Kapitujt

Numrat: 11. Vendndalimet në Shkretërirë

¹ Populli filloi të ankohet kundër Zotit gjoja se po hiqte shumë keq. Kur Zoti dëgjoi për këtë, u ndez hidhërimi i tij dhe mori zjarr dhe e përpiu një pjesë të zemërimiës. ² Populli i ra ndore Moisiut, Moisiu iu lut Zotit dhe zjarri u ndal.

³ Atë vend e quajtën Tabera, sepse zjarri i Zotit, në atë vend, mori flakë kundër tyre.

Populli qahet për shkak të manës

⁴ Njerëzit e huaj, që u ishin mbështetur atyre, e kapi dëshira e grykësisë dhe bashkë me ta u ulën edhe bijtë e Izraelit e të filluan të ankohen: “Kush do të na ngijë me mish? ⁵ Na bie në mend peshku që e hanim falas në Egjipt. Na bien në mend trangujt, shalqiri, purrinjtë, qepët dhe hudhrat! ⁶ Tani na u tha fyti: sytë tanë nuk shohin tjetër përveç manës”!

⁷ Tashti mana ishte në gjasim të kokrrës së koriandrit në të shikuar si bdeli. ⁸ Populli shkonte përreth për ta mbledhur e pastaj ose e bluante në mokër ose e shtypte në shtypëse. E ziente në kusi e pastaj e bënte kuleç; e kishte shijen si kulaçi i përgatitur në vaj. ⁹ Natën kur në fushim binte vesë, binte gjithashtu edhe mana.

Ndërmjetësimi i Moisiut

¹⁰ Moisiu e dëgjoi popullin se si ankohej, secili në familjen e vet, në hyrje të çadrës së vet. Zemërimi i Zotit u ndez flakë. Po edhe Moisiut iu duk punë e padurueshme ¹¹ e i tha Zotit: “Pse e mundon shërbëtorin tënd? Pse nuk gjeta hir para teje? Pse e ngarkove mbi mua peshën e tërë këtij populli? ¹² Po a thua se prej meje u ngjiz ose leu i gjithë ky popull që të më thuash: ‘Mbarte ngrykë siç e mbart nëna foshnjën kur i jep gji dhe çoje në tokën për të cilën u përbetove etërve të tyre?’ ¹³ Ku ta marr mishin që t’ia jap këtij populli? Ankohen kundër meje e thonë: ‘Na jep të hamë mish!’ ¹⁴ Unë nuk jam i zoti ta mbart vetëm tërë këtë popull, sepse është për mua tepër i rëndë. ¹⁵ Nëse do të veprosh kështu me mua, të lutem ma merr jetën, në qoftë se u pëlqej ndonjë fije syve të tu, që të mos i shikoj më të këqijat e mia”.

Përgjigjja e Zotit

¹⁶ Atëherë Zoti i tha Moisiut:

“M’i bashko shtatëdhjetë burra prej pleqve të Izraelit, që ti e di se janë pleqtë e popullit dhe mësuesit e tij dhe m’i sill te dera e Tendës së takimit, dhe aty le të qëndrojnë në këmbë bashkë me ty. ¹⁷ Unë do të zbres dhe aty do të bisedoj me ty dhe do të marr prej frymës sate e do t’u jap atyre që bashkë me ty ta mbartin barrën e popullit që të mos mbesë e tërë pesha mbi ty.

¹⁸ Kurse popullit thuaj: Shenjtërohuni se nesër do të hani mish. Sepse vetë ju dëgjova duke u ankuar: ‘Kush do të na japë të hamë mish? Sa mirë që ishim në Egjipt’! Zoti do t’ju japë mish e do të hani ¹⁹ jo vetëm një ditë, dy ditë, ose pesë ose dhjetë ose edhe njëzet, ²⁰ por derisa të kryhet muaji, derisa të mos ju dalë për hundësh e derisa t’ju neveritet, sepse e përbuzët Zotin që është mes jush dhe u ankuat para tij: ‘Pse dëgjuam të dalin prej Egjiptit’?

²¹ Moisiu u përgjigj: “Populli në të cilin jam, ka gjashtëqind mijë këmbësorë e ti thua: ‘Do t’u jap të hanë mish për krejt një muaj’! ²² A thua do t’i shuajmë dele e lopë për t’i ngirë? Apo do të mblidhen në një të gjithë peshqit e detit për t’i ngopur ata”? ²³ Zoti iu përgjigj: “Pse a i është shkurtuar dora Zotit? Që tani do të shohësh a do të vërtetohet apo jo fjala ime”.

Ndikimi i Shpirtit

²⁴ Moisiu doli dhe i tregoi popullit fjalët e Zotit. I mblodhi edhe shtatëdhjetë burrat prej pleqve të Izraelit e i vendosi përreth Tendës. ²⁵ Zoti zbriti në re dhe zuri të bisedojë me Moisiun. Nga fryma që ishte në Moisiun mori dhe u dha shtatëdhjetë burrave pleq. Kur Shpirti pushoi mbi ta, filluan të profetizojnë, por këtë nuk e bënë askurrë më.

²⁶ Porse dy pleq ndenjën në zemërimië. Njëri quhej Eldad e tjetri Medad. Edhe mbi ta pushoi Shpirti. Edhe këta ishin shënuar, por nuk erdhën te Tenda. Kur filluan të profetizojnë në zemërimië, ²⁷ vrapoi një djalosh e i tregoi Moisiut me këto fjalë: “Eldadi e Medadi po profetizojnë në zemërimië”! ²⁸ Jozuehi, biri i Nunit, që Moisiu e kishte zgjedhur t’i shërbejë që të ri, tha menjëherë:”Ndalojau, Imzot, Moisi”! ²⁹ Kurse Moisiu u përgjigj: “Po a ke smirë për mua? Eh, po të ishte e mundur që i tërë populli të profetizojë e Zoti t’ia jepte Shpirtin e vet”!

³⁰ Atëherë Moisiu dhe pleqtë e Izraelit u kthyen në zemërimië.

Shkurtat

³¹ Atëherë, me urdhër të Zotit, u çua një erë dhe shkurtat i mbarti prej përtej detit dhe i qiti dhe i lëshoi në zemërimië gjithreth e rrotull në një largësi sa mund të ecet një ditë. Fluturonin lart në ajër dy kutë përmbi tokë.

³² T’u çua populli e të mblodhë shkurta gjithë ditën e gjithë natën atë ditë e të nesërmen. Ai që mblodhi më pak kishte dhjetë homera. Atëherë i shtrinë nëpër zemërimië. ³³ Ende duke e pasur mishin ndër dhëmbët e tyre, ende pa e përçapur mirë, kur ja, u ndez zemërimi i Zotit kundër popullit dhe i çoi një shuplakë të rëndë. ³⁴ Ky vend u quajt Cibrotataava, sepse aty i varrosën ata që i mbizotëroi grykësia.

³⁵ Nga Cibrotataava u nisën drejt Haserotit dhe aty ngulën zemërimiën.

Kapitujt