Kapitujt

Jobi: 3. Jobi e mallkon ditën e lindjes së vet

¹ Dikur Jobi e hapi gojën dhe e mallkoi ditën e lindjes së vet. ² Foli e tha:

³ U shoftë dita kur unë leva

edhe nata kur u tha:

“Një njeri sonte u ngjiz”!

⁴ Ajo ditë errësirë u bëftë,

nga lart Hyji mos e paftë,

drita e diellit mos e ndrittë!

⁵ E errësoftë muzgu dhe hija e vdekjes,

errësira mbi të mbretëroftë,

me hidhërim ajo u mbuloftë!

⁶ Humnera e errtë atë natë e marrtë,

ndër ditë të vitit mos u njehtë,

as ndër muaj mos u numëroftë!

⁷ Ajo natë mbettë qyqevetëm,

kurrëfarë lavdi për të mos u thëntë!

⁸ E mallkoftë kush e mallkon ditën,

kush është i zoti ta zgjojë Lugatin!

⁹ U errësofshin yjet e muzgut të saj;

e prittë dritën e mos i daltë,

mos i paftë qerpikët e agimit,

¹⁰ që s’ma mbylli kraharorin e nënës

të mos shikoja me sytë e mi dhimbjet!

¹¹ Përse s’vdiqa brenda në krahëror?

Përse s’vdiqa porsa linda?

¹² Përse më mori nëna në prehër?

Përse mëkuar qeshë nga gjinjtë?

¹³ Tani vetë në gjumë do të pushoja,

i qetë do të flija në gjumë të përhershëm

¹⁴ me mbretër e princa të dheut

që në shkretëtirë ndërtojnë varreza,

¹⁵ o me princa me ar të pasur,

me argjend që i mbushin shtëpitë.

¹⁶ Nuk do të isha si deshtaku,

si i ngjizuri që dritë s’pa.

¹⁷ Atje poshtë s’çojnë krye mëkatarët,

Atje poshtë pushim gjejnë të këputurit.

¹⁸ Skllevërit atje në paqe prehen,

strumbullari i rojës s’i ngacmon.

¹⁹ Atje është i vogli e i madhi;

skllavi është i lirë nga i zoti.

²⁰ Pse i mjeri të dalë në dritë?

Pse shpirtathti ndopak të jetojë?

²¹ Kush pret vdekjen e s’i vjen,

që e kërkon më shumë se arin,

²² që me shpirt vdekjes i gëzohet,

që në varrezë e pret gëzimin?

²³ Njeriu që nuk ka rrugëdalje,

të cilit Zoti ia zë shtigjet.

²⁴ Për ushqim kam gjëmët e mia,

ujë vërshimi klithma ime.

²⁵ Çka unë droja, ajo më gjeti,

ç’kisha frikë pikërisht ajo më ndodhi.

²⁶ S’kam qetësi as paqe në jetë,

dhembjet më mbysin, s’më lanë pushim!

Kapitujt