Kapitujt

Zanafilla: 24. Martesa e Izakut

¹ Abrahami tashmë ishte i moçëm, madje shumë i shtyrë në moshë dhe Zoti e kishte bekuar në gjithçka.

² Atëherë Abrahami i tha më të vjetrit shërbëtor të shtëpisë së vet që i mbarështonte gjithë pasurinë që kishte: “Shtjere dorën tënde nën kofshën time, ³ që të bëj të më përbehesh për Zotin, Hyjin e qiellit dhe Hyjin e tokës, se djalit tim nuk do t’ia marrësh gruan prej bijave te Kanaanit, ndër të cilët banoj. ⁴ Por, do të shkosh në vendin dhe në vëllazërinë time, atje do t’ia marrësh nusen djalit tim, Izakut.”

⁵ Shërbëtori u përgjigj: “Po në qoftë se gruaja nuk do të dojë të vijë me mua në këtë vend, a thua do të më duhet ta kthej djalin tënd në vendin prej të cilit dole ti”? ⁶ Abrahami i tha: “Ruaj se ma çon më djalin tim atje”!

⁷ Zoti, Hyji i qiellit, i cili më mori prej shtëpisë së tim ati dhe prej atdheut tim, ai që foli me mua dhe m’u përbe me këto fjalë: ‘Farës sate do t’ia jap këtë tokë, ai do ta dërgojë engjëllin para teje, dhe prej andej do t’i sjellësh djalit tim nusen. ⁸ Po qe se gruaja e tij nuk do të dojë të vijë pas teje, nuk do të lidhë përbetimi; porse djalin tim mos e kthe atje”.

⁹ Atëherë shërbëtori e futi dorën nën kofshën e Abrahamit, zotërisë së vet, dhe iu përbe për këtë gjë.

¹⁰ Shërbëtori i mori dhjetë deve të zotërisë së vet dhe u nis për rrugë. Mori me vete gjithfarë gjërash të çmueshme. E mori rrugën për Aram Naharaimin, qytet i Nahorit.

¹¹ Pasi i ndali devetë dhe i bëri të pushojnë jashtë qytetit, pranë pusit, në mbrëmje ‑ në atë kohë kur gratë zakonisht dalin për të marrë ujë, tha: ¹² “O Zot, Hyji i zotërisë tim, Abrahamit, po të lutem, më prij për së mbari sot dhe dëftoje miqësinë tënde ndaj zotërisë tim, Abrahamit. ¹³ Ja, unë po qëndroj pranë burimit të ujit dhe vajzat e banorëve të këtij qyteti do të dalin për të marrë ujë. ¹⁴ Bëj, pra, që vajza, të cilës t’i them: ‘Ule katrovën tënde, që të pi’, dhe ajo të përgjigjet: ‘Pi, por edhe deveve të tua po u jap të pinë’, të jetë ajo që ti e caktove për shërbëtorin tënd Izakun. Me këtë gjë do ta kuptoj se i dëftove miqësi ndaj zotërisë tim”.

¹⁵ Ky ende pa i kryer së thëni fjalët më vete, dhe ja, Rebeka ‑ bija e Batuelit, birit të Melkës, gruas së Nahorit, vëllait të Abrahamit, me katrovë në krah. ¹⁶ Vajza ishte shumë e hijshme, ishte virgjër që nuk kishte njohur mashkull. Zbriti te burimi, e mbushi katrovën dhe po kthehej.

¹⁷ Shërbëtori i doli para dhe i tha: “Më jep të pi një gërrç ujë prej katrovës sate!!” ¹⁸ Ajo iu përgjigj: “Pi, imzot”! Vrik e lëshoi katrovën prej krahut në dorë dhe i dha të pijë. ¹⁹ Kur ai piu, vajza shtoi: “Po ju nxjerr ujë edhe deveve të tua derisa te ngihen”.

²⁰ E zbrazi katrovën në lugje, u kthye përsëri te pusi për të nxjerrë ujë dhe nxori e u dha të gjitha deveve. ²¹ Ai e vështronte në heshtje me dëshirë të dinte a thua Zoti po i jepte fund me sukses apo jo udhëtimit të tij. ²² Pasi devetë pinë ujë, njeriu nxori një unazë ari të rëndë një gjysmë sikli dhe ia vuri në hundë dhe dy mëdorëza për duar, të rënda dhjetë sikla. ²³ Atëherë i tha: “Më trego bija e kujt je? A do të ketë vend në shtëpinë e babait tënd për të kaluar natën”? ²⁴ Ajo u përgjigj: “Jam e bija e Batuelit, birit të Melkës, që ia lindi Nahorit”. ²⁵ Dhe shtoi: “Kemi mjaft byk e tagji dhe vend për të kaluar natën”.

²⁶ Njeriu ra përmbys dhe e adhuroi Zotin e ²⁷ tha: “Qoftë bekuar Zoti, Hyji i zotërisë tim, Abrahamit, që nuk pushoi të ketë përkrahje dhe besnikëri ndaj zotërisë tim dhe që më priu udhës së drejtë në shtëpinë e vëllait të zotërisë tim”.

²⁸ Atëherë vajzukja u lëshua vrap për të lajmëruar në shtëpinë e s’ëmës gjithçka i ndodhi.

²⁹ Rebeka kishte një vëlla që quhej Laban. Ky i doli me të shpejtë para njeriut te pusi. ³⁰ Kur e pa unazën në hundën dhe mëdorëzat në duart e motrës së vet dhe pasi dëgjoi fjalë për fjalë se ç’tha Rebeka: “Kështu më tha ai njeri, ” shkoi tek ai njeri që ishte me deve te burimi i ujit, ³¹ dhe i tha: “Hyr, i bekuari i Zotit, përse rri jashtë? E bëra gati shtëpinë dhe vendin për deve”.

³² Dhe e futi në shtëpi, i shkarkoi devetë. Deveve u qiti byk e tagji. Solli ujë për të larë këmbët ai dhe njerëzit që kishin ardhur me të. ³³ Atëherë i shtroi tryezën. Por, ai tha: “Nuk do të ha para se të them ç’kam për të thënë”. Labani iu përgjigj: “Urdhëro e fol”!

³⁴ Atëherë ai tha : “Unë jam shërbëtori i Abrahamit. Zoti e ka bekuar shumë zotërinë tim e është bërë njeri me rëndësi. ³⁵ Zoti i ka dhënë bagëti të imëta e të trasha, argjend e ar, shërbëtorë e shërbëtore, deve dhe gomarë. ³⁶ Dhe Sara, gruaja e imzotit, i lindi imzotit djalin në pleqërinë e saj. Atë Abrahami e bëri trashëgimtar të të gjithë pasurisë”. ³⁷ Edhe imzoti më përbeu duke thënë: “Nuk do t’ia marrësh nusen djalit tim prej vajzave të kanaanëve, në dheun e të cilëve banoj; ³⁸ por do të shkosh në shtëpinë e tim ati dhe do t’ia marrësh nusen djalit tim prej bijave të fisit tim”. ³⁹ Unë i thashë imzotit: “Çka të bëj nëse gruaja nuk do të dëgjojë të vijë me mua”? ⁴⁰ Zoti ‑ tha ai ‑ në praninë e të cilit jetoj, do ta dërgojë engjëllin e vet me ty dhe do t’ia çelë shtigjet udhës sate, do të m’ia marrësh djalit nusen prej fisit tim dhe prej shtëpisë së tim ati.

⁴¹ Ti do të jesh i lirë nga mallkimi im vetëm kur të shkosh, e në mos ta dhënçin, atëherë do të jesh i lirë nga mallkimi im.

⁴² Erdha sot te burimi dhe thashë: ‘O Zot, Hyji i zotërisë tim ‑ Abrahamit, nëse do ta bësh vërtet të dobishëm udhëtimin tim që po e bëj, ⁴³ ja, tek jam para burimit të ujit: atëherë, vajza që do të dalë për të marrë ujë, të cilës do t’i them: ‘Më jep të pi pak ujë prej katrovës sate’, ⁴⁴ dhe të më thotë: “Urdhëro e pi dhe po nxjerr edhe për devetë të tua”, ajo është gruaja që Zoti e caktoi për djalin e zotërisë tim.

⁴⁵ Ndërsa, unë në heshtje i përbluaja këto më vete, erdhi Rebeka me katrovë në krah. Zbriti te burimi dhe mori ujë. Unë i thashë: ‘Më jep të pi pak!’ ⁴⁶ Ajo vrik e lëshoi katrovën prej krahut dhe më tha: ‘Urdhëro e pi dhe po u jap të pinë edhe deveve? Unë piva po edhe gamilave u dha ujë. ⁴⁷ E pyeta dhe i thashë: ‘E bija e kujt je?’ Ajo m’u përgjigj: ‘Jam e bija e Batuelit, birit të Nahorit, që i lindi Melka.’

Ia vura, pra, unazën në hundë dhe mëdorëzat në duar. ⁴⁸ Rashë përmbys dhe e adhurova Zotin duke e bekuar Zotin, Hyjin e zotërisë tim, Abrahamit, që m’i çeli shtigjet e udhës së drejtë për të marrë bijën e vëllait të zotërisë tim për djalin e tij.

⁴⁹ Prandaj, nëse doni të dëftoni mirësi dhe besnikëri ndaj zotërisë tim, më tregoni, por, në qoftë se ju pëlqen ndryshe, ma tregoni edhe këtë, që të shkoj djathtas ose majtas”.

⁵⁰ U përgjigjën Labani dhe Batueli: “E paska thënë Zoti! Ne nuk mund të themi asgjë jashtë pëlqimit të tij. ⁵¹ Ja, Rebeka është para teje; merre e shko me të dhe u bëftë gruaja e djalit të zotërisë tënd, si ka thënë Zoti”.

⁵² Shërbëtori i Abrahamit, posa i dëgjoi këto fjalë, ra përmbys dhe e adhuroi Zotin.

⁵³ Nxori stoli argjendi, ari dhe petka dhe ia dha Rebekës. Po edhe të vëllait dhe t’ëmës së Rebekës u dha dhurata të çmueshme. ⁵⁴ Atëherë hëngrën dhe pinë ai e njerëzit që ishin me të dhe aty e kaluan natën.

Si u çuan në mëngjes, shërbëtori u tha: “Më lejoni të kthehem te zotëria im”. ⁵⁵ Vëllai dhe nëna e saj u përgjigjën: “Le të rrijë vajza së paku dhjetë ditë me ne e pastaj të vijë”. ⁵⁶ Por, ai tha: “Pasi Zoti ma bëri udhën e frytshme, ju lutem, ju mos më ndalni. Më lejoni të nisem për te zotëria im!” ⁵⁷ I thanë: “Le ta thërrasim vajzën e ta pyesim atë”.

⁵⁸ Pasi e thirrën dhe ajo erdhi, e pyetën: “A do të shkosh me këtë njeri”? Ajo u përgjigj : “Po”.

⁵⁹ Atëherë e përcollën Rebekën, motrën e vet, nanshoren e saj dhe shërbëtorin e Abrahamit me përcjellësit e tij. ⁶⁰ Motrës i uruan fatlumësi dhe i thanë:

“Motër‑o, motra jonë!

Me mijëra mijërash u shtofsh!

Fara jote i pushtoftë

dyert e armiqve te vet”!

⁶¹ U çua, pra, Rebeka dhe shërbëtoret e saja, hipën në deve dhe e ndoqën atë njeri. Shërbëtori e mori Rebekën dhe u nis.

⁶² Izaku u kthye prej krahinës së pusit Lahairoi dhe banonte në dheun Nageb.

⁶³ Në muzg Izaku kishte dalë në fushë për të vajtuar. Si i çoi sytë, pa se po vinin disa deve. ⁶⁴ Po edhe Rebeka i çoi sytë dhe e pa Izakun. Zbriti prej devesë ⁶⁵ dhe i tha shërbëtorit: “Kush është ai njeri që po ecën fushës e po na del përpara”? Ai i tha: “Ai është zotëria im”. Ajo e mori me të shpejtë velin dhe u mbulua. ⁶⁶ Shërbëtori i tregoi Izakut gjithçka kishte bërë. ⁶⁷ Izaku e futi Rebekën në tendën e Sarës, nënës së vet, dhe e mori për grua. Ai e deshi dhe e gjeti në të ngushëllimin pas vdekjes së nënës së vet.

Kapitujt