Kapitujt

Jobi: 29. Ankimet dhe mbrojtja e Jobit:

¹ Jobi vazhdoi poemën e vet e tha:

² “Oh, të m’u ktheheshin muajt e shkuar,

ato ditë kur Hyji më ruante,

³ kur mbi kokë më ndriçonte dritëza e tij,

kur në dritë të Tij çaja errësirën!

⁴ Të bëhesha si në rininë time,

kur si mik në tendë më vinte Hyji,

⁵ kur me mua ishte i Lumi

e përreth mecat e mi,

⁶ kur me qumësht i laja këmbët,

kur nga guri rrëke më rridhte vaji!

⁷ Kur unë dilja në log të kuvendit,

shkëmbin tim kur e vija në shesh,

⁸ më shihnin të rinjtë e iknin të fshihen,

pleqtë në këmbë brafshin e ashtu qëndronin!

⁹ Heshtnin prijësit, zë s’lëshonin

e me dorë gojën e mbyllnin.

¹⁰ Fisnikët zërin e rrudhnin

e për qellzë gjuha u ngjitej.

¹¹ Kush më dëgjonte më mbante të lum,

kush më shikonte më jepte nder.

¹² Pse i ndihmoja të varfrit që kërkon ndihmë

e bonjakut që kush s’e përkrah.

¹³ Me bekime më mb’lonte i vdekatari,

zemrës së vejës ia dhuroja gëzimin.

¹⁴ Porsi petk vishja drejtësinë,

shall të leshtë e kisha të drejtën.

¹⁵ Sy për të verbërin, këmbë për të shqeptin isha,

¹⁶ babë për të varfërin, mbrojtës për të huajin!

¹⁷ Keqbërësit turinjtë ia theja,

prej dhëmbëve ia nxirrja prenë!

¹⁸ Mendja më thoshte: ‘Në çerdhën time

plot shëngjergja unë do të vdes.’

¹⁹ Rrënja ime në ujë arrin,

gemat natën m’i lag vesa.

²⁰ Nderi im gjithmonë në rritje,

shigjeta ime gjithnjë do të përtërihet!

²¹ Ma dëgjonin, fjalën më përkrahnin,

ishin të gatshëm të m’i dëgjonin këshillat.

²² Kush s’guxonte të ma presë fjalën,

mbi ta fjala si shi më rridhte!

²³ Më prisnin fjalën sikur pritet shiu,

gojëhapur si në shi përtëritës!

²⁴ Nëse u qeshja s’mund të besonin,

më vërenin në f’tyrë që të më dinë

mendimin.

²⁵ Kur doja të shkoja ndër ta,

gjithmonë zija kryet e vendit,

rrija si mbret me ushtri rrethuar,

sepse isha ngush’llues i të mjerëve”.

Kapitujt