Kapitujt

Zanafilla: 19. Rrënimi i Sodomës

¹ Në mbrëmje arritën dy engjëjt në Sodomë. Atëherë Loti po rrinte te dera e Sodomës. Ky, kur i pa, u ngrit dhe u doli para, i përshëndeti duke u përkulur deri në tokë ² dhe tha: “Urdhëroni, ju lutem, zotërinjtë e mi, dhe ejani në shtëpinë e shërbëtorit tuaj e kaloni natën. Lani këmbët tuaja e në mëngjes vazhdojeni udhën tuaj”. Ata i thanë: “Assesi! Natën do ta kalojmë në treg.” ³ Por, ai aq nguli këmbë saqë i shtrëngoi të hyjnë në shtëpi. Pasi hynë në shtëpinë e tij, u përgatiti një gosti, u poq bukë të pabrumë dhe hëngrën.

⁴ Para se të shkonin të flejnë, njerëzit e qytetit, sodomasit, i ri e i vjetër ‑ mbarë populli, të gjithë së bashku e rrethuan shtëpinë. ⁵ E thirrën Lotin dhe i thanë: “Ku janë ata burra që hynë natën te ti? Na i qit jashtë që ta shfryjmë dëshirimin me ta”.

⁶ Loti doli te ta dhe, pas shpine, e mbylli derën. U tha: ⁷ “Mosni, vëllezërit e mi, mos e bëni këtë të keqe. ⁸ Ja, i kam dy vajza, të cilat s’i ka prekur ende dora e mashkullit, ato po jua qes dhe bëni me to ç’të doni, vetëm që të mos u bëni gjë këtyre burrave, sepse hynë në hijen e pullazit tim”. ⁹ Por, ata i thanë: “Hiqu asaj!” Dhe vazhduan: “Shih, ky i huaj, i ardhur dhe do të jetë gjykatës! Do ta bëjmë më zi, pra, ty se sa atyre”! Ta shtynë Lotin me hov dhe u afruan ta thyejnë derën. ¹⁰ Por, ata dy njerëz e shtrinë dorën, e futën Lotin brenda dhe e ndrynë derën. ¹¹ Ata që ishin përjashta i vërbuan prej më të voglit e deri te më i madhi, kështu që të mos mund e gjenin derën.

¹² Njerëzit i thanë Lotit: “A ke më ndokënd tëndin këtu? Dhëndër? Bij e bija, të gjithë të tutë, që janë në qytet, nxirri jashtë këtij vendi. ¹³ Do ta shkatërrojmë këtë vend, sepse është i madh ankimi kundër tyre para Zotit, i cili na dërgoi ta shfarosim”. ¹⁴ Loti doli për të folur me dhëndurët e vet, të cilët do t’i merrnin bijat e tija dhe tha: “Çohuni, e dilni prej këtij vendi, sepse Zoti do ta shkatërrojë këtë qytet”. Por atyre iu duk se po bënte mahi.

¹⁵ Në të zbardhur të dritës, engjëjt e nxitnin Lotin dhe i thonin: “Çohu, merre gruan tënde dhe dy bijat e tua që i ke këtu që të mos mbarosh për shkak të kobësisë së qytetit”. ¹⁶ Pasi ai po ngarritej, dy burrat e kapën për dore atë, gruan e tij dhe dy bijat e tija, sepse Zoti kishte mëshirë për të, ¹⁷ e nxorën jashtë dhe e qitën prej qytetit. Aty i tha njëri: “Ik, shpëto jetën! Mos u kthe të shikosh prapa dhe mos u ndal askund në këtë fushë, por shpëtoje veten në mal se mbarove”!

¹⁸ Loti u tha: “Mos e thëntë Zoti!

¹⁹ Shërbëtori yt gjeti hir para teje dhe pate dhimbje të madhe ndaj meje duke ma shpëtuar jetën. Por, unë nuk mund të shpëtoj në mal pa më kapur e keqja dhe do të vdes. ²⁰ Ja, këtu afër është qyteti. Qytet i vogël në të cilin mund të iki, të strehohem. A nuk është kjo gjë e vogël që po e kërkoj për të shpëtuar jetën”? ²¹ I tha: “Ja, edhe për këtë gjë po ta pranoj lutjen: nuk do ta shpartalloj qytetin për të cilin fole.

²² Shpejto e shpëto në këtë qytet, sepse nuk do të mund të bëj asgjë, derisa të mos hysh atje”.

Për këtë arsye ai qytet u quajt Segor.

²³ Dielli lindte mbi tokë e Loti hyri në Segor.

²⁴ Atëherë Zoti lëshoi mbi Sodomën e Gomorrën, në formë të shiut, sulfur e zjarr. Ata binin prej Zotit, prej qiellit. ²⁵ I shfarosi ato qytete dhe tërë krahinën përreth, të gjithë banorët e qyteteve dhe tërë bimësinë mbi tokë. ²⁶ E shoqja e Lotit shikoi prapa dhe u bë trupore kripe.

²⁷ Abrahami u çua heret në mëngjes dhe erdhi në atë vend ku ishte ndalur më parë para Zotit. ²⁸ Ia lëshoi sytë së largëti Sodomës dhe Gomorrës edhe mbarë krahinës. I pa shkëndijat që ngriteshin nga toka thua se ishin tym furre.

²⁹ Mirëpo, kur Hyji i shkretoi qytetet e asaj krahine, i ra ndër mend Abrahami dhe kështu e skajoi Lotin para se të shkretonte qytetet, në të cilat banonte.

Prejardhja e moabitëve dhe e amonitëve

³⁰ Loti u çua nga Segori dhe zuri vend në mal. Me të shkuan edhe dy bijat e tija. Kishte frikë të rrinte në Segor. Për banim zgjodhi një shpellë. Me të banonin edhe dy bijat e tija.

³¹ Vajza e madhe i tha të voglës: “Baba ynë është i moçëm e këndej, në vend, nuk ka mbetur asnjë mashkull që të mund të flejë me ne, siç është doke në mbarë botën. ³² Eja ta dehim babanë tonë me verë e të flejmë me të që të mund ta ruajmë farën tonë”.

³³ Prandaj, atë natë i dhanë të pijë të atit verë, hyri vajza e madhe dhe fjeti me të. Ai nuk u kujtua as kur ra e bija me të as kur u ngrit. ³⁴ Të nesërmen gjithashtu i tha e madhja të voglës: Ja, fjeta dje me tim atë; t’i japim të pijë verë edhe sonte, dhe ti hyr e fli me të, që ta ruajmë farën e babasë tonë”.

³⁵ Edhe atë natë i dhanë të atit të pijë verë, hyri vajza e vogël dhe fjeti me të. Po as kësaj here nuk iu kujtua as kur ra as kur u ngrit ajo.

³⁶ Kështu, pra, mbetën shtatëzënë dy të bijat e Lotit prej të atit të tyre. ³⁷ E madhja lindi djalë dhe ia ngjiti emrin Moab. Ky është trungu i moabitëve të sotëm. ³⁸ Po edhe e vogla lindi djalë dhe ia ngjiti emrin Benami (që do të thotë: Djali i popullit tim). Ky është i ati i amonitëve të sotëm.

Kapitujt