Kapitujt

Jobi: 11. Jobi duhet ta pranojë urtinë e Hyjit

¹ Sofar Naamatiti e mori fjalën e tha:

^2”Pse a fjalëshumtit s’duhet t’i përgjigjet?

A me fjalë të shumta, thua, shfajësohet burri?

³ Përrallat tua do të bëjnë të heshtin njerëzit?

Do të përqeshësh e kush s’do të përgjigjet?

⁴ Ti po thua: ‘Të pastër e kam fjalën,

jam i pastër para syve të tu!’

⁵ Por, sikur Hyji me ty të bisedonte,

të hapte gojën e ty të kthente përgjegje,

⁶ t’i zbulonte fshehtësitë e Urtisë,

synimet e pashqyrtueshme të saja,

do të kuptoje se kërkon më pak,

shumë më pak se të meriton e keqja.

⁷ A mendon se i njeh gjurmët e Hyjit,

se e përshkon përsosmërinë e të Lumit?

⁸ Është më i lartë se qielli! ‑ Ç’thua atëherë?

Më i thëllë se Nëntoka! Ç’kupton?

⁹ Më i gjatë se toka, më i gjerë se deti!

¹⁰ Nëse shkatërron, kyç o shtrëngon

kush është në gjendje atij t’i bëjë ballë?

¹¹ Pse të njeriut ai kotësinë e njeh,

sheh mbrapështinë edhe nëse nuk shikon.

¹² Në hulli sillet edhe njeriu i mbrapshtë,

gomari i egër zotërohet me fré.

¹³ Edhe ti mendtë mblidhi tok,

drejt Hyjit lartësoji shuplakat,

¹⁴ flake të keqen që është në duar të tua,

padrejtësi mos lër në shtëpinë tënde.

¹⁵ Atëherë lart do ta mbash ballin,

i qëndrueshem do të jesh dhe pa frikë

¹⁶ e mjerimin në harresë do ta qesish;

do të kujtohet si ujërat që shkuan.

¹⁷ Mbrëmja jote do të ndritë si mesdita,

kur të shkojë në mend se të mbuloi terri,

për ty drita atëherë do të agojë.

¹⁸ Plot shpresë, i sigurtë do të jetosh

dhe i varrosur i qetë do të pushosh.

¹⁹ Do të pushosh e askush s’do të të trazojë,

përkrahjen tënde shumëkush do të kërkojë.

²⁰ Kurse sytë do të sharrojnë të mëkatarëve

e për ta kund strehim nuk do të ketë,

t’u dalë shpriti: shpresa e tyre e fundit.”

Kapitujt