²⁴ Prandaj, sikurse gjuha e zjarrit e djeg kashtën,

edhe zjarri e djeg bykun

ashtu do të kalbet rrënja e tyre,

e lulja e tyre do të fluturojë si pluhuri,

sepse e flakën Ligjin e Zotit të Ushtrive,

blasfemuan fjalën e Shenjtit të Izraelit.

Zemërimi i Zotit

²⁵ Prandaj shpërtheu zemërimi i Zotit

kundër popullit të tij dhe ai

e çoi dorën e vet kundër tij dhe e goditi

kështu që u tundën malet:

rrafsh mbuluan tokën kufomat e tyre

porsi plehu nëpër rruga.

Mirëpo, s’u shua hidhërimi i tij,

gjithnjë dorën e mban lart.

Pushtimi asirian

²⁶ Ai ngriti shenjën e luftës popullit të largët,

i fërshëlliu në skajin e botës,

fluturimthi, ja, po vjen!

²⁷ Një ndër ta s’është i mekur, i lodhur,

as nuk kotet as s’i vjen gjumë,

nuk zgjesh brez as nuk zbath sandale.

²⁸ Shigjetat e tij janë të mprehta, harqet të tendosur,

gurgacë janë thundrat e kuajve të tyre,

rrotat e qerreve të luftës si stuhia e thellimit!

²⁹ Ulërima e tij si ulërimë luani:

ulërin si këlyshët e luanit,

kërcëllon dhëmbët, prenë e rrëmben,

në vend të sigurt e vendos

askush kthetrash s’mund t’ia nxjerrë.

³⁰ Do të shun’g’llojë mbi të,

si shun’g’llon deti.

Shikon vendin: errësirë, ngushticë,

dritën e mbulon errësira!

Kapitujt