Kapitujt

Jobi: 24. Të vobekëtit nga udha i dëbojnë

¹ Përse i Lumi nuk vrojton do kohë?

Besimtarët pse s’ia njohin ditët?

² Të paudhit kufijtë i luajnë,

rrëmbejnë delet edhe i kullosin,

³ bonjakëve u marrin gomarin,

vejushës kaun për peng ia marrin.

⁴ Të vobekëtit nga udha i dëbojnë,

të shkretët së bashku detyrohen të fshihen.

⁵ Ja tek janë si gomarët në shkretëtirë,

dalin në punë për bukë të fëmijëve,

kërkojnë pre në kullota të njoma.

⁶ Korrin arat që s’janë të tyre,

vjelin vreshtat e mëkatarit.

⁷ Kalojnë natën pa mb’lojë, zhveshur,

s’kanë me çka të mb’lohen prej të ftohtit.

⁸ Lagen, ndragen malit në shi,

pa banesë qetave u qasen.

⁹ Nga gjiri i ndajnë jetimat,

skamnorit peng fëminë ia marrin.

¹⁰ Të zhveshur ecin pse s’kanë petka,

të uritur bartin kallinj.

¹¹ S’kanë mulli për të shtrydhur vaj,

shtrydhin rrush e mbeten të etur.

¹² Të sëmurë për vdekje rënkojnë në qytet,

të plagosurit thërrasin kushtrim,

por Hyji s’ua dëgjon luten.

¹³ Ata dritës i kundërshtuan,

s’deshën të dinë për udhë të tij,

dhe s’qëndruan në shtigje të tija.

¹⁴ Në mëngjes ngritet vrastari,

vret skamnorin e të vobektin.

¹⁵ Në natë të thellë lëvizin vjedhësit

^16a e në errësirë shtëpitë i thejnë.

¹⁵ Syri i pushtit ruan terrin

thotë me vete: ‘Askush s’më sheh!’

e f’tyrën ia mbulon vetes.

^16b Gjatë ditës të fshehur rrinë,

të gjithë ata që urrejnë dritën.

¹⁷ Për ta agimi është hije vdekjeje,

tmerri i vdekjes i kap kur zbardh drita”.

Biseda e Sofarit /pjesa e parë/

¹⁸ “Është i lehtë mbi sipërfaqe të ujit,

pjesa e tij e nëmur është mbi tokë,

dhe askush s’e mësyn vreshtin e tij.

¹⁹ Thatësia e vapa e shterrin ujin e borës,

ashtu Sheoli i përpin mëkatarët.

²⁰ Kraharori i nënës e harroftë

ëmbëlsirë për krimba u bëftë;

s’do të kujtohet padrejtësia

e do të pritet porsi druri.

²¹ E mundoi gruan që s’lind,

vejushës së gjorë të mira s’i bëri.

²² Por i Lumi e rrudh të dërhuzdtin,

në kundërshtoftë, e humb shpresën e jetës.

²³ E la të mendojë se s’është në rrezik,

sjelljes së tij kurrë s’ia ndanë sytë.

²⁴ Lart për pak ngriten e zhduken,

bien poshtë si çdo gjë e vdekshme,

si një kallëz që drapri e pret.

²⁵ Pse a s’është kështu? Kush në gënjeshtër më qet?

Poshtë mua fjalët kush mundet të m’i hedhë”?

Kapitujt