Kapitujt

Jobi: 7. Ditët e tija si ditët e mëditësit?

¹ Vallë, s’është luftë mbi tokë jeta e njeriut?

Ditët e tija si ditët e mëditësit?

² Porsi të skllavit që e dëshiron hijen,

si të mëditësit të varur nga mëditja?

³ Kështu më tokuan mua muaj zhgënjimi,

net plot dhimbje për pjesë më qëlluan!

⁴ Nëse shkoj të bie pyetmë: Kur do të erret?

E përsëri me zor e pres mbrëmjen,

plot me dhimbje me zor e pres muzgun!

⁵ Trupi im qelbësirë e pluhur,

lëkura më shqyhet e më copëtohet.

⁶ Më kaluan ditët më shpejt se druga e

vegjëtarit,

u sosën, mbetën pa pe.

⁷ Mos harro: avull është kjo jeta ime,

sytë e mi fat të mirë s’do të shohin.

⁸ Sy njeriu më s’do të më shohë:

më ngule syrin e unë sharrova!

⁹ Siç zhduket e kalon reja,

kështu dhe ai që në Nëntokë zbret

më lart s’ngritet!...

¹⁰ Në shtëpi të vet ai më nuk kthehet,

vendi i tij më s’do ta njohë.

¹¹ Këndej as vetë s’kam pse të hesht,

do të flas me hidhërim të shpirtit,

do të ankohem me zemër të plasur.

¹² Pse a jam det ose përbindësh

që gjithandej më ke vënë kështu në roje?

¹³ Nëse mendoj: ‘Shtrati do të më japë qetësi,

shtrati do të m’i lehtësojë dhimbjet’,

¹⁴ do të më tmerrosh, do të më trembësh me ëndrra,

me fantazma do të më tmerrosh.

¹⁵ Dëshiroj në litar të më shkojë jeta:

vdekur eshtrat do të më pushojnë!

¹⁶ Jam dëshpëruar, s’kam pse të jetoj,

ti më fal: krejt pa vlerë është jeta ime!

¹⁷ Ç’është njeriu që ta madhërosh?

Pse ndopak në të e mbështet zemrën?

¹⁸ Ta shqyrtosh për çdo mëngjes,

ta mbash në vërejtje orë e çast?

¹⁹ Kur prej meje do të shmangësh shikimin?

S’më lë as pështymën ta përpij!

²⁰ Nëse mëkatova: ç’të keqe të bëra,

o Shqyrtues i njeriut të gjorë?

Përse më vure në shënjestër

sa që u bëra edhe për vete i rëndë?

²¹ Pse s’i shlyen mëkatet e mia,

fajësinë time pse s’e zhduk?

Do të flija tashmë në pluhur,

po të më kërkoje, më s’do të më gjeje”!

Kapitujt