Kapitujt

Jobi: 27. Biseda e Jobit /vazhdim/:

¹ Jobi vazhdoi të tregojë poemën e vet e tha:

² “Pasha Hyjin që të drejtën ma mori,

pasha të Lumin që ma helmoi jetën,

³ gjersa të mundem frymë të marr,

frym’n e Hyjit sa në trup ta kem,

⁴ buzët e mia nuk do të thonë marrëzirë,

gënjeshtër s’do të thotë jo goja ime.

⁵ Por kurrë juve të drejtë s’do t’ju jap,

der të më dalë shpirti: ‘I drejtë jam, do të them!

⁶ Drejtësinë time e mbaj, s’e lë dot,

s’më lë ndërgjegjja të skuqem në këtë jetë.

⁷ Armiku im pastë fatin e mëkatarit,

voftë ku i mbrapshti edhe kundërshtari im!

⁸ Çka vlen shpresa që ka i paudhi,

pasi Hyji ta këpusë, t’ia marrë shpirtin?

⁹ Vallë thua Hyji do t’ia dëgjojë klithmat,

kur të paudhin ta mbulojnë vështirësitë?

¹⁰ Do të mund të kënaqet ndoshta në të Gjithpushtetshmin?

E në ndihmë Hyjin çdo çast do ta thërrasë?

¹¹ Të Hyjit dorën jua tregova në vepër,

s’jua fsheha shestimet e të Lumit,

¹² po dhe ju të gjitha këto i patë,

pse atëherë më kot flisni ju punë boshe”?

Biseda e Zofarit: I mallkuari

¹³ “Ky është fati që Hyji ia ruan të mbrapshtit,

trashëgimi i njerëzve të dhunshëm që prej të Lumit marrin.

¹⁴ Në pastë shumë djem, shpata ia pret,

me bukë nipat s’do t’i ngihen.

¹⁵ Nëse i mbet kush, ia mb’lon murtaja

pa i vajtuar as të vejat e tyre.

¹⁶ Nëse sa dheu do të mbledhë argjend,

e si balta petka do të bashkojë:

¹⁷ ai i bën gati e i drejti do t’i veshë,

të pafajshmit do të ndajnë argjendin.

¹⁸ Ndërtoi sht’pinë rrjetë marimange,

porsi tendën që e ndreq rojtari.

¹⁹ Bie të flejë i pasur, por për të fundit herë,

kur të hapë sytë asgjë më nuk do të gjejë.

²⁰ E pushton skamja porsi uji:

atë natën do ta ndrydhë stuhia.

²¹ Era e lindjes e merr dhe e zhduk,

si humnera nga vendi e shkul.

²² Pa mëshirë Hyji atë e përplas

e ky mundohet nga dora t’i ikë.

²³ Shuplakë rrahin për bjerrjen e tij,

kudo të shkojë pas tij i fishkëllojnë”.

Kapitujt