Kapitujt

Ligji i Përtërirë: 32. Kënga e Moisiut

32

¹ “Dëgjo, qiell, se dua të flas,

dëgjo, tokë, fjalët e gojës sime!

² Mësimi im le të rrjedhë si shiu,

si vesa t’m’ rigojë biseda:

si pikërrina përmbi bar,

si shtrëngata mbi livadh!

³ T’ Zotit Emrin do t’lëvdoj:

lartësoni Hyjin tonë!

⁴ I qetë është Ai, n’vepra i përsosur,

udhët e tij janë drejtësi:

Hyj besnik, pa asnjë t’keqe,

krejt i drejtë e i patëmetë.”

⁵ Kundër Tij mëkatuan t’poshtrit,

bami i mbrapshtë e plot marrëzirë.

⁶ A kështu po ia kthen Zotit,

komb i marrë e i pakripë?

A s’është Ai, vallë, baba yt,

që të dha jetë e n’jetë të mban?

⁷ Të t’bien në mend kohërat e lashta,

të t’bien në mend breznitë e shkuara!

Pyete t’atë e do të t’ tregojë,

t’parët e tu e do të t’kallëzojnë!

⁸ Kur Zoti popujt i ndau,

kur i ndau bijtë e Adamit:

kufijtë popujve ua caktoi

sipas numrit t’ izraelitëve:

⁹ pronë e Zotit u bë populli i tij,

pjesë për vete mor Zoti Jakobin.

¹⁰ Gjetur e kish në një vend t’shkretë,

n’vend tmerrimi, ulërimi bishash.

E rrethoi, e përkujdesi,

e ruajti si beb’n e syrit.

¹¹ Si shqiponja që bën gjira

kur do zogjtë t’i mësojë t’fluturojnë,

mbi ta i hap e i palon krahët:

ashtu e mori Izraelin,

e mbarti mbi flatrat e veta.

¹² Zoti vetëm e udhëhoqi,

tjetër zot nuk qe me Të.

¹³ E vendosi mbi bjeshkë t’larta,

t’ushqehej me fryte t’tokës:

që të thithte mjaltë prej qete,

edhe vaj prej shkëmbi të gjallë;

¹⁴ tëlyen prej gjedhi, qumësht delesh,

e dhjamë qengjash edhe deshësh,

cjepsh të rritur prej basanëve,

maje mielli drithi të zgjedhur

e gjak rrushi të kulluar.

¹⁵ U majm Jakobi, qiti shqelma!

I majmë, plot dhjamë e rënë n’grazhd t’mirë:

harroi Zotin që e krijoi,

e la Qetën që e shëlbon!

¹⁶ E ngacmuan me hyjni të huaja,

e hidhëruan me poshtërsi:

¹⁷ flijuan idhujve e jo Hyjit,

zotave që nuk i njihnin.

Dolën n’shesh hyjni të reja

që s’i njihnin etërit tuaj.

¹⁸ E le Qetën që të lindi,

harrove Krijuesin tënd!

¹⁹ Pa Zoti dhe i përbuzi,

sepse e ngacmoi bami i vet.

²⁰ “F’tyrën ‑ tha ‑ do t’fsheh prej tyre,

do t’shikoj se ç’fund do të kenë!

Vërtet janë pjellë shumë e keqe,

bij, në të cilët besë nuk ka.

²¹ Më ngacmuan me zota të rremë,

më hidhëruan me idhuj t’kotë.

Do t’i ngacmoj dhe vetë me ‘i popull,

që s’është popull askund, fare.

²² U ndez n’mua flakë zemërimii,

flakë do t’digjet der’ n’fund t’nëndheut!

Shkrumb do t’bëj tokë e prodhime,

do t’djeg malet der’ n’themel!

²³ Do t’i mbloj me t’gjitha t’ligat,

n’ta shigjetat do t’harxhoj!

²⁴ Uria, ethe edhe murtaja

do t’i zhdukë, do t’u humbasë farën;

do t’u çoj dhëmbë egërsirash,

helm gjarprinjsh që pluhurit zvarren!

²⁵ Përjashta do t’i presë shpata,

përbrenda do t’i shkrijë frika

djaloshin s’bashku me vajzën,

bashkë me foshnjën edhe t’rriturin.

²⁶ Thashë, vendosa: Do t’i zhduk:

s’do t’përmenden më ndër njerëz!

²⁷ Por m’vjen keq se do t’krenohen,

me madhështi do t’thonë armiqtë:

‘I mundëm ne, jo dora e Hyjit!’

²⁸ Është një popull i paarsyeshëm,

urti në të aspak nuk ka!

²⁹ Oh, t’kuptonin, vesh t’merrnin

e për të ardhmen të kujdeseshin!

³⁰ Si do t’mundte një mijë,

t’i vënë në ikje dy dy mijë,

po t’mos i kishtë shitur Qeta,

l’shuar t’mos i kishte Zoti?!

³¹ Qeta e tyre s’është si jona:

armiqtë tanë e kanë provuar!

³² Hardhia e tyre, hardhi Sodome,

hardhi vreshtash të Gomorrës.

Rrushi i tyre helm i gjallë,

vilja e rrushit e thartë si uthull!

³³ Vera e tyre helm dragonjsh,

farmak shlligash që s’shërohet!

³⁴ A s’janë k’to n’roje tek unë,

t’kyçura n’visare t’mia?

³⁵ T’hakmerrem e të shpërblej,

mua m’takon n’kohën e duhur

n’momentin kur t’ketë marrë n’thua.

Nuk është larg dita e shfarosjes,

fati i tyre vrap po afrohet!

³⁶ T’drejtë do t’i japë pop’llit t’vet Zoti,

përdëllim shërbëtorëve t’vet,

kur t’ketë parë se e la fuqia,

dhe se e pati skllavi e i liri.

³⁷ E do t’thotë: ‘Ku i kanë Tani zotat,

ku e kanë qetën që i shpresonin?

³⁸ Ku janë Tani ato hyjni

që flive ua hanin dhjamin

e të njomjeve u pinin verën?

Le të ngrihen e t’ju ndihmojnë,

t’ju mbrojnë Tani që jeni ngushtë!

³⁹ E shihni Tani se jam i Vetmi,

unë jam Zot e tjetër s’ka!

Unë vras e unë kthej në jetë;

unë godas e unë shëroj:

s’shpëton kush prej dorës sime!

⁴⁰ Deri në qiell e lart’soj dorën

them: Për jetë që t’sosur s’ m’ka,

⁴¹ kur ta mprehi shpatë rrufenë

e t’vendosem të bëj gjyq:

do t’u hakmerrem armiqve t’mi

e atyre që më urrejnë.

⁴² Me gjak do t’i deh shigjetat,

me mish shpata do t’më ngopet:

me gjak të t’vrarëve e t’robëruarve,

me kokë prijësish të armikut!’

⁴³ Lëvdojeni, o popuj, popullin e tij,

sepse do t’ua marrë gjakun shërbëtorëve të vet,

e do t’u hakmerret armiqve të vet,

kurse do të ketë dhimbje për tokën e popullit të vet.”

⁴⁴ Moisiu, pra, i përcjellë prej Jozuehut, birit të Nunit, erdhi dhe e tha krejt këtë këngë që e dëgjoi mbarë populli.

Ligji, burim jete

⁴⁵ Kur i kreu Moisiu të gjitha këto fjalë që i drejtoheshin mbarë Izraelit, ⁴⁶ u tha: “Thadroni mirë në zemrat tuaja të gjitha fjalët që unë sot po i marr si dëshmi kundër jush. Urdhëroni fëmijët tuaj t’i ruajnë, t’i zbatojnë e t’i shtien në veprim të gjitha urdhrat e këtij Ligji. ⁴⁷ Sepse s’është kjo një fjalë e parëndësishme për ju, por është jeta juaj. Në saje të kësaj fjale do të jetoni jetë të gjatë në tokën që, me të kaluar të Jordanit, do ta merrni në trashëgim.”

Lajmërimi i vdekjes së Moisiut

⁴⁸ Po këtë ditë Zoti foli me Moisiun e i tha:

⁴⁹ “Ngjitu në malin Nebo, në malet e Abarimit, që është në tokën Moab, përballë Jerikut, dhe vëre tokën e Kanaanit, që unë do t’ua jap bijve të Izraelit për pronë. ⁵⁰ Atëherë vdis në malin ku do të ngjitesh e bashkohu me të parët e tu siç vdiq edhe yt vëlla Aroni në malin Hor dhe qe bashkuar me të parët e vet, ⁵¹ sepse bëtë kundër meje një pabesënikëri në mes të bijve të Izraelit tek ujët e Meribatkadesit të shkretëtirës Sin: nuk e dëftuat shenjtërinë time para bijve të Izraelit. ⁵²Shikoje së kundrualli vendin, por këmba jote s’do të shkelë në tokën që unë do t’ua jap bijve të Izraelit.”

Kapitujt