Kapitujt

Jobi: 15. Vdes njeriu gjithçka i soset:

¹ Njeriu prej femre i lindur,

ditëpakët, por plot trazime,

² çel si lulja e shpejt vyshket,

vend pa zënë zhduket si hija.

³ Mbi një qenie të tillë vallë të hapësh sytë,

para vetes në gjyq ta ftosh?

⁴ Kush të pastrin e nxjerr prej të ndyrit?

Jo, askush! Kurrën e kurrës!

⁵ Ditët e tij nëse janë të caktuara,

numri i muajve nëse nga ti i varet,

nëse i ke vënë cak të pakalueshëm,

⁶ mos e vërej, por lëre në paqe

ta kryejë jetën si meditës!

⁷ Por ai dhe si lënda mund të shpresojë:

nëse pritet, përsëri përtërihet,

prapë prej saj pinjollët rriten;

⁸ nëse nën dhe i kalben rrënjët,

në qoftë se trungu i thahet në pluhur,

⁹ të ndiemen ujin ajo bulëzon

e qet degë si rrënjë e re.

¹⁰ Vdes njeriu gjithçka i soset:

i del fryma, ku është më?

¹¹ Uji i detit do të avullojë,

mund të shterrë lumi e të thahet.

¹² Më nuk ngjallet njeriu i vdekur,

sa të jetë qielli më nuk çohet,

më nga gjumi ai nuk zgjohet.

¹³ Ah sikur të më fshehshe në Sheol,

të më mbajshe fshehtë derisa të shkojë hidhërimi

e të caktoje një kohë kur të më kujtoje!

¹⁴ Vallë i vdekuri përsëri mund të jetojë?

Të gjitha ditët e ushtrisë sime

do t’i prisja derisa të vijë shndërrimi!

¹⁵ Ti do të më thirrje e unë do të përgjigjja,

do t’i gëzoheshe veprës së duarve tua.

¹⁶ Megjithëse tani m’i njeh gjurmët e mia,

porse mëkatet do të m’i falje.

¹⁷ Në thes fajet do të m’i vulosje,

por fajësinë ti do të ma shlyeje.

¹⁸ Si mali që bie, shkatërrohet,

si gurit që i ndërrohet vendi,

¹⁹ porsi uji që e thërmon gurin,

porsi shiu që e gërryen tokën:

ashtu i humb shpresën njeriut.

²⁰ Rrah e qet ‑ përgjithmonë zhduket,

e shëmton në f’tyrë e tej e flak.

²¹ Do të nderohen bijtë e tij? ‑ Ai s’e di!

Do të përbuzen? ‑ S’ia pret mendja!

²² Ai veç vuan në trupin e vet,

i rënkon shpirti për jetën e vet”.

Kapitujt