Kapitujt

Jobi: 10. Jeta ime shpirtit tim m’i velet

¹ Jeta ime shpirtit tim m’i velet,

shfrim të lirë ankimit do t’i jap,

do të flas në mjerim të zemrës sime.

² I them Hyjit: ‘Mos më dëno!’

Më trego pse kështu po më gjykon?’

³ Punë e mirë të duket që më ndrydh,

përbuz veprën e duarve të tua

e u përkrah të mbrapshtëve synimin?

⁴ A thua sytë të mishtë i ke

e sheh ti siç shohin njerëzit?

⁵ Ditët e tua, vallë, si ditët e njerëzve,

vjetët e tu si koha e njerëzve,

⁶ fajësinë time që ta kërkosh

edhe mëkatin të ma shqyrtosh?

⁷ Ti e di se s’kam bërë asnjë të keqe

e prapë askush s’më shpëton nga dora jote.

⁸ Duart e tua, pra, mua më përftuan,

duart e tua më trajtuan, më krijuan,

pse papritmas tani po më shkatërron?

⁹ Të bie në mend: si baltën më punove

dhe përsëri në pluhur do të më kthesh.

¹⁰ Vallë ti vetë a nuk më mbole si qumështin

e nuk më ngjize si dorën e djathit?

¹¹ Vetë më veshe me lëkurë e me mish,

më gërshetove me eshtra e me dej.

¹² Ti më dhurove jetën edhe mëshirën,

kujdesi yt ma ruajti shpirtin.

¹³ Megjithatë këtë e fshehje në zemrën tënde,

e di se këtë e kishe për qëllim:

¹⁴ a mos mëkatoj të më vëresh me shumë kujdes

e s’lejon për mëkate të mos ndëshkohem.

¹⁵ I mjeri unë nëse jam fajtor!

Po edhe i drejtë në qofsha,

kokën të lartësoj unë nuk guxoj

‑ nga mjerimi e turpi i mbuluar!

¹⁶ Në qoftë se mburrem, më kap si klysh luani:

përsëri veten e madhëron mbi mua.

¹⁷ Dëshmues të ri sjell kundër meje,

ndaj meje e shton hidhërimin,

vuajtje të reja vazhdojnë mbi mua të sulen.

¹⁸ Përse më nxore nga krah’rori i nënës?

Të isha zhdukur, njeri të mos më ketë parë!

¹⁹ Do të kisha qenë porsi të mos isha,

nga kraharori i kondisur në varr!

²⁰ Janë të shkurtëra ditët e jetës sime!

Më lejo, pra, edhe pak të gëzohem

²¹ derisa të nisem për udhë që s’ka kthim,

në dheun e territ e të hijes së vdekjes,

²² në tokë errësire edhe krejt të errët,

në mbretëri të vdekjes ku s’ka asnjë rregull,

ku banon tmerri i përhershëm.”

Kapitujt