Kapitujt

Zakaria: 11. Dy barinjtë

¹ Hapi, Liban, dyert e tua,

t’i hajë zjarri cedrat e tu!

² Gjëmo, bredh, se cedri ra,

sepse u shkretuan të madhërueshmit!

Gjëmoni, qarra të Basanit,

se ra pylli i papërshkueshëm!

³ Dëgjohet vajtim barinjsh,

se u rrafshua madhëria e tyre!

E luanëve ushton ulërima

se u rrënua krenaria e Jordanit!

Dy barinjtë

⁴ Kështu thotë Zoti, Hyji im: “Kulloti delet që janë për therore, ⁵ të cilat ata që i blejnë, i presin e nuk u dhimbsen, kurse ata që i shesin thonë: ‘Qoftë bekuar Zoti, u bëra i pasur!’, dhe barinjtë e tyre nuk i kursejnë.

⁶ Po as unë nuk do t’i kursej më banorët e vendit ‑ thotë Zoti ‑por, ja, unë do ta lëshoj secilin njeri në dorë të të afërmit të vet dhe në dorë të mbretit të vet; do ta shkatërrojnë vendin e unë nuk do të shpëtoj gjë prej duarve të tyre.”

⁷ Unë atëherë zura t’i kullos delet për therore për tregtarë delesh. Mora dy kërraba: njërën e quajta Dashamirësi e tjetrën Tërkuzë dhe kullota grigjën. ⁸ Brenda një muaji i zhduka tre barinj. Unë zura t’i kem në iri, por edhe ato zunë të më kenë në iri. ⁹ Atëherë thashë: “Më nuk do t’ju kullos! Ajo që do të cofë, le të cofë! Ajo që duhet të zhduket, le të zhduket e ato që do të mbesin, le t’ia hanë njëra‑tjetrës mishin!” ¹⁰ Atëherë e mora kërrabën time, atë që quhet Dashamirësi, dhe e theva për ta zhbërë besëlidhjen që kam lidhur me të gjithë popujt. ¹¹ Dhe ajo u zhbë po atë ditë. Tregtarët me dele, që më vërenin, e morën vesh se ky ishte një urdhër i Zotit. ¹² Unë u thashë: “Nëse ju duket punë e drejtë, ma jepni pagën time, ndryshe mos i bini prapa!” Ma peshuan pagën time: tridhjetë sikla të argjendtë. ¹³ Atëherë Zoti më tha: “Hidhe në thesar atë çmim të bukur, me të cilin qeshë çmuar prej tyre.” I mora tridhjetë siklat e argjendtë dhe i hodha në Shtëpinë e Zotit, në thesar. ¹⁴ Atëherë e copëtova kërrabën e dytë timen, që quhej Tërkuzë, për ta zhbërë vëllazërinë ndërmjet Judës e Izraelit.

¹⁵ Atëherë Zoti më tha: “Merri edhe një herë almiset e bariut të marrë, ¹⁶ sepse, ja, unë dua ta ngrit në këtë vend një bari:

i cili s’do të kujdeset për atë që endet,

të humburën nuk do ta kërkojë,

të lënduarën nuk do ta shërojë,

të mekurës s’do t’i ndihmojë:

të majmet do t’i hajë

e thundrat do t’ua copëtojë.

¹⁷ Mjerë bariu i marrë që e lë grigjën!

I rëntë shpata përmbi krah

e përmbi syrin e tij të djathtë:

e djathta krejtësisht iu thaftë

syri i djathtë i verboftë!”

Kapitujt