Kapitujt

Jobi: 16. Nga padrejtësia e njerëzve në drejtësinë hyjnore

¹ Jobi e mori fjalën e tha: 

² “Tani sa herë veç po dëgjoj fjalë të tilla!

Të gjithë ju jeni ngushëllimtarë të mërzitshëm!

³ Vallë, s’kanë fund fjalët e thëna në erë?

Çka të ngacmon kështu të përgjigjesh?

⁴ Dhe unë do të mundja të flas kështu

të ishit ju në këtë gjendjen time;

rrjedhshëm fjalët mbi ju do të zbrazja,

përmbi ju kokën do të dridhja!

⁵ E me fjalë do t’ju forcoja,

s’do të pushoja të rrah me buzë.

⁶ Por, nëse flas dhembjet s’më pushojnë,

nëse hesht, prapë nuk më largohen.

⁷ Por tani dhimbje më molisi,

mik për shëllinë mua s’më ke lënë.

⁸ Rrudhat në ballë dëshmojnë kundër meje,

shpifje të rënda kundër meje thuhen,

⁹ me zemërim më thërmon e më përndjek,

kundër meje dhëmbët i kërcëllon,

armiku m’i ngërdhuc sytë.

¹⁰ Gojën hapën kundër meje,

më poshtërojnë e më shuplakojnë,

janë bashkuar kundër meje të gjithë.

¹¹ Pre keqbërësit Hyji më ka dhuruar,

më lëshoi në duar të njerëzve të pashpirt.

¹² Unë, ai i urti i dikurshëm,

papritmas qeshë shkatërruar,

më shtrëngoi në zverk edhe më rroposi,

shenjë të shënjestrës së vet më bëri.

¹³ Më shitoi me shigjeta të veta,

m’i përshkoi ijet, dhe s’iu dhimta,

në tokë ma derdhi vrerin tim.

¹⁴ Copë e grimë trupin ma bëri,

u sul në mua si vigan.

¹⁵ Përmbi lëkurë e qepa thesin,

thellë në pluhur e rrasa kokën.

¹⁶ Faqja ime u skuq prej lotëve,

e u nxinë qerpikët e mi.

¹⁷ E pra, dhunë nuk bëri dora ime,

e lutja ime ishte e pastër!

¹⁸ O moj tokë, mos më mbulo gjakun,

mos ma fsheh klithmën e dënesjes!

¹⁹ Se e kam në qiell Dëshmitarin,

atje lart atë që më njeh.

²⁰ Mbrojtës të mi janë gjëmet e mia,

para Hyjit lot më kullon syri.

²¹ Heu, t’u gjykonte me Hyjin njeriu

siç gjykohet njeriu me njeriun!

²² Por shkurtuar janë ditët e mia,

po marr udhën që kthim prapa s’ka!

Kapitujt