Kapitujt

Zanafilla: 41. Ëndrrat e faraonit

¹ Pas dy vjetësh faraoni pa ëndërr. I dukej se po gjendej në breg të lumit, ² prej të cilit po dilnin shtatë lopë të bukura dhe të majme e po kullosnin nëpër kënetë. ³ Pas tyre dilnin shtatë të tjera prej lumit, të ndyta dhe të shemtuara dhe qëndronin në bregun e lumit. ⁴ Këto i përlanë shtatë lopët e bukura dhe të majme. Dhe faraonit i doli gjumi.

⁵ E zuri gjumi përsëri dhe pa një ëndërr tjetër. Shtatë kallinj ngallitnin mbi një kërcyell. Ishin kallinj të plotë e të bukur. ⁶ Po aq kallinj ngallitnin të zbrazët dhe të djegur prej erës së ngrohtë, ⁷ dhe e përpinë mbarë bukurinë e kallinjve të parë. Faraonit i doli gjumi dhe, ja ishte ëndërr!

⁸ Në mëngjes ishte shumë i trazuar në shpirt dhe i thirri të gjithë sa ishin dijësit dhe dijetarët e Egjiptit. Faraoni i grishi dhe u tregoi ëndrrën, por nuk dinin ta shtjellonin. ⁹ Atëherë kryetari i kuptarëve u kujtua dhe tha: “Po e rrëfej një lëshim timin. ¹⁰ Një herë, kur u hidhërua mbreti me shërbëtorët e vet, dha urdhër të më hedhin në burg mua dhe kryemjeshtrin e furrtarëve në burgun e kryetarit të rojeve. ¹¹ Po aty, ne të dy, po në një natë të vetme, pamë nga një ëndërr dhe secila prej ëndrrave kishte vështrimin e vet të veçantë që kishte të bënte me të ardhmen. ¹² Aty ishte me ne edhe një djalosh hebre, shërbëtor i kryetarit të rojeve. Këtij ia treguam ëndrrat. ¹³ Ashtu si na i shpjegoi ashtu edhe na ndodhi. Mua vërtet më kthyen në detyrën time, kurse atë e varën”.

¹⁴ Atëherë faraoni çoi dhe e thirri Jozefin. E nxorën me të shpejtë nga burgu, e qethën, ia ndërruan petkat dhe e sollën para faraonit. ¹⁵ Faraoni i tha: “Kam parë ëndrra, por s’ka kush të m’i shtjellojë. Po më thonë se ti, kur ta dëgjosh ëndrrën, je në gjendje ta shtjellosh”. ¹⁶ Jozefi iu përgjigj: “Po edhe pa mua, Hyji do të dijë t’ia japë faraonit një përgjigje shpëtimprurëse”!

¹⁷ Pra, faraoni tregoi çfarë kishte parë: “Më dukej se po qëndroja në bregun e lumit. ¹⁸ Dhe ja, prej lumit dolën shtatë lopë ashtu sa s’ka të bukura, plot mish e dhjamë e po kullosnin gjelbërim në kënetë. ¹⁹ Por, ja, i ndoqën shtatë lopë të tjera dhe aq ishin të shemtuara e të ligshta, sa që të tilla kurrë s’kam parë në dheun e Egjiptit. ²⁰ Këto edhe pasi i përpinë dhe i hëngrën të parat, ²¹ nuk dhanë asnjë shenjë se u nginë, sepse dukeshin njësoj të ligshta dhe të shemtuara. Më doli gjumi, por më zuri përsëri ²² dhe pashë ëndërr: Shtatë kallinj ngallitnin mbi një kërcyell: ishin të plotë e tepër të bukur. ²³ Po prej një kërcyelli lenë edhe shtatë kallinj të tjerë të zbrazët dhe të djegur nga era djegëse. ²⁴ Po edhe këta e përlanë bukurinë e të parëve. Ua tregova ëndrrën shtjelluesve, por askush nuk qe në gjendje të ma shtjellojë”.

²⁵ Jozefi u përgjigj: “Ëndrra e mbretit është një ëndërr e vetme. Hyji e vë në dijeni faraonin çka mendon të bëjë. ²⁶ Shtatë lopët e bukura dhe shtatë kallinjtë e plotë, janë shtatë vjet të begatshme: s’është, por një ëndërr e vetme. ²⁷ Po edhe shtatë lopët e ligshta dhe të shemtuara, që dolën pas atyre, si dhe shtatë kallinjtë e zbrazët dhe të djegur prej erës djegëse, janë shtatë vjet të urise që do të vijë. ²⁸ Dhe, ja, si do të ndodhë: ²⁹ një herë do të vijnë shtatë vjet prodhimtarie të madhe në mbarë dheun e Egjiptit. ³⁰ Këta do t’i ndjekin shtatë vjet të tjera të një paprodhimtarie të tillë buke, sa që do të harrohet krejtësisht e tërë bagatia e mëparshme. Zia e bukës do ta shkretojë mbarë dheun, ³¹ dhe do ta zhdukë begatinë e madhe, zia e madhe. ³² E pasi e pe të dytën herë ëndrrën që ka po të njëjtin kuptim, është shenja se Hyji e ka caktuar dhe se nuk do të vonojë ta çojë në vend.

³³ Prandaj faraoni të kujdeset të gjejë një njeri të mençur e të dijshëm dhe ta vërë prijës mbi mbarë dheun e Egjiptit. ³⁴ Të vërë gjithashtu prijës për çdo krahinë dhe të mbledhë në drithnikë të pestën pjesë të prodhimeve të shtatë vjetëve të begatisë ³⁵ që do të vijnë. Tërë gruri të vihet në pushtetin e faraonit dhe të ruhet në qytete. ³⁶ Le të bëhen gati për shtatë vjetët e urisë së ardhshme që do të rëndojë mbi Egjipt e kështu nuk do të shkretohet dheu prej urisë”.

Lartësimi i Jozefit

³⁷ Shtjellimi i pëlqeu faraonit dhe të gjithë shërbëtorëve të tij. ³⁸ Faraoni u tha: “Vallë, a mund ta gjejmë një njeri porsi ky që të jetë plot me Shpirtin e Hyjit”? ³⁹ Prandaj, i tha Jozefit: “Pasi Hyji t’i tregoi gjithë çka the, a thua mund ta gjej një njeri më të mençur ose të ngjashëm me ty? ⁴⁰ Ti do të jesh mbi gjithë shtëpinë time, dhe urdhrave të tu do t’u bindet mbarë populli im. Më i madh se ti do të jem unë vetëm për sa i përket fronit të mbretërisë.” ⁴¹ Faraoni i tha përsëri Jozefit: “Shiko! Po të vë në krye të mbarë dheut të Egjiptit”!

⁴² Atëherë e hoq unazën prej gishtit të vet dhe ia vuri në gisht Jozefit. E veshi me petk të bukur dhe në fyt ia vuri vargjet e arit. ⁴³

Endej ai me karrocë si zëvendësi i faraonit, ndërkaq, para tij klithnin: “Abrek!” që të gjithë të binin para tij në gjunjë dhe ta dinin se ishte prijësi i mbarë dheut të Egjiptit.

⁴⁴ Mbreti i tha edhe këtë Jozefit: “Unë jam faraoni, por pa lejen tënde, askush në dheun e Egjiptit, nuk do të luajë as dorë as këmbë”. ⁴⁵ Ai edhe ia ndërroi emrin dhe e quajti në gjuhën egjiptianë Safanet Fanek (që përkthehet Shpëtimtari i botës) dhe ia dha për grua Asenetën, bijën e Putifarit, priftit të Heliopolit.

Jozefi doli nëpër mbarë dheun e Egjiptit ‑ ⁴⁶ kishte tridhjetë vjet kur iu paraqit faraonit mbretit të Egjiptit. E duke u larguar prej faraonit, i ra fund e krye dheut të Egjiptit.

⁴⁷ Erdhi begatia e shtatë vjetëve, e Jozefi, për ato shtatë vjet i mblodh të gjitha prodhimet bujqësore në drithnikë të Egjiptit, ⁴⁸ duke i venduar në çdo qytet drithërat e fushave të rrethit. ⁴⁹ Dhe, vërtet, qe një begati shumë e madhe drithërash sa që të mund të krahasohet me rërën e detit dhe aq shumë qe sa që më s’mundi të matet.

Bijtë e Jozefit

⁵⁰ Para se të fillonte uria, Jozefit i lindën dy djem prej Asenetës, bijës së Putifarit, priftit të Heliopolit. ⁵¹ Të parëlindurit ia ngjiti emrin Manase. Tha: “Perëndia deshi t’i harroj të gjitha mundimet e mia dhe shtëpinë e tim ati.” ⁵² Djalit të dytë ia ngjiti emrin Efraim. Tha: “Perëndia deshi e më shtoi në dheun e mjerimit tim”.

⁵³ Kështu, si kaluan shtatë vjetët e begatisë që ishin në Egjipt, ⁵⁴ nisën të vijnë shtatë vjetët e urisë që i kishte parakallëzuar Jozefi. Mbarë botën e kapi uria, kurse në dheun e Egjiptit kishte bukë. ⁵⁵ Por, kur mbaroi buka, populli me zë të madh kërkoi bukë prej faraonit, ai u përgjigj: “Shkoni te Jozefi dhe bëni ashtu si t’ju thotë ai”! ⁵⁶ Uria u përhap në mbarë dheun e Egjiptin. Jozefi i hapi të gjithë drithnikët dhe egjiptianët i furnizoi me drithë, sepse edhe ata i kishte kapur uria. ⁵⁷ Njerëzit vinin nga të gjitha vendet në dheun e Egjiptit për të blerë ushqime te Jozefi, sepse skamja e bukës e kishte ngushtuar mbarë dheun.

Kapitujt