Kapitujt

Dalja: 9. V. Ngordhje bagëtish

¹ Atëherë Zoti i tha Moisiut: “Hyr te faraoni dhe thuaj: ‘Këto thotë Zoti, Hyji i hebrenjve: Lëshoje popullin tim që të më bëjë fli! ² Në qoftë se edhe këtë herë e ndalon të shkojë, ³ ja, dora e Zotit do të rëndojë fort mbi pasurinë tënde që është në ara, një ngordhje e madhe mbi kuajt, gomarët, devet, lopët e delet ‑ gjetë e imëta e të trasha. ⁴ Zoti do të bëjë dallim mes pasurisë së Izraelit dhe pasurisë së Egjiptit: asnjë gjë nuk do të dëmtohet prej atyre që u përkasin bijve të Izraelit. ⁵ Zoti e caktoi edhe kohën duke thënë: ‘Zoti do ta çojë nesër këtë fjalë në vend mbi këtë dhe’”.

⁶ Të nesërmen Zoti e çoi në vend fjalën: e mbarë gjëja e gjallë e egjiptianëve ngordhi, kurse prej bagëtive të bijve të Izraelit nuk cofi asnjë frymë. ⁷ Faraoni dërgoi njerëzit të shohin: dhe ja, asnjë këmbë berri nuk kishte cofur prej bagëtive të bijve të Izraelit. Por, prapë, u gurua zemra e faraonit dhe nuk lejoi të shkojë populli.

VI. Çibanët

⁸ Zoti i tha Moisiut e Aronit: “Mbushni grushtat me hi furre dhe Moisiu ta hedhë në ajër në praninë e faraonit, ⁹ dhe pluhuri le të përhapet mbi mbarë dheun e Egjiptit. Ky do t’u shkaktojë çibanë e lunga njerëzve dhe kafshëve në mbarë dheun e Egjiptit”.

¹⁰ Morën hi prej furrës dhe i dolën para faraonit. Moisiu i dha krah në qiell. Atëherë të thatët dhe fshikëzat u përhapën ndër njerëz dhe bagëti. ¹¹ As dijetarët nuk mundën t’i dalin Moisiut para, sepse edhe dijetarët si egjiptianët e tjerë, dhe mbarë dheun e Egjiptit i mbërthyen të thatët. ¹² Zoti ia nguroi zemrën faraonit dhe nuk i dëgjoi ata, po ashtu sikurse Zoti i kishte thënë Moisiut.

VII. Breshri

¹³ Zoti i tha Moisiut: “Çohu heret në mëngjes dhe dil para faraonit e thuaj: ‘Kështu thotë Zoti, Hyji i hebrenjve: Lëshoje popullin tim që të më bëjë fli! ¹⁴ Sepse këtë herë do t’i çoj të gjitha të këqijat mbi ty, mbi shërbëtorët e tu dhe mbi popullin tënd, që ta dish se në mbarë botën nuk është askush si unë. ¹⁵ Po ta kisha ngritur dorën time që në fillim për të ndëshkuar ty dhe popullin tënd me murtajë, deri në këtë çast kishe qenë i shfarosur prej sipërfaqes së tokës. ¹⁶ Përkundrazi, unë të kam ruajtur që ta dëftoj në ty fuqinë time dhe kështu të flitet për emrin tim mbi mbarë tokën. ¹⁷ Ende po e ndal popullin tim dhe nuk po do ta lëshosh? ¹⁸ Ja, nesër, po në këtë orë, do të bëj të bjerë breshër tepër i madh, sa që i tillë nuk ka qenë në Egjipt që prej themelimit të tij e deri në ditën e sotme! ¹⁹ Që tani, pra, dërgo e bashko të gjitha bagëtitë e tua dhe gjithçka ke në fushë; sepse, mbi të gjithë njerëzit dhe bagëtitë që do të jenë përjashta dhe të mos jenë të tubuara prej fushës, do të bjerë breshri dhe do të vdesin”.

²⁰ Ai që prej shërbëtorëve të faraonit e druajti fjalën e Zotit, i mblodhi shërbëtorët e vet dhe bagëtitë në shtëpi, ²¹ kurse ata që nuk e çanë kokën për fjalën e Zotit, i lanë shërbëtorët e vet dhe bagëtinë në fushë.

²² Atëherë Zoti i tha Moisiut: “Ço dorën tënde drejt qiellit që të bjerë breshër mbi mbarë dheun e Egjiptit: mbi njerëz, mbi bagëti dhe mbi çdo bimë fushe në dheun e Egjiptit”.

²³ Moisiu e drejtoi shkopin drejt qiellit dhe Zoti çoi gjëmë e breshër e rrufetë lëruan tokën dhe Zoti bëri të bjerë breshër mbi dheun e Egjiptit. ²⁴ Binte breshër e njëkohësisht rrufetë çanin qiellin! Aq qe i madh, sa që i tillë kurrë nuk u pa më parë mbi mbarë dheun e Egjiptit, që kur atij populli iu zu fara!

²⁵ Breshri rrënoi gjithçka u gjet përjashta në mbarë dheun e Egjiptit, prej njeriut e deri në bagëti. Breshri rrënoi edhe mbarë bimët e fushës; rrënoi deri edhe çdo lëndë në atë vend.

²⁶ Vetëm në tokën Gesen, ku banonin bijtë e Izraelit, nuk ra breshër.

²⁷ Atëherë faraoni e thirri Moisiun dhe Aronin e u tha: “Këtë herë po e shoh se bëra mëkat! Zoti është i drejtë, kurse unë dhe populli im jemi fajtorë. ²⁸ Lutuni Zotit që të pushojnë gjëmët e Hyjit dhe breshri dhe do t’ju lëshoj të shkoni e nuk do t’ju ndal më këtu”. ²⁹ Moisiu tha: “Kur të dal prej qytetit, do t’i çoj duart lart drejt Zotit, do të pushojnë gjëmët e tija dhe nuk do të bjerë më breshër që ta dish se toka është e Zotit. ³⁰ Porse, sa për ty dhe shërbëtorët e tu e di se ende nuk e druani Zotin Hyj”. ³¹ Liri dhe elbi u dëmtuan, sepse elbi kishte qitur kallëz e liri kishte qitur lule. ³² Nuk u dëmtuan gruri as thekra, sepse ishin të vona.

³³ Kur Moisiu u largua prej faraonit dhe prej qytetit, i çoi duart lart kah Zoti, pushuan gjëmët dhe breshri dhe as shi nuk ra më mbi tokë. ³⁴ Faraoni pa se kishte pushuar shiu, breshri e gjëmët dhe vazhdoi të mëkatojë. ³⁵ Zemra e tij dhe zemra e shërbëtorëve të tij u gurua për së tepërmi dhe nuk i lëshoi bijtë e Izraelit, ashtu si e kishte folur Zoti me anë të Moisiut.

Kapitujt