Kapitujt

Dalja: 10. VIII. Karkalecat

¹ Atëherë Zoti i tha Moisiut: “Hyr te faraoni! Unë e bëra gur zemrën e tij e zemrën e shërbëtorëve të tij që t’i bëj ndër ta këto mrekulli të mia, ² që të mund t’ia tregosh djalit tënd dhe nipave të tu sa herë i shtrëngova egjiptianët e sa mrekulli bëra kundër prej tyre, që ta dini se unë jam Zoti”.

³ Hynë, pra, Moisiu dhe Aroni te faraoni dhe i thanë: “Kështu thotë Zoti, Hyji i hebrenjve: ‘Deri kur nuk do të më nënshtrohesh? Lëshoje popullin tim të më bëjë fli! ⁴ Por nëse kundërshton dhe nuk do ta lëshosh: ja, unë nesër do t’i sjell karkalecat brenda kufijve të tu. ⁵ Ata do ta mbulojnë sipërfaqen e tokës aq sa as trualli nuk do të shihet: do të përpijnë gjithçka që mbeti pas breshrit; do t’i zhveshin të gjitha lëndët që bulojnë në fushë. ⁶ Do t’i mbushin shtëpitë e tua, shtëpitë e shërbëtorëve të tu dhe të të gjithë egjiptianëve, një mori që kurrë nuk e panë as etërit dhe të parët e tu, që kur u zu froni i tyre e deri në ditën e sotme’”. Ia ktheu shpinën dhe doli prej faraonit.

⁷ Faraonit i thanë shërbëtorët e tij: “Deri kur do ta durojmë këtë kurth? Lëshoj njerëzit t’i bëjnë fli Zotit, Hyjit të tyre! A nuk po sheh se do të mbarojë Egjipti”?

⁸ Çuan dhe i thirrën Moisiun e Aronin. Faraoni u tha: “Shkoni e flijoni Zotit, Hyjit tuaj! Kush janë ata që duhet të shkojnë”? ⁹ Moisiu tha: “Do të shkojmë me fëmijët dhe me pleqtë tanë: me djem e me vajza, me bagëti të imëta e me bagëti të trasha: ne kemi festën e Zotit”! ¹⁰ Ai u përgjigj: “Ashtu e paçi në ndihmë Zotin, siç do t’ju lëshoj unë të shkoni me fëmijët tuaj! Kush dyshon se ju nuk mendoni zi e më zi? ¹¹ Jo, s’do të bëhet ashtu! Por, shkoni vetëm ju burrat e bëni fli Zotit! Po këtë ju edhe vetë e kërkuat”. Dhe menjëherë i qitën jashtë prej pranisë së faraonit.

¹² Atëherë Zoti i tha Moisiut: “Shtrije dorën tënde mbi Egjipt që të vijnë karkalecat, ta mbulojnë atë dhe le ta hanë krejt barin: gjithçka shpëtoi prej breshrit”. ¹³ Moisiu e shtriu shkopin përmbi dheun e Egjiptit dhe Zoti e solli erën e ngrohtë gjithë ditën e gjithë natën. Kur zbardhi drita, era djegëse i ngrehi në ajër karkalecat. ¹⁴ Ata e mbuluan skaj më skaj mbarë dheun e Egjiptit dhe u lëshuan me shumicë të atillë që s’qenë parë deri në atë kohë dhe nuk do të shihen as në të ardhmen. ¹⁵ E mbuluan tërë sipërfaqen e tokës dhe e nxinë tokën. Kështu, pra, e përpinë të gjithë barin e tokës, të gjitha frutat e pemëve që kishin shpëtuar prej breshrit: nuk shpëtoi asgjë e blertë as në lëndë as në bar në mbarë dheun e Egjiptit.

¹⁶ Për këtë arsye faraoni thirri me nxitim Moisiun e Aronin dhe u tha: “Mëkatova kundër Zotit, Hyjit tuaj, dhe kundër jush! ¹⁷ Por, tani ma falni mëkatin edhe këtë herë dhe lutuni Zotit, Hyjit tuaj, të ma heqë së paku këtë shuplakë vdekjeprurëse”. ¹⁸ Moisiu, si u largua prej faraonit, iu lut Zotit, ¹⁹ i cili çoi një erë shumë të fortë prej perëndimit që i përmblodhi karkalecat dhe i hodhi në Detin e Kuq: s’mbeti as edhe një në mbarë dheun e Egjiptit. ²⁰ Por Zoti e guroi zemrën e faraonit dhe ky nuk i lëshoi bijtë e Izraelit.

IX. Errësirat

²¹ Atëherë Zoti i tha Moisiut: “Çoje dorën tënde drejt qiellit dhe le të bjerë terri mbi dheun e Egjiptit, terr aq i dendur sa të mund të preket!” ²² Moisiu e çoi dorën drejt qiellit dhe ra një errësirë e tmerrshme për tri ditë rresht mbi mbarë dheun e Egjiptit. ²³ Askush nuk mundi ta shohë askënd për tri ditë dhe askush s’luajti për ato ditë prej vendit. Kurse, gjithkund ku banonin bijtë e Izraelit, ishte dritë!

²⁴ Atëherë faraoni e thirri Moisiun e Aronin dhe u tha: “Shkoni e bëni fli Zotit! Lini vetëm bagëtitë e imëta e të trasha, kurse fëmijët tuaj, le të vijnë me ju”! ²⁵ Moisiu i tha: “Po edhe të na i jepshe ti kushtet dhe flitë e shkrumbimit për t’ia kushtuar Zotit, Hyjit tonë, ²⁶ megjithatë edhe grigjat tona duhet të vijnë me ne. Nuk do të mbetë prej tyre asnjë këmbë e vetme berri, sepse prej tyre do të marrim, sa është e domosdoshme për kultin e Zotit, Hyjit tonë. Aq më tepër kur nuk dimë se çka duhet të flijohet, derisa të arrimë në vendin e caktuar”.

²⁷ Zoti e guroi zemrën e faraonit dhe ai nuk deshi t’i lëshojë.

²⁸ Atëherë faraoni i tha: “Largohu këndej! Ruaju se më del më para sysh! Kurdo që do të marrësh guxim të dalësh para meje, do t ë vdesësh”!

²⁹ Moisiu iu përgjigj: “Mirë e ke! S’do ta shoh më kurrë fytyrën tënde”!

Kapitujt