Kapitujt

Jobi: 41. Kush ia hap kapakët e gojës?

¹ Kot në të shpresë të keshë,

me shikim njeriun e vret!

² Askush s’ka guxim ta zgjojë,

askush s’mundet t’i bëjë ballë!

³ Kush iu sul e gjallë shpëtoi?

Njeri të tillë nën qiell nuk ka!

⁴ S’do të hesht gjymtyrët e tija,

forcë, fuqi të trupit të tij.

⁵ Kush guxon petkut ta zhveshë,

kush ia shpon të dyfishtë parzmorin?

Kush të kalojë për nof’lla të tij?

⁶ Kush ia hap kapakët e gojës?

Rreth dhëmbësh tmerri i rri kërcënuar!

⁷ Pllaka shqyti trupi i tij,

i kyçur me vulë shkëmbore:

⁸ njëra në tjetrën aq mirë puthur

sa që as frymë n’për to s’kalon!

⁹ Njëra më tjetrën aq mirë përpiqet

sa që gjë më s’mund t’i ndajë!

¹⁰ Flakë e shkëndijë teshtima e tij,

sytë e tij qepalla agimi.

¹¹ Nga goja zjarr buçet flakë,

shkëndijë zjarri xixëllojnë,

¹² për vrimë të hundëve tym i del

si kazani kur vlon në zjarr.

¹³ Fryma e tij qymyrin ndez,

pse nga gryka flakë buçet.

¹⁴ Në qafë atij forca i qëndron,

para tij vrap turret tmerri.

¹⁵ Laprat të trasha, mirë bashkuar,

thua të derdhura, s’luajnë aspak!

¹⁶ Shkëmb i gjallë, zemrën të fortë,

të patrandshme si gur mulliri!

¹⁷ Kur ai ngritet, dridhen të fortit,

valët e forta prapa i kthen.

¹⁸ Nëse i bie, shpata s’i ngulet,

heshtë, shigjetë as mëzdrak nuk ndien.

¹⁹ Për të hekuri është si kashtë,

dru i kalbur për të është bronzi.

²⁰ S’e vë në të ikur shigjetari,

për të byk janë gurët e bahes!

²¹ Një kashtërrojë për të është shkopi,

i zgërdhihet heshtës vringëlluese!

²² Për nën bark ka tjeg’lla të mprehta,

rrafshon baltën si me trinë.

²³ Të vlojë si vegsh e bën humnerën,

e bën detin enë për balsam.

²⁴ Hulli të ndritshme lë përmbas

të ndan humnera si e thinjur.

²⁵ Diçka të ngjashme mbi tokë nuk ka:

qe krijuar të mos druajë askënd!

²⁶ Nga lart kafshët më të mëdha i shikon:

mbret është ai mbi bishët krenare!”

Kapitujt