Kapitujt

Dalja: 8. III. Mushkonjat

¹ Zoti i tha Moisiut: “Thuaj Aronit: ‘Shtrije dorën tënde me shkopin tënd përmbi lumenj, mbi përrenj dhe mbi këneta dhe nxirri bretkocat mbi dheun e Egjiptit’”. ² Aroni e shtriu dorën përmbi ujërat e Egjiptit, bretkocat dolën dhe e mbuluan dheun e Egjiptit.

³ Bënë po ashtu edhe magjistarët me shortitë e tyre dhe i nxorën bretkocat përmbi dheun e Egjiptit. ⁴ Faraoni i thirri Moisiun e Aronin dhe tha: “Lutuni Zotit t’i heqë bretkocat prej meje dhe prej popullit tim dhe unë do ta lëshoj popullin t’i bëjë fli Zotit.” ⁵ Moisiu i tha faraonit: “Më trego kur duhet të lutem për ty, për shërbëtorët e tu dhe për popullin tënd që bretkocat të shporrën prej teje dhe prej shtëpisë sate e të qëndrojnë vetëm në Lumë”. ⁶ Ai iu përgjigj : “Nesër”! Atëherë Moisiu i tha: “Do të bëj siç po thua, që ta dish se s’ka porsi Zoti, Hyji ynë! ⁷ Bretkocat do të shporrën prej teje dhe prej shtëpisë sate, prej shërbëtorëve të tu dhe prej popullit tënd, dhe do të qëndrojnë vetëm në Lumë”. ⁸ Moisiu dhe Aroni dolën prej faraonit. Moisiu iu lut Zotit lidhur me lidhur me bretkocat që i kishte derguar faraonit. ⁹ Zoti bëri ashtu si tha Moisiu dhe bretkocat ngordhën nëpër shtëpi, oborre dhe ara. ¹⁰ I mblodhën në grumbuj të mëdhenj dhe toka u qelb. ¹¹ Kur faraoni pa se u qetësua puna, prapë e nguroi zemrën dhe nuk i dëgjoi, e bëri ashtu si kishte thënë Zoti.

III. Mushkonjat

¹² Zoti i tha Moisiut: “Thuaj Aronit: ‘Shtrije shkopin tënd dhe bjeri pluhurit të tokës dhe të shndërrohet në mushkonja në mbarë dheun e Egjiptit’”! ¹³ Bënë ashtu, Aroni e shtriu dorën në të cilën kishte shkopin dhe i ra pluhurit të tokës, i cili u shëndrua në mushkonja mbi njerëz dhe mbi bagëti. I tërë pluhuri i tokës u shndërrua në mushkonja në mbarë dheun e Egjiptit.

¹⁴ Po ashtu bënë edhe shortarët me shortitë e tyre për t’i përftuar mushkonjat, por nuk qenë në gjendje. Mushkonjat i mësynë: qoftë njerëzit, qoftë bagëtitë. ¹⁵ Shortarët i thanë faraonit: “Ky është gishti i Hyjit”! Por zemra e faraonit u gurua prapë dhe nuk i dëgjoi ata, ashtu si kishte thënë Zoti.

IV. Grethat

¹⁶ Zoti i tha prapë Moisiut: “Çohu heret në mëngjes dhe dil para faraonit. Kur të dalë tek uji ti thuaji: ‘Kështu thotë Zoti: Lëshoje popullin tim që të më bëjë fli! ¹⁷ Por në qoftë se nuk do ta lëshosh, ja, unë do të çoj në ty dhe në shërbëtorët e tu, në popullin tënd, në familjen tënde çdo lloj grethash. Shtëpitë e egjiptianëve do të mbushen me gretha, po ashtu edhe trualli ku ata të qëndrojnë. ¹⁸ Po atë ditë do ta veçoj dheun Gesen, ku banon populli im. Aty nuk do të ketë gretha dhe do ta dish se unë jam i vetmi Zot në mes të tokës. ¹⁹ Do të bëj dallim ndërmjet popullit tim dhe popullit tënd: nesër do të ndodhë kjo shenjë’”.

²⁰ Zoti bëri po ashtu. Dhe u sulën gretha të mëdhenj në shtëpitë e faraonit dhe të shërbëtorëve të tij, në mbarë dheun e Egjiptit. Mbarë vendi u shkretua nga ata gretha.

²¹ Faraoni çoi e thirri Moisiun e Aronin dhe u tha: “Shkoni e flijoni Hyjit tuaj, por në këtë vend”! ²² Moisiu i tha: “S’është e mundur kështu! Sepse, çka i flijojmë ne Zotit, Hyjit tonë, është shenjtdhunim për egjiptianët. Nëse ne do të flijonim ato kafshë që egjiptianët i adhurojnë, do të na vrisnin me gurë. ²³ Do të largohemi tri ditë udhë larg në shkretëtirë dhe atje do t’i flijojmë Zotit, Hyjit tonë, ashtu si na ka urdhëruar”. ²⁴ Atëherë faraoni tha: “Unë po ju lëshoj të shkoni e t’i flijoni Zotit, Hyjit tuaj, në shkretëtirë, por mos shkoni tepër larg e lutuni edhe për mua”. ²⁵ Moisiu tha: “Si të dal prej teje, do t’i lutem Zotit dhe grethat do të largohen nesër prej faraonit, prej shërbërorëve të tij, prej popullit të tij. Porse, vërja mirë mendjen e mos gënje më, por lejoje popullin të shkojë e t’i flijojë Zotit”! ²⁶ Si doli Moisiu prej faraonit, iu lut Zotit. ²⁷ Zoti bëri si kërkoi Moisiu dhe grethat u shporrën prej faraonit, prej ministrave të tij dhe prej popullit të tij: nuk mbeti asnjë për be! ²⁸ Por u gurua prapë zemra e faraonit, kështu as kësaj herë nuk e lëshoi popullin.

Kapitujt