Kapitujt

Jeremia: 4. Pushtimi nga veriu

4

¹ “Nëse do të kthehesh, o Izrael,

‑ është fjala e Zotit ‑

kthehu tek unë!

Nëse i zhduk para meje Turpësitë e tua,

s’ke nevojë të ikësh prej meje.

² Përbetohu: ‘Pasha Zotin e gjallë!’,

me vërtetësi, drejt e me drejtësi!

në ty popujt do të bekohen,

me ty ata do të mburren!

³ Sepse Zoti kështu u thotë

judenjve e jerusalémasve:

Çilni djerret tokë të re

e mos mbillni nëpër ferra.

⁴ Rrethprituni në nder të Zotit,

rrethpriteni zemrën tuaj,

o judenj e jerusalemas,

që të mos shpërthejë si zjarr zemërimi im,

të ndizet flakë e të mos ketë kush ta shuajë,

për shkak të veprave tuaja të pabesa.”

Pushtimi nga veriu

⁵ Kushtrim lëshoni në Jude!

Shpallni në Jerusalem!

Thirrni, me bori lajmëroni vendin,

të madhe bërtitni edhe thoni:

‘Bashkohuni!

Në fortesa të gjithë të hyjmë!’

⁶ Lartësoni një shenjë në drejtim të Sionit!

Ikni! Mos u ngarritni!

Sepse unë po sjell të keqen nga Veriu,

një rrënim të madh!

⁷ Doli luani nga strofulli i vet,

u ngrit vrasësi i popujve;

doli prej vendit të vet

për ta bërë vendin tënd shkretëtirë:

qytetet e tua do të shkretohen

e do të mbesin pa banorë.

⁸ Prandaj vishuni me grathore,

vajtoni e ulëritni,

se prej nesh nuk u largua

zjarri i zemërimit të Zotit.

⁹ Po atë ditë

‑ është fjala e Zotit ‑

mbretër e princa do t’i lëshojë zemra,

shtang do të mbesin priftërinjtë,

në vrimë të miut do të hyjnë profetët!’

¹⁰ Unë thashë: “Eheu, Zoti Hyj!

Pra, këtë popull e Jerusalemin

e paske gënjyer kur i the:

‘Paqja kurrë s’do t’ju mungojë!’

Por, ja, shpatën e kemi në fyt!”

¹¹ Po në atë kohë do t’i thuhet

këtij populli e Jerusalemit:

“Era përcëlluese

e kodrave që janë në shkretëtirë

pushtoi bijën e popullit tim,

jo për të hedhur e për ta pastruar.

¹² Më e fortë se kjo një tjetër erë,

ja, po vjen nën urdhrin tim.

¹³ Ja, po ngjitet porsi reja,

si stuhi karroca e tij,

kuajt e tij më të shpejtë se shqipet!

Vaj për ne se sharruam shqim!

¹⁴ Laji fajet e zemrës sate

që të shpëtosh, Jerusalem!

Deri kur dot’i ruash në zemër

synimet e mbrapshta të tuat?

¹⁵ Nga Dani zëri i kasnecit

e nga mali i Efraimit

lajmëron kumtin e fatkeqësisë:

¹⁶ Lajmëroni kombet! Ja, arritën!

Njoftoni Jerusalemin:

Prej së largu po vijnë armiqtë

dhe lëshojnë britma

mbi qytetet e Judesë.

¹⁷ Po e rrethojnë porsi rojtarët e fushës,

pse ndaj meje ishte kokëfortë

‑ është fjala e Zotit.

¹⁸ Sjellja jote dhe veprat e tua

ta bënë këtë.

Kjo është fatkeqësia jote,

oh, sa e hidhur që është,

sepse të ther mu në zemër!

¹⁹ Digjem përbrenda, përvëlohem!

Më mbytën dhimbjet! M’u copëtua zemra!

Shpirti më dridhet!

S’mund të hesht

se borisë ia dëgjoj zërin,

urratë e luftës!

²⁰ Mjerim përmbi mjerim dëgjohet:

i tërë vendi u shkretua,

çadrat papritmas m’u shkretuan,

shkuan dëm strehimet e mia!

²¹ Deri kur do të shoh flamurin,

do të dëgjoj zërin e bririt?

²² Po, i pamend është populli im,

kurrë s’më njohën.

Janë bij të marrë edhe të krisur,

kanë aq dije sa për të bërë të këqija,

aftësi s’kanë për ta bërë të mirën.

²³ Shikoj tokën: është shkretë, e zbrazët,

shikoj qiellin: ka mbetur pa dritë!

²⁴ Shikoj malet: dhe, ja, po dridhen,

shikoj kodrat: të gjitha po tunden!

²⁵ Shikoj përreth: s’shoh me sy njeri,

shpendët e qiellit të gjithë u larguan!

²⁶ Shikoj: toka e pëlleshme u bë shkretëtirë,

qytete të tëra grumbuj rrënojash

para Zotit,

para zjarrit të zemërimit të tij!

²⁷ Sepse kështu flet Zotynë:

“Mbarë vendi do të shkatërrohet,

por krejtësisht nuk do ta zhduk.

²⁸ Prej tij toka në zi do të vishet

e lart, qielli do të errësohet,

sepse thashë dhe s’do të pendohem,

kështu vendosa dhe s’kthehem dalë!”

²⁹ Sapo u dëgjua klithma

e kalorësit dhe shigjetarët,

mbarë qyteti vihet në ikje,

struken thellë ndër pyje të dendura,

ngjiten edhe nëpër qeta;

mbarë qytetet u braktisën,

në to s’mbeti njeri i gjallë.

³⁰ Ti, o e shkretuara, ç’do të bësh?

Sikur edhe me purpur të vishesh,

Sikur edhe me stoli ari të cingëlohesh,

edhe sytë e tu me ngjyrë t’i lyesh,

kot më kot zbukurohesh!

Dashnorët e tu të përbuzin,

jetën tënde duan ta marrin!

³¹ Po dëgjoj britmën si të gruas në të lindur, klithmën si të gruas që lind së pari:

janë këto klithmat e bijës së Sionit,

në grahma të vdekjes që duart i shtrin:

“E mjera unë! Shpirti po më del

prej goditjeve të vrastarëve!”

Kapitujt