Kapitujt

Jobi: 4. Besimi në Hyjin

¹ Atëherë foli Elifaz Temaniti e tha:

² “Nëse provojmë tani të të flasim,

a thua rëndë ke për ta pasur?

Por kush mund t’i bëjë vend fjalës?

³ Se sa njerëzit ti i ke mësuar!

Sa duar të lodhura ke forcuar!

⁴ Me fjalë të tua sa të mekur përtërire,

sa gjunjë të lodhur në fuqi i forcove!

⁵ Tani që ty prova të ka gjetur

të lëshon zemra...

e kur ty të takoi të vuajsh

je habitur, s’di të qëndrosh.

⁶ Përshpirtnia borri besimin,

pafajësia ta humbi shpresën?!

⁷ Mendo të lutem: I pafajshmi kur mbaroi?

Të drejtët kur u asgjësuan?

⁸ Sa unë pashë: Kush lëron të keqen,

në mbjelltë mjerim atë dhe korr.

⁹ Në frymë të Hyjit ata sosen,

nga zemërimi i tij mbarojnë.

¹⁰ Ulërima e luanit edhe britma e luaneshës

u thërmuan, copë u bënë

dhëmbët klyshëve të luanëve.

¹¹ Ngordh luani pse s’gjen pre,

shpërndahen zogjtë e luanit!

¹² Si rrëshqitas më erdhi fjala,

pëshpëritjen ma ndjeu veshi,

¹³ në tmerr vegimi që sjell nata,

kur njeriun e pushton gjumi,

¹⁴ frikë e tmerr krejtësisht më pushtuan,

deri në eshtra më përshkuan të dridhmet!

¹⁵ Një frymë flladi fytyrës më kaloi,

flokët e kresë m’u çuan përpjetë...

¹⁶ Para më doli dikush që s’e njihja,

pamja e tij s’ m’u hiqte sysh,

si fllad ere zërin ia dëgjova:

¹⁷ “Para Hyjit a ka njeri të drejtë,

vallë a ka të pastër para Basit të vet”?

¹⁸ As shërbëtorëve të vet më s’u beson,

kur deri në engjëj Ai fajin e gjen.

¹⁹ Aq më shumë në banorë kasollash

që themelet i kanë në pluhur!

Ata ndrydhen porsi tenja.

²⁰ Për një ditë birren e zhduken,

pa vënë re papritmas zhduken.

²¹ Zjarri u fiket, u mbyllet dera,

vdesin e urtësisë s’ia mbërrijnë.

Kapitujt