Kapitujt

Jeremia: 20. Pjesë nga “Rrëfimet” e Jeremisë

¹ Prifti Fasur, biri i Emerit, mbikëqyrësi prijës në Shtëpinë e Zotit, e dëgjoi Jereminë duke i profetizuar këto fjalë. ² Fasuri e rrahu Jereminë profet dhe e vuri në pranga, që gjenden te Dera e lartë e Beniaminit në Shtëpinë e Zotit. ³ Të nesërmen, kur zbardhi drita, Fasuri e liroi Jereminë nga prangat, atëherë Jeremia i tha: “Jo më Fasur Zoti nuk e quan emrin tënd, por “Tmerr në çdo anë!” ⁴ Sepse kështu thotë Zoti: Ja, unë po të të dorëzoj tmerrit, ty e të gjithë miqtë e tu. Do të bien prej shpatës së armiqve të tyre dhe ti do t’i shohësh me sytë e tu. Mbarë Judën do ta lëshoj në duart e mbretit të Babilonit. Ai do t’i shpërngulë në Babilon dhe do t’i godasë me shpatë. ⁵ Do ta jap mbarë pasurinë e këtij qyteti, tërë çka u fitua me mund, gjithçka ka të çmueshme edhe të gjitha visaret e mbretërve të Judës në dorë të armiqve të tyre, të cilët do t’i rrëmbejnë, do t’i marrin e do t’i tresin në Babilon. ⁶ Kurse ty Fasur, me të gjithë anëtarët e familjes, do të ye shpërngulin. Në Babilon do të shkosh, atje do të vdesësh dhe atje do të varrosesh, ti e të gjithë miqtë e tu, të cilëve u profetizove gënjeshtrën”.

Pjesë nga “Rrëfimet” e Jeremisë

⁷ Më ngashënjeve, o Zot,

dhe unë lejova të ngashënjehem,

qe më i fortë se unë

dhe më mbizotërove.

U bëra gazi i ditës,

të gjithë më përqeshin.

⁸ Sa herë që më duhet ta shpall fjalën,

më duhet të lëshoj kushtrimin,

të bërtas: “Dhunë! Shkatërrim!”

Fjala e Zotit u bë për mua

poshtërim dhe përqeshje gjithë ditën!

⁹ Atëherë thashë me vete: më s’do të mendoj për Të,

në emër të Tij më nuk do të flas!

Atëherë në zemrën time u ndez

një zjarr i furishëm,

u ndrye në eshtrat e mi:

u mundova ta mposht,

por s’munda!

¹⁰ I dëgjoja shpifjet e shumëve,

tmerr gjithkund përreth:

‘Paditeni! Le ta padisim!’

Të gjithë dashamirësit e mi

vërenin rënien time:

‘Ndoshta do të lejojë të gënjehet!

Do të ngadhënjejmë mbi të,

atëherë do të hakmerremi!’

¹¹ Por me mua është Zoti si trimi i trimave,

prandaj ata që më përndjekin,

do të rrëzohen e s’do të ngadhënjejnë:

turpi do t’i mbulojë se s’do t’ia dalin qëllimit,

turp e përhershme që kurrë s’do të shlyhet!

¹² O Zoti i Ushtrive,

ti, o sprovuesi i të drejtit,

që ia sheh veshka e zemër,

bëj ta shoh hakmarrjen tënde mbi ta,

sepse në dorë tënde e lashë çështjen time!

¹³ Këndojini Zotit, lëvdojeni Zotin,

që e çliroi shpirtin e të varfërit

nga dora e keqbërësve.

¹⁴ Qoftë mallkuar dita kur unë linda;

dita kur më lindi nëna ime

jo, mos qoftë bekuar!

¹⁵ Qoftë mallkuar ai burrë

që e lajmëroi tim atë:

‘Je bërë me djalë!’

dhe e mbushi me gëzim!’

¹⁶ U bëftë ai njeri porsi qytetet,

që Zoti i shkatërroi

e askurrë s’u pendua.

Në mëngjes ndjeftë kushtrimin

e në mesditë rropamën e luftës,

¹⁷ që s’më shitoi në barkun e nënës!

Nëna ime do të më bëhej varr

e barku i saj, shtatzënë përgjithmonë.

¹⁸ Pse ndopak dola nga barku amnor?

Që të heq keq e të vuaj

e në turp të marrin fund ditët e mia!

Kapitujt