Kapitujt

Dalja: 16. Mana dhe shkurtat

¹ Mbarë bashkësia e bijve të Izraelit bënë çojën edhe prej Elimit dhe erdhi në shkretëtirën e Sinit, që gjendet ndërmjet Elimit dhe Sinait. Ishte e pesëmbëdhjeta ditë e të dytit muaj pasi kishin dalë prej dheut të Egjiptit.

² Mbarë bashkësia e bijve të Izraelit zuri të ankohet kundër Moisiut e Aronit në shkretëtirë. ³ I thonin njëri‑tjetrit: “Oh, sikur të kishim vdekur prej dorës së Zotit në dheun e Egjiptit, kur rrinim mbi vegsha mishi e hanim bukë derisa s’u ngopnim! Po pse na nxorët dhe na sollët në këtë shkretëtirë të vdesë urie mbarë bashkësia”?!

⁴ Atëherë Zoti i tha Moisiut: “Ja, unë po bëj t’ju bjerë bukë prej qiellit. Le të dalë populli e le të mbledhë, aq sa t’i dalë mjaft për çdo ditë. Dua t’i vë në provë palè a do të ecin në ligjin tim apo jo. ⁵ Të gjashtën ditë, kur të përgatisin çka kanë mbledhur duhet të jetë dyfish se sa kanë mbledhur për çdo ditë”.

⁶ Moisiu e Aroni u thanë të gjithë bijve të Izraelit:

“Në mbrëmje do ta dini

pse Zoti ju nxori

nga dheu i Egjiptit,

⁷ kurse në mëngjes do ta shihni

lavdinë e Zotit.

Sepse e dëgjoi ankimin tuaj kundër Zotit. Sepse, kush jemi ne që të nynykatni kundër nesh”?!

⁸ Atëherë Moisiu shtoi:

“Zoti do t’ju japë

të hani mish në mbrëmje

dhe në mëngjes bukë derisa të ngopeni,

sepse Zoti e dëgjoi ankimin tuaj që e përshperitni kundër tij. Sepse, kush jemi ne? Nynykatja juaj nuk është kundër nesh, por kundër Zotit”.

⁹ Moisiu i tha Aronit: “Thuaj mbarë bashkësisë së bijve të Izraelit: Afrohuni në praninë e Zotit, sepse e ka dëgjuar ankesën tuaj!” ¹⁰ Dhe, ndërsa Aroni po i fliste mbarë bashkësisë së bijve të Izraelit, e sollën shikimin drejt shkretëtirës dhe ja, lavdia e Zotit u dëftua në re!

¹¹ Atëherë Zoti iu drejtua Moisiut. I tha: ¹² “I dëgjova ankimet e bijve të Izraelit. Thuaju: Sonte do të hani mish e nesër në mëngjes do të ngiheni me bukë e atëherë do ta pranoni se unë jam Zoti, Hyji juaj”!

¹³ Posa u bë mbrëmje, ia behën shkurtat dhe e mbuluan tëbanishën, kurse në mëngjes një shtresë vese rreth e rrotull zemërimiës. ¹⁴ E kishte mbuluar sipërfaqen e shkretëtirës! Atëherë u duk mbi tokë kokërrizë e hollë porsi brymë. ¹⁵ Kur e panë bijtë e Izraelit, i thanë njëri‑tjetrit: “Manhu?” /që do të thotë: “Çfarë është kjo?”/. Sepse nuk dinin se çka ishte. Moisiu u tha: “Kjo është buka që Zoti jua dha për ta ngrënë!

¹⁶ Dhe ja, çka Zoti urdhëron: ‘Secili le të mbledhë sa i del mjaft për të ngrënë; për çdo anëtar një gomor, sipas numrit të anëtarëve tuaj. Merrni kështu secili sipas numrit të njerëzve që ka në tendë”.

¹⁷ Bijtë e Izraelit vepruan kështu:

bashkuan kush më shumë e kush më pak. ¹⁸ E matën me masën e gomorit: as ai që kishte mbledhur më shumë, nuk kishte më tepër dhe, as atij që kishte bashkuar më pak, nuk i mungoi: kishin mbledhur të gjithë aq sa mund të hanin.

¹⁹ Moisiu u tha: “Askush të mos ruajë gjë për të nesërmen.” ²⁰ Ata që nuk e dëgjuan, por ruajtën ndonjë sasi prej saj për të nesërmen, u mbush me krimba dhe u qelb. Moisiu u zemërua kundër prej tyre. ²¹ Secili mblidhte në mëngjes aq sa i nevojitej për ushqim. Kur nxente dielli, u shkrinte.

²² Të gjashtën ditë mblodhën ushqim të dyfishtë, d. m. th. dy gomorë për çdo njeri. Erdhën të gjithë të zotët e shtëpive të bashkësisë dhe i treguan Moisiut. ²³ Ai u tha: “Është pikërisht ashtu siç u tha Zoti: ‘Nesër është e shtunë, pushim në nder të Zotit: çka keni për të pjekur, piqeni, çka keni për të zier ziejeni. Gjithçka t’ju teprojë lëreni për nesër në mëngjes”.

²⁴ Vepruan ashtu siç u tha Moisiu dhe nuk u prish dhe nuk u gjetën krimba në të.

²⁵ Moisiu u tha: “Hajeni sot, sepse është e shtuna në nder të Zotit, sot nuk do të gjendet në fushë manë. ²⁶ Gjashtë ditë do ta mblidhni, kurse e shtata ditë është e shtuna në nder të Zotit: prandaj edhe nuk do të ketë”.

²⁷ Të shtatën ditë disa prej popullit dolën për të mbledhur, por nuk gjetën. ²⁸ Zoti i tha Moisiut: “Deri kur nuk doni t’i zbatoni urdhërimet e mia dhe ligjin tim? ²⁹ A s’po shihni se Zoti ju ka dhënë të shtunën? Për këtë arsye ju jep të gjashtën ditë bukë për dy ditë. Secili le të rrijë në shtëpinë e vet! Të shtatën ditë askush të mos dalë nga vendi ku gjendet”!

³⁰ Kështu, pra, populli pushoi të shtatën ditë.

³¹ Këtë ushqim shtëpia e Izraelit e quajti manë. Ishte porsi kokrra e koriandrit, e bardhë, kurse shijen e kishte porsi kulaçi me mjaltë.

³² Moisiu tha: “Ja urdhri që ka dhënë Zoti: ‘Mbushe me të një gomor dhe të ruhet për pasardhësit tuaj që ta njohin bukën me të cilën ju ushqeva në shkretëtirë, kur qetë nxjerrë nga dheu i Egjiptit’”.

³³ Atëherë Moisiu i tha Aronit: “Merre një enë dhe qit në të aq sa nxen një gomor dhe vendose para Zotit e ruaje për pasardhësit e tu”. ³⁴ Po ashtu si i urdhëroi Zoti Moisiut, Aroni e vendosi për ta ruajtur para Dëshmisë.

³⁵ Bijtë e Izraelit hëngrën manën për dyzet vjet, derisa s’erdhën në dheun e banueshëm. Me këtë bukë u ushqyen derisa s’erdhën në kufijtë e dheut të Kanaanit.

³⁶ Gomori është e dhjeta pjesë e efit.

Kapitujt