Kapitujt

Isaia: 2. Paqja e përhershme

2

¹ Vegimi që pa Isaia, biri i Amosit, në lidhje me Judën e Jerusalemin.

² Do të ndodhë në kohën e ardhshme:

mali i Shtëpisë së Zotit

do të vendoset mbi majën e maleve,

e do të ngallitë përmbi kreshta

dhe të gjithë popujt do të ngarendin tek ai.

³ Tek ai do të shkojnë shumë popuj

e do të thonë:

“Ejani të ngjitemi në malin e Zotit,

në Shtëpinë e Hyjit të Jakobit

që të na i mësojë udhët e tij

e të ecim shtigjeve të tij, ”

sepse nga Sioni do të dalë Ligji

dhe nga Jerusalemi fjala e Zotit.

⁴ Ai do të jetë gjykatësi i popujve

dhe do t’i gjykojë fiset e shumta,

shpatat e veta do t’i kthejnë në plorë

e heshtat në drapërinj.

Një popull nuk do të ngrejë shpatën

kundër një populli tjetër

dhe më s’do të ushtrohen për luftë.

⁵ Eja, o shtëpia e Jakobit,

të ecim në dritën e Zotit!

Shkëlqimi e madhëria e Zotit

⁶ Po, ti e përbuze popullin tënd,

shtëpinë e Jakobit,

sepse janë plot me shortarë të lindjes

e me fallxhorë porsi filistenjtë

dhe ua shtrijnë dorën të huajve.

⁷ Toka e tij është plot me argjend e me ar,

visaret e tij janë të pambarim.

⁸ Vendi i tij është plot me kuaj,

të panumërta janë karrocat e tij.

Plot është vendi i tij me idhuj:

adhurojnë veprat e duarve të veta,

që i punuan gishtat e tyre.

⁹ U përul vdekatari, për dhe u përvujtërua burri:

Ti falje mos u jep!

¹⁰ Futu në shpellë, fshehu në pluhur

para fytyrës së tmerrshme të Zotit

e para shkëlqimit të madhërisë së tij,

¹¹ Sytë krenarë të njeriut do të përvujtërohen,

do të kërruset madhështia e njerëzve:

atë ditë do të lartësohet vetëm Zoti.

¹² Po, ajo do të jetë dita e Zotit të Ushtrive,

për të përulur çdo krenar e madhështor,

kundër çdo madhështie për ta përulur;

¹³ kundër çdo cedri të lartë e të madh të Libanit,

kundër të gjithë lisave të Basanit,

¹⁴ kundër të gjitha bjeshkëve të larta

kundër të gjitha kreshtave të mprehta,

¹⁵ kundër çdo pirgu të lartë,

kundër çdo muri të forcuar,

¹⁶ kundër të gjitha anijeve të Tarsisit

dhe kundër të gjitha anijeve luksoze.

¹⁷ Do të përulet krenaria njerëzore,

do të përulet madhështia e të mëdhenjve:

vetëm Zoti atë ditë do të lartësohet,

¹⁸ copë e grimë idhujt do të bëhen.

¹⁹ Do të hyjnë ndër zgavrra tani

e do të struken nëpër shpella të tokës

para fytyrës së tmerrshme të Zotit

e para lavdisë së tij

kur të çohet ta dridhë tokën.

²⁰ Atë ditë njeriu do t’ua flakë idhujt e vet të argjendtë

e idhujt e artë që i punoi për vete për t’i adhuruar,

minjve e lakuriqëve,

²¹ e do të hyjë në biga të qetave e në shpella të shkëmbinjve

para fytyrës së tmerrshme të Zotit

e para shkëlqimit të madhërisë së tij,

kur të çohet ta dridhë tokën.

²² Pushoni së shpresuari në njeriun,

jeta e të cilit është vetëm një frymë në vrimat e hundës.

Ç’vlerë mund të ketë pra, ai?

Kapitujt