Kapitujt

Jobi: 26. Bisedimi i Jobit

¹ Jobi e mori fjalën e tha:

² “Se ç’ndihmë të fortë po i sillke të ligshtit,

ç’e forcove heu krahun e mekur!

³ Ç’këshill të mirë po i jep të padijshmit,

urtësinë tënde bukur e tregove!

⁴ E kujt ti kështu fjalën ia drejtove?

Ç’shpirt është ai që prej teje doli”?

Biseda e Baldadit /vazhdim/

⁵ “Poshtë në Nëntokë hijet gjëmojnë,

dridhen ujërat dhe banorët e tyre,

⁶ para tij është Sheoli cullak,

lakuriq është humnera e tmerrshme.

⁷ Shtrin veriun përmbi zbrazëti,

e mban tokën varur për asgjëje.

⁸ E kyç ujin në retë e veta,

nën peshë të tij nuk shqyhen retë.

⁹ Mbulon f’tyrën e fronit të vet,

mbi të shtrin mjeg’llën e vet.

¹⁰ Cak rrethues u vuri ujërave

në kufi të dritës e të errësirës.

¹¹ Të kupës qiellore tmerrshëm trand shtyllakët,

prej frikës dridhen në qortimin e tij.

¹² Me forcë të veten në fre Detin e mban,

e godet me dije të vet Rahabin.

¹³ Fryma e tij e kthjellon Qiellin,

dora e tij shpon Shlligë flut’ruesen.

¹⁴ Vepra të tija këto s’janë veç një pjesëz

e ne s’dëgjojmë veç një jehonë të lehtë,

të Madhërisë së tij kush bubullimën

është në gjendje ta kuptojë”?!

Kapitujt