Kapitujt

Zanafilla: 27. Jakobi e merr me dredhi bekimin e Izakut

¹ Izaku u plak. Sytë iu errësuan dhe nuk mund të shihte më.

E thirri djalin e vet të madh, Ezaun, dhe i tha: “Biro”! Ai iu përgjigj: “Urdhëro”! ² E vazhdoi: “Ti po sheh ‑ i tha ‑ se jam plakur. Nuk e di kur më vjen vdekja. ³ Merri, pra, armët e tua: kukurrën dhe harkun e dil në gjah. Dhe, si të zësh gjë, ⁴ më përgatit ushqim siç e di se më pëlqen dhe ma sill ta ha që të të bekoj para se të vdes”.

⁵ Mirëpo, Rebeka e kishte dëgjuar Izakun duke folur me Ezaun, birin e vet. Doli, pra, Ezau për gjah në fushë për të vrarë ndonjë kafshë të egër e për ta sjellë. ⁶ Rebeka i tha Jakobit, birit të vet: “Ja, e dëgjova tët atë që po fliste me vëllanë tënd dhe po i thoshte: ⁷ Ma sill gjahun tënd dhe më përgatit ushqim që të ha dhe të bekoj në praninë Zotit, para se të vdes”. ⁸ Tani, pra, biri im, dëgjo çka po të urdhëroj. ⁹ Shko në grigjë dhe m’i sill dy edha të mirë që t’i përgatis tët eti prej tyre hajet që i ha me ëndje. ¹⁰ Pasi t’ia kesh sjellë tët eti e t’i ketë ngrënë, ta japë bekimin para se të vdesë”.

¹¹ Ai iu përgjigj: “Ti e di se im vëlla Ezau është leshatak, kurse unë nuk jam leshatak. ¹² Nëse më prek im atë e i kujtohet, kam frikë se mendon se desha të gënjej e në vend të bekimit, i ngarkoj vetes mallkimin”.

¹³ Nëna iu përgjigj: “Më rëntë mua ‑ tha ‑ ai mallkim, biri im, por vetëm ti më dëgjo, shko e sill çka të kërkova”.

¹⁴ Ai shkoi, i solli dhe ia dha nënës. Ajo i përgatiti hajet ashtu si e dinte se i pëlqenin babait të tij. ¹⁵ Dhe me petkat shumë të mira të Ezaut, që i kishte në shtëpi, e veshi Jakobin, ¹⁶ me lëkura të edhave ia mbështolli duart dhe pjesën e shogët të qafës. ¹⁷ Jakobit, djalit të vet, ia dha në dorë ushqimin shumë te shijshëm dhe bukët që kishte përgatitur.

¹⁸ Ky, si hyri tek i ati, tha: “Im atë”! Ai u përgjigj: “Oj! Kush je ti, biri im”? ¹⁹ Jakobi iu përgjigj të atit: “Jam Ezau, djali yt i madh. Bëra siç më the. Çohu, kthehu në tryezë e ha prej gjahut tim që të më bekosh.” ²⁰ Izaku i tha përsëri të birit: “Si ‑ tha ‑ aq shpejt munde të gjesh, biri im”? Ai iu përgjigj: “Vullneti i Zotit, Hyjit tënd, bëri që të më takojë”.

²¹ Por, Izaku i tha: “Afrohu këtu që të të prek, biri im, që ta di a je ti biri im Ezau apo jo”. ²² Ai u afrua tek i ati dhe, pasi e preku, Izaku tha: “Zëri është zëri i Jakobit, por duart, duart janë të Ezaut”. ²³ Dhe nuk e njohi, sepse duart ishin leshatake si ato të djalit të madh. Prandaj edhe e bekoi.

²⁴ Tha: “A je ti biri im Ezau”? U përgjigj: “Unë jam”.

²⁵ Atëherë ai: “Më jep ‑ tha ‑ të ha prej gjahut tënd, biri im, dhe të të bekojë shpirti im”. I dha dhe ai hëngri. I solli edhe verë. Kur e piu, ²⁶ Ezaut i tha i ati: “Afrohu e më puth, biri im”! ²⁷ U afrua dhe e puthi. Posa e dëgjoi erën e mirë të petkave të tija, i dha bekimin me këto fjalë:

“Ah! Ç’erë e këndshme e djalit tim,

porsi era e fushës pjellore

që e bekoi Zoti ynë!

²⁸ Të dhëntë Perëndia,

bashkë me vesën e qiellit

e me tokë të pëlleshme,

begati drithi e vere.

²⁹ Të shërbefshin popujt,

para teje u përkulshin fiset!

Ji zotëria i vëllezërve të tu,

para teje u përkulshin bijtë e nënës sate!

Qoftë mallkuar kush të mallkoftë ty,

qoftë bekuar kush të bekoftë ty”!

³⁰ Posa Izaku i kishte dhënë bekimin Jakobit dhe, posa Jakobi u largua nga i ati, ia arriti Ezau, vëllai i tij ³¹ dhe, si i përgatiti ushqimet, ai solli të atit e tha: “Çohu, babai im, dhe ha nga gjahu i birit tënd, që të më bekojë shpirti yt”. ³² Izaku, i ati i tij i tha: “Pse kush je ti”? Ai iu përgjigj: “Unë jam i parëlinduri, biri yt Ezau”. ³³ Izaku u dridh si thupra në ujë nga habia e jashtëzakonshme dhe tha: “Kush është, pra, ai që, pasi e zuri gjahun, ma solli dhe hëngra prej të gjithave para së të vije ti? Unë i dhashë bekimin dhe ai do të jetë i bekuar”.

³⁴ Kur Ezau i dëgjoi fjalët e të atit, i shpërthyen gjëmë të forta e jashtëzakonisht të hidhura dhe i tha të atit: “Ma jep bekimin edhe mua, im atë”! ³⁵ Ai iu përgjigj: “Erdhi me dredhi yt vëlla dhe ta mori bekimin”. ³⁶ Por, ai shtoi: “Ju vu me të drejtë emri Jakob! Ja, më hoq dredhi, për herë të dytë! Herën e parë m’i mori të drejtat e parëlindësisë, kurse tani ‑ herën e dytë ‑ ma mori bekimin që më përkiste mua”!

Dhe shtoi: “A thua nuk e ruajte ndonjë bekim për mua”? ³⁷ Izaku u përgjigj: “Ja, unë e bëra zotërinë tënd dhe të gjithë vëllezërit e tij ia bëra shërbëtorë. Atë e sigurova me drithë e me verë. E pas këtyre, biri im, çka të bëj tjetër për ty?” ³⁸ Ezau i tha t’et: “Po a nuk e ke, ati im, së paku një bekim të vetëm për mua? Po të lutem, ma jep bekimin edhe mua”! Dhe, pasi dëneste më gjëmë, ³⁹ Izaku, i mallëngjyer, i tha:

“Qe Ja, larg tokës pjellore

do ta ngulësh banimin

dhe larg nga vesa që bie prej qiellit.

⁴⁰ Do të jetosh nga shpata jote

dhe do t’i shërbesh vëllait tënd.

Por do të vijë koha kur të ngrihesh

do ta heqësh zgjedhën e tij nga qafa jote”.

⁴¹ Ezau e urrente Jakobin për shkak të bekimit të cilin ia dha i ati. Tha në zemrën e vet: “Po afrohet koha e zisë për tim atë, atëherë do ta vras tim vëlla, Jakobin”. ⁴² Rebeka qe vënë në dijeni rreth synimeve të Ezaut, djalit të saj të madh. Ajo çoi dhe e thirri Jakobin, djalin e vet të voglin dhe i tha: “Ja, Ezau, vëllai yt, kërcënohet se do të të vrasë. ⁴³ Prandaj, biri im, më dëgjo: çohu dhe ik te Labani, im vëlla, në Karran. ⁴⁴ Rri me të për ca ditë derisa t`i pushojë zemërimi vëllait tënd. ⁴⁵ Kur t’i shkojë hidhërimi e të harrojë çka i bëre, atëherë do të çoj të të marr prej andej. Përse të mbetem në të njëjtën ditë pa të dy djemtë”?

Izaku e dërgon Jakobin te Labani

⁴⁶ Atëherë Rebeka i tha edhe Izakut: “Më është neveritur edhe jeta ime për shkak të këtyre bijave të Hetit. Nëse edhe Jakobi merr për grua ndonjë prej bijave hetite, siç janë këto, bijat e këtij vendi, s’kam pse të jetoj”.

Kapitujt