Kapitujt

Jobi: 39. Gomarit të egër lirinë kush ia dha?

¹ A e di ti si në qeta pjellin dhitë e egra,

a i ke vrojtur shytat se si shtohen?

² A u numrove muajt e barrës

e ua di kohën e pjelljes?

³ Ulen, shtrihen, nga fryti lirohen

edhe dhimbjet fund u marrin

⁴ e kur pjella u forcohet,

e lënë në mal, te ta më s’kthehen.

⁵ Gomarit të egër lirinë kush ia dha?

Kush ia hoqi kresë ullarin?

⁶ Për banesë i dhashë shkretëtirën,

vendbanim dheun e kripur.

⁷ E përbuz zhurm’n e qytetit,

s’u vë vesh britmave të ndjekësve.

⁸ Endet maleve në kullota të veta,

kërkon të gjejë çdo lloj blerimi.

⁹ A dëgjon të shërbejë bizoni?

Në vathën tënde e kalon natën?

¹⁰ E heq për laku që të lërojë me kaun,

vjen pas teje për të lëruar tokat?

¹¹ A pse fort besim ti ke në të

e ia besuake punët e tua?

¹² A beson se ai do të kthehet

për t’i sjellë në lëmë prodhimet?

¹³ Fleta e strucit gëzueshëm rreh,

fletët e puplat t’lejlekut flut’rojnë!

¹⁴ Vezët e veta në tokë i lëshon,

t’ia ngrohë pluhurit ia beson,

¹⁵ s’ka kujdes me këmbë të mos shkelen,

egërsira se mundet t’i thyejë.

¹⁶ Me zogj të vet si me zogj të huaj sillet,

s’e di se kot së koti lodhet.

¹⁷ Hyji atë e la të pamend,

s’i dhuroi kuptim as dije.

¹⁸ Kur është koha krahët i rreh,

përqesh kalë edhe kalorës!

¹⁹ A thua kalit ti ia dhe fuqinë,

jelet në qafë ti ia dhurove?

²⁰ A e bën ti të kërcejë si karkaleci,

me hingëllimë gjithkënd të tmerrojë?

²¹ Kënaqshëm dheun gropon me thundër,

pa farë frike sulet në trima.

²² Përbuz frikën, gjë s’e tremb,

syri çap prej shpatës s’i bën.

²³ Kukurra në vithe i troket,

fishkëllon heshta e sh’gjeta vrastare!

²⁴ Me tërbim përpin hapësirën,

gjë s’e ndal kur bie trumbeta!

²⁵ Në zë të burisë ai felgron: ‘Ha!’,

shumë larg luftës ia nuhat erën,

të prijësve thirrjen, të ushtarëve urranë!

²⁶ Dija jote i rrit puplat skifterit,

e bën që fletët t’i kthejë nga jugu?

²⁷ Ti urdhëron në qiell të prekë shqiponja,

në kreshta të larta çerdhen të endë?

²⁸ Në shkëmbinj ngul, në qeta banon,

në moje të larta e përmbi kreshta.

²⁹ Prej andej vëren prenë e vet,

sytë prej së largu hollë ia ndajnë!

³⁰ Zogjtë e saj me gjak ushqehen.

Ku ka të vrarë, aty e ke”!

Kapitujt