Kapitujt

Jobi: 17. Po ku më për mua ka shpresë?

¹ Fryma ime u pakua,

ditët e mia morën fund,

nuk më pret tjetër veçse varri.

² A s’më rrethuan kudo përqeshjet?

Ç’të më shohë syri veç mjerim?

³ Vër pranë Teje i peng për mua!

S’kam kë tjetër që t’më marrë n’dorë.

⁴ Sepse atyre mendtë ua more,

s’do të lejosh që ata të ngadhnjejnë.

⁵ Si ai që shokëve u premton prenë

e fëmijëve të tij u meken sytë.

⁶ Më ke bërë porsi përrallë për popull,

si njeri që mund t’i pështyhet në faqe.

⁷ Prej trishtimit sytë më janë errësuar

e gjymtyrëve s’m’u mbeti veç hija.

⁸ Për këtë gjë do të çuditen të drejtët,

kundër të mbrapshtit do të nxehet i miri.

⁹ I patëmeti të pastër do të ruajë udhën,

dorëmiri i gjithi do të forcohet.

¹⁰ Mblidhuni të gjithë e këtu ejani,

asnjë të urtë ndër ju s’do të gjej!

¹¹ Shkuan ditët, më mbaruan synimet,

gjë s’dësh’ron më zemra ime.

¹² Natën duan ta kthejnë në ditë,

dhe përsëri pas territ nxiton drita.

¹³ S’kam shpresë tjetër veç të banoj në Sheol,

në errësirë shtratin e kam shtruar.

¹⁴ Kalbësirës unë i thashë: ‘Babë!’

‘Nënë e motër’ i thirra krimbat.

¹⁵ Po ku më për mua ka shpresë?

Fatin tim kush do ta vërejë?

¹⁶ Gjithçka kam, në fund të dheut do të zbresë,

në pluhur së bashku të gjejmë qetësi.”

Kapitujt