Kapitujt

Zanafilla: 42. Takimi i parë i Jozefit me vëllezërit e vet

¹ Si dëgjoi Jakobi se në Egjipt po shiteshin ushqime, u tha të bijve: “Pse rrini si hu e shikoni njëri‑tjetrin”? ² E vazhdoi: “Dëgjova se po shitet drithë në Egjipt. Shkoni e na blini sa na duhet që të mbetemi gjallë e të mos vdesim urie”!

³ Kështu, pra, u zbritën dhjetë vëllezërit e Jozefit për të blerë drithëra në Egjipt. ⁴ Jakobi e ndali në shtëpi Beniaminin, vëllanë e Jozefit. Ai u tha vëllezërve të tij: “Që të mos pësojë rastësisht ndonjë të keqe udhës.” ⁵ Bijtë e Izraelit hynë në dheun e Egjiptit bashkë me të tjerët që shkonin të blejnë drithëra. Sepse, uria mbretëronte në dheun e Kanaanit.

⁶ Tashti Jozefi ishte prijës në dheun e Egjiptit, ishte ai që i shiste drithëra popullit. Kur erdhën vëllezërit e tij dhe iu përkulën në nderim me fytyrë për dhe, ⁷ Jozefi i njohi, u foli më ashpër se njerëzve të tjerë nga se mbahej si i huaj. I pyeti: “Prej nga po vini?” Ata i përgjigjën: “Prej dheut të Kanaanit! Erdhëm që të blejmë ushqimet e domosdoshme.”

⁸ Edhe pse Jozefi i njohi vëllezërit , ata nuk e njohën atë. ⁹ Iu kujtuan ëndrrat, që i kishte parë dikur për ta. Prandaj, u tha: “Ju jeni hetues! Keni ardhur të hetoni pikat e dobëta të këtij dheu”! ¹⁰ Ata i përgjigjën: “Jo, o zotëri, nuk është ashtu! Shërbëtorët e tu erdhën vetëm të blejnë ushqime. ¹¹ Të gjithë ne jemi bijtë e njërit. Jemi njerëz të ndershëm dhe shërbëtorët e tu nuk kanë shestuar kurrë asgjë të keqe”! ¹² Por, ai u përgjigj: “Ndryshe është puna! Jo, po erdhët të brimoni pikat e ligshta të këtij dheu!” ¹³ E ata prapë: “Shërbëtorët e tu ‑ thanë ‑ jemi dymbëdhjetë vëllezër, të gjithë të një ati. Jetojmë në dheun e Kanaanit. Më i vogli është me babain tonë, kurse një tjetër nuk është më”.

¹⁴ “He, pra, ashtu është, siç thashë unë ‑ u tha. ‑ Ju jeni hetues! ¹⁵ Dhe, ja, prova që do të jepni: pasha jetën e faraonit, nuk do të dilni prej këndej, derisa të mos vijë vëllai juaj më i vogël! ¹⁶ Dergoni njërin prej jush që ta sjellë, kurse ju të tjerët në burg derisa të vërtetohen fjalët tuaja a janë të vërteta apo të rreme. Ndryshe, pasha jetën e faraonit, jeni spiunë”!

¹⁷ Dhe i ndryu në burg tri ditë.

¹⁸ Të tretën ditë i nxori nga burgu dhe u tha: “Unë jam njeri që e druaj Hyjin. Bëni çka po ju them dhe do të mbeteni gjallë. ¹⁹ Nëse jeni njerëz të ndershëm, njëri vëlla prej jush do të mbesë në burg, kurse ju të tjerët shkoni dhe çoni ushqimet që i bletë në shëpitë tuaja, ²⁰ atëherë ma sillni vëllanë tuaj më të vogël që të mund t’i vërtetoj fjalët tuaja e të mos ju shkojë koka”.

Bënë krejt ashtu si u tha ²¹ dhe i thonin njëri-tjetrit: “E merituam t’i heqim këto, sepse hymë në mëkat kundër vëllait tonë. E pamë se sa ngusht ishte shpirti i tij kur na lutej e ne nuk e dëgjuam. Prandaj, na ra mbi kokë gjithë ky pësim”!

²² Atëherë Rubeni tha: “Po a nuk ju pata thënë: ‘Mos hyni në mëkat kundër djaloshit’? Ju nuk më dëgjuat. Tani po kërkohet gjaku i tij”!

²³ Ata nuk e dinin se Jozefi i merrte vesh, sepse ai fliste me ta me anë të përkthyesit. ²⁴ Atëherë u largua paksa e qau. Pastaj u kthye e bisedoi me ta. ²⁵ E mori dhe e lidhi Simonin ndër sy të tyre.

Kthimi i bijve të Jakobit në Kanaan

Jozefi u dha urdhër shërbëtorëve që t’ua mbushin thasët me drithë dhe t’ua vënë paratë secilit në grykën e thesit dhe t’ju japin edhe ushqime për rrugë. Ata vepruan ashtu.

²⁶ Ata i ngarkuan drithërat në gomarët e vet dhe u nisën. ²⁷ Kur njëri prej tyre e hapi thesin për t’i dhënë tagji gomarit në bujtinore, si i pa paratë në grykë të thesit, ²⁸ u tha vëllezërve: “M’i kanë kthyer paratë! Ja, tek janë në thes”! Të habitur dhe të trazuar, i thanë njëri ‑ tjetrit: “Çka do të thotë kjo? Ç’po bën Perëndia me ne kështu”?

²⁹ Kur erdhën tek i ati i tyre, Jakobi, në dheun e Kanaanit, i treguan gjithë ç’u kishte ndodhur. I thanë: ³⁰ “Sundimtari i vendit na foli rëndë dhe ështe i bindur se ne jemi hetues të vendit”. ³¹ Ne i përgjigjëm: “Jemi njerëz të ndershëm dhe se nuk kemi shestuar kurrë kurrfarë të keqeje. ³² Jemi dymbëdhjetë vëllezër të lindur të një ati. Njëri nuk është më, kurse më i vogli është me babain tonë në dheun e Kanaanit. ³³ Ai njeri na tha, zotëria i atij vendi:

“Kështu do t’ju sprovoj a jeni të sinqertë: lëreni njërin prej vëllezërve tek unë. Ju të tjerët merrni ushqimet e nevojshme për shtëpitë tuaja dhe shkoni. ³⁴ Vëllanë tuaj më të voglin silleni tek unë që ta di se nuk jeni spiunë e që ta merrni këtë që është në pranga e ashtu do të mund ta qarkulloni dheun lirisht”.

³⁵ Si thanë kështu, kur po zbraznin drithërat, secili gjeti në grykën e thasëve paratë e lidhura. Të gjithë i kapi një frikë e madhe ³⁶ dhe i ati Jakobi tha: “Më latë pa djem! Jozefi nuk është më, Simoni është në burg e Beniaminin po ma merrni! Ç’më ranë mbi kokë të gjitha këto të zeza”!

³⁷ Atëherë iu përgjigj Rubeni: “Vriti të dy djemtë e mi në qoftë se nuk do ta kthej djalin! Ma dorëzo mua dhe unë do ta kthej”. ³⁸ Por, ai u përgjigj: “Djali im nuk do të shkojë atje me ju! Vëllai i tij i vërtetë, vdiq! Ai mbeti i vetëm! Po i ndodhi diçka e keqe në udhë, kokën tim të thinjur do ta çoni në nëndhe me dhimbje”!

Kapitujt