Kapitujt

Jobi: 31. Mbrojtja e Jobit

31

¹ “Lidhur kisha besë me sytë e mi

se asnjë virgjër s’do të shikoja.

² Po ç’pjesë kam te Hyji im i lartë,

ç’trashëgim te i Gjithpushtetshmi në qiell?

³ Pse a e keqja s’i takon të paudhit,

s’u takuaka të padrejtëve ndëshkimi?

⁴ A thua roje ai s’më rri në udhë

e s’ m’i njeh hapat e mi?

⁵ Pra, nëse veprova ndonjëherë me gënjeshtër,

për të bërë të keqen nëse e luajta këmbën:

⁶ le të më vërë Hyji në peshore të saktë

që ta dijë se i patëmetë unë jam!

⁷ Këmba ime nëse udhës iu shmang

e nëse zemra sytë m’i ndoqi,

duart e mia nëse i përdhosa:

⁸ unë mbjellsha e tjetri korrte,

farë as emër mos më mbettë!

⁹ Nëse zemrën time në të keq ma çoi ndoj grua,

nëse pas derës pritë mikut i vura:

¹⁰ për tjetërkënd bloftë gruaja ime,

tjetërkush atë e përdoroftë!

¹¹ Sepse kjo është punë e poshtër,

paudhësi që gjyq kërkon:

¹² më djegtë zjarri e më përvloftë,

shkrumb i bëftë të lashtat e mia!

¹³ Nëse i kam ngrënë të drejtën shërbëtorit

o shërbëtores që ankohej në mua:

¹⁴ çfarë do të bëja kur Hyji në gjyq të ngritet,

ç’do të përgjigjja kur llogari të kërkonte?

¹⁵ A s’janë ata si unë vepër e Tij?

S’na formoi një Hyj në krah’ror të nënës?

¹⁶ Nëse u mohova ç’kërkonin të varfrit,

në qoftë se të qajnë i bëra sytë e të vejës,

¹⁷ në qoftë se vetëm hëngra bukën time

e prej saj s’dhashë të hajë edhe jetimi.

¹⁸ Që në rini si babë i kam qenë,

e kam mësuar që në krah’ror të s’ëmës!

¹⁹ Nëse e përbuza të gjorin që petk s’kishte,

të vobektin që ishte pa mbulojë,

²⁰ nëse ijët e tij mua s’ma çuan bekimin,

pse prej bashkave të deleve të mia u ngroh,

²¹ nëse dorë ngrita kundër ndoj bonjaku,

duke e ditur se e kam Mbrojtësin në gjyq:

²² oh m’u shkoqtë prej shpatullës krahu,

dora ime në bërryl u theftë!

²³ Sepse të Hyjit e druaj ndëshkimin,

madhërisë së Tij s’mund t’i qëndroj!

²⁴ Nëse shpresën time a kurrë në ar e vura,

nëse arit të pastër: ‘Besim kam në ty’ i thashë,

²⁵ nëse iu gëzoja kamjes sime të madhe,

pasurisë që duart ma fituan,

²⁶ nëse kur diellin t’shkëlqyeshëm shikoja

edhe hënën kur ecën ndriçuese:

²⁷ e ashtu fshehtas më gënjeu zemra ime

që me dorë t’u çoja puthje,

²⁸ që do të ishte punë e dënueshme në gjyq,

se Tenzonë unë do të kisha mohuar;

²⁹ nëse iu gëzova bjerrjes së urryesit tim

dhe u kënaqa për të keqen që i ndodhi,

³⁰ unë që gjuhën s’lejoja të mëkatonte,

duke e nëmur që jeta t’i shuhej!

³¹ Po a nuk më thoshte gjindja e çadrës sime:

‘Kë me mish ai der tash s’e ka ngopur?’

³² Kurrë shtegtar përjashta s’më mbeti,

për udhëtarin hapur e kisha derën.

³³ Pse a si Adami mëkatin tim e fsheha,

në zemrën time fajin fshehtë e mbajta?

³⁴ Pse a i droja shpërhalljet e gjindes,

a u frikësoja përbuzjes së fqiut

e heshtja brenda derës së shtëpisë?

³⁵ Sikur të kisha dikënd që të më dëgjonte!

Ja, nënshkrimi! I Lumi le të më përgjigjë!

Ja libri që e shkroi armiku!

³⁶ Përmbi supa do ta mbartja,

rizë rreth kokës do ta lidhja,

³⁷ përgjegjësi do të jepja për çdo hap,

para Tij ballëlart si princ do të dilja.

³⁸ Kundër meje nëse klithë toka ime,

bashkë me të nëse vaj lëshojnë hullitë,

³⁹ nëse pa pagë frytin ua hëngra

e nëse vet ia mundova bujqit:

⁴⁰ në vend të grurit ferra më prodhoftë,

në vend të elbit egjër ‑ bar të qelbët”!

Kapitujt