Kapitujt

2 i Samuelit: 12. Qortimi i Natanit. Pendimi i Davidit

¹ Zoti e dërgoi Natanin te Davidi. Ky erdhi te Davidi dhe i tha: “Në një qytet jetonin dy vetë. Njëri ishte pasanik e tjetri skamnor. ² Pasaniku kishte bagëti të imëta e të trasha me shumicë të madhe. ³ Kurse skamnori nuk kishte asgjë tjetër përveç një deleje të vocërr. E kishte blerë dhe e kishte ushqyer. Ishte rritur tek ai bashkë me fëmijët e tij duke ngrënë bukën e tij e duke pirë prej gotës së tij dhe duke fjetur në gjirin e tij. Për të ishte sikur ta kishte pasur bijë. ⁴ Porse, kur një shtegtar erdhi te pasaniku, ky, duke kursyer bagëtitë e veta të imëta e të trasha për t’i bërë gosti atij shtegtari që kishte ardhur tek ai, shkoi e mori delen e skamnorit dhe i bëri gati bukën njeriut që kishte ardhur tek ai”.

⁵ Davidi u hidhërua pa masë kundër këtij njeriu e i tha Natanit: “Pasha jetën e Zotit, njeriu që ka bërë këtë punë, meriton vdekjen! ⁶ Katërfish do ta paguajë delen për arsye se ka bërë një punë të tillë dhe është dëftuar njeri i pashpirt”.

⁷ Atëherë Natani i tha Davidit: “Ti je ai njeri! Kështu thotë Zoti, Hyji i Izraelit: Unë të shugurova mbret përmbi Izraelin. Unë të shpëtova prej dorës së Saulit. ⁸ Në dorë tënde e lëshova familjen e zotërisë tënd edhe gratë e zotërisë tënd i lëshova në gjirin tënd, në dorën tënde e lëshova edhe mbarë Izraelin dhe Judën e, nëse këto janë pak, unë do të të shtoj shumë më tepër. ⁹ Pse atëherë e përbuze fjalën e Zotit duke vepruar çka është e keqe para syve të tij? Ti e preve me shpatë Uri Heteun e ia more gruan e tij. Ti atë e vrave me shpatën e bijve të Amonit! ¹⁰ Për këtë arsye kurrën e kurrës nuk do të hiqet shpata prej familjes sate, pasi më përbuze mua dhe e more gruan e Uri Heteut për të qenë gruaja jote. ¹¹ Prandaj kështu thotë Zoti: ‘Ja, unë do të bëj që e keqja jote të vijë mu prej familjes sate! Ndër sy të tu do t’i marr gratë e tua e do t’ua jap të afërmve të tu e do të flenë me gratë e tua në dritën e këtij dielli. ¹² Ti, vërtet, e bëre këtë fshehtazi, por unë do ta bëj ballafaqas në sy të mbarë Izraelit, ditën për diell’”!

¹³ Atëherë Davidi i tha Natanit: “Kam mëkatuar kundër Zotit”! E Natani i tha Davidit: “Prej anës së vet Zoti ta ka falur këtë mëkat; s’do të vdesësh. ¹⁴ Megjithatë, pasi me këtë veprim i bëre të blasfemojnë armiqtë e Zotit, djali që të ka lindur, me siguri do të vdesë”.

¹⁵ Atëherë Natani u kthye në shtëpinë e vet.

Vdekja e djalit të Betsabesë. Lindja e Salomonit

Zoti e goditi djalin që gruaja e Urit ia lindi Davidit, dhe u sëmur rëndë. ¹⁶ Davidi iu lut Zotit për foshnjën dhe Davidi agjëronte e, kur kthehej në shtëpi, natën e kalonte shtruar për tokë. ¹⁷ Krerët e shtëpisë së tij qëndronin përreth tij dhe i thoshin të ngrihej nga toka, por ai nuk dëgjoi as nuk hëngri bukë me ta. ¹⁸ Të shtatën ditë vdiq fëmija. Shërbëtorët e tij kishin frikë t’i lajmëronin Davidit se kishte vdekur fëmija. Sepse mendonin: “Derisa foshnja ishte ende gjallë, ne i thoshim, por ai s’na dëgjonte. Po tani si t’i themi: ‘Ka vdekur djali?’ Do të bëjë edhe më zi”!

¹⁹ Kur vuri re Davidi se shërbëtorët e tij po pëshpëritnin me njëri-tjetrin, ia preu mendja se foshnja kishte vdekur. U tha shërbëtorëve të vet: “A ka vdekur fëmija”? Ata iu përgjigjën: “Ka vdekur”.

²⁰ Atëherë Davidi u ngrit nga toka, u la dhe u ja. Pasi i ndërroi petkat, hyri në shtëpinë e Zotit dhe adhuroi. Pastaj u kthye në shtëpinë e vet dhe kërkoi që t’i shtronin bukën dhe hëngri. ²¹ Shërbëtorët e tij e pyetën: “Ç’po bën ashtu? Ndërsa fëmija ende ishte gjallë ti për shkak të tij agjërove e qaje, kurse tani që ka vdekur foshnja po çohesh e po ha”? ²² Ai tha: “Kur foshnja ishte ende gjallë unë agjëroja dhe qaja sepse mendoja: ‘Kush e di? Ndoshta Zoti do të ketë dhembshuri për mua e do të jetojë fëmija. ²³ Por tani që ka vdekur, pse të agjëroj? Pse a mund ta kthej më? Unë do të shkoj tek ai, kurse ai nuk do të kthehet tek unë”.

²⁴ Davidi e ngushëlloi Betsabenë, gruan e vet, hyri tek ajo, ra me të dhe ajo i lindi djalin. Djalit ia ngjiti emrin Salomon. Zoti e deshi Salomonin ²⁵ dhe e dëftoi këtë me anë të Natanit profet. Ky e quajti Jedidjë /domethënë: I dashuri i Zotit/, siç i urdhëroi Zoti.

Pushtimi i Rabës

²⁶ Ndërkaq Joabi e sulmoi Rabën e bijve të Amonit dhe e pushtoi qytetin mbretëror. ²⁷ Atëherë Joabi dërgoi lajmëtarë te Davidi me këto fjalë: “Luftova kundër Rabës dhe e pushtova qytetin e ujërave. ²⁸ Tani bashkoje popullin tjetër, rrethoje e pushtoje qytetin që të mos pushtohet qyteti prej meje e të quhet me emrin tim”.

²⁹ Kështu pra, Davidi e bashkoi mbarë popullin dhe u nis kundër Rabës. E sulmoi dhe e pushtoi. ³⁰ E hoqi prej kokës së Melkomit kezën, që ishte e rëndë një talent ari dhe në të cilën kishte një gur të paçmueshëm dhe keza qe vënë mbi kokë të Davidit. Mori edhe një pre të madhe prej qytetit. ³¹ Po edhe popullin që ishte, e nxori nga qyteti dhe e dënoi të punonte në skalitje të gurit, në latim me sakica e me sëpata hekuri dhe i caktoi në punim të tullave. Kështu bëri me të gjitha qytetet e bijve të Amonit. Atëherë Davidi dhe mbarë ushtria u kthyen në Jerusalem.

Kapitujt