Kapitujt

Jobi: 30. B. Mjerimi i tanishëm

30

¹ “Kurse tani mua më përqeshin

në moshë më të rinjtë,

të cilëve etërit s’u denjoja

t’ia vë grigjës qen për rojë!

² Gjë nuk duhej forca e duarve të tyre,

humbur u kishte fuqia rinore,

³ dob’suar skami e urie,

endeshin nëpër shkretëtirë

të shkretuar nga stuhitë;

⁴ brenin barë e gjethe shkurresh,

rrënjët e dëllisë kishin ushqim.

⁵ Të dëbuar nga rrethi i njerëzve,

pas u britnin sikur vjedhësve.

⁶ Banonin brigjeve të përrenjve,

në shpella dheu edhe qetash,

⁷ ulërinin n’për shkurre e mreta,

nën ferra së bashku u struknin.

⁸ Bijtë e tyre, pjellë e poshtër,

prej vendit me dhunë të dëbuar.

⁹ Ata tani në bisht të lahutës më vënë

e për ta unë përrallë jam bërë.

¹⁰ U vjen të ndyrë, meje largohen,

s’ju vjen turp të më pështyjnë në f’tyrë.

¹¹ Kukurrën hapi e më shigjetoi

e në gojë ma vuri frerin.

¹² Fole shlligash në të djathtën time,

këmbët e mia i vënë në të ikur,

kundër meje sheshojnë shtigje vdekje.

¹³ Rrugët e mia m’i rrënuan,

më dolën në pritë edhe më mundën

dhe askush s’u kundërshton.

¹⁴ Si murit të rrënuar më sulen,

nën rrënoja u rrokullisën.

¹⁵ Edhe tmerri kundër meje u çua,

porsi era u zhduk parësia ime,

porsi reja shkoi shpëtimi im.

¹⁶ Shpirti im gjithnjë po më meket,

më pushtuan ditët e mjerimit.

¹⁷ Natën eshtrat dhimbjet m’i shporojnë,

plagët që më brejnë askurrë s’më pushojnë!

¹⁸ Më kap për petkash me tërë fuqinë,

më shtrëngon si qafeta e këmishës.

¹⁹ Në baltë më përplasi pa farë mëshire

e jam bërë krejt blozë e pluhur.

²⁰ Në ndihmë të thërras e Ti s’më përgjigjesh,

në këmbë qëndroj e Ti s’më shikon.

²¹ Për mua Ti mizor u bëre,

më përndjek me dorë të fuqishme.

²² Më flak përpjetë kalor mbi erë,

poshtë më përplas me anë të stuhisë.

²³ Po e shoh se në vdekje më shtyt,

në sht’pi të caktuar për çdo të gjallë.

²⁴ Megjithatë dorën s’shtrin për ta rrënuar;

në rrënim të tij do të jetë shpëtimi.

²⁵ Vallë a s’qaja kurdoherë mbi të mjerin,

a s’i dhimbej shpirtit tim i varfri?

²⁶ Prisja të mirën, më erdhën të këqijat,

prisja dritën e më erdhi terri.

²⁷ Më vlon barku e kurrë s’më pushon,

po më sulmojnë ditët e mjerimit.

²⁸ Ecja i mërrolur ‑ kush s’më ngushëllon,

ngritesha në mbledhje e thirrja ndihmë.

²⁹ Me çakaj u bëra vëlla,

shok u bëra me struca të egër.

³⁰ Nxirë është lëkura e trupit tim,

nga ethet eshtrat m’u thanë.

³¹ Cetra ime u bë vajtore,

gjëmëtar është fyelli im”!

Kapitujt