Kapitujt

1 i Mbretërve: 21. Naboti s’dëgjon ta lëshojë vreshtin e vet

¹ Pas këtyre ngjarjeve ja se çfarë ndodhi: Naboti prej Jezrahelit kishte një vresht në Jezrahel afër pallatit të Akabit, mbretit të Samarisë. ² Akabi i tha Nabotit: “Ma jep vreshtin tënd, se dua ta bëj kopsht perimesh pasi e kam afër e pranë shtëpisë sime. Unë do të të jap për të një vresht më të mirë ose, në qoftë se ty të pëlqen më tepër, vlerën e tij ta jap në të holla”. ³ Naboti iu përgjigj: “Zoti mos e thëntë që unë të ta jap trashëgimin e të parëve të mi”!

Akabi dhe Jezabela

⁴ Akabi u kthye në shtëpinë e vet i zymtë dhe i vranët për shkak të fjalës që ia tha Naboti Jezrahelas: “Nuk do të ta jap trashëgimin e të parëve të mi”. Ra në shtrojën e vet, u kthye me fytyrë nga muri dhe nuk dëgjoi të hajë bukë. ⁵ Hyri tek ai Jezabela, gruaja e tij, dhe e pyeti: “Pse je prishur kështu? Pse s’ afrohesh për të ngrënë bukë”? ⁶ Ai u përgjigj: “Sepse bisedova me Nabotin Jezrahelas e i thashë: Ma jep vreshtin tënd e merri paratë; ose, nëse ti do, të të jap një vresht tjetër për të. Por ai m’u përgjigj: ‘Nuk ta jap vreshtin tim’”. ⁷Atëherë Jezabela, gruaja e tij, i tha: “Hajt, o njeri! Po a s’ je ti mbreti i Izraelit? Çohu dhe ha e mos e vra mendjen, sepse unë do të ta jap vreshtin e Nabotit jezrahelas”!

Vrasja e Nabotit

⁸ Jezabela mori e shkroi disa letra në emër të Akabit, i vulosi me unazën e tij dhe ua dërgoi krerëve dhe njerëzve me rëndësi që ishin në qytetin e tij dhe banonin me Nabotin. ⁹ Në letra ajo shkruante kështu: “Shpallni agjërim dhe caktoni që në krye të vendit në mbledhje të rrijë Naboti. ¹⁰ Vini përballë tij dy vetë, njerëz të poshtër, që të dëshmojnë kundër tij e të thonë: ‘Ti e ke mallkuar Hyjin dhe mbretin!’; atëherë nxirreni jashtë e vriteni me gurë që të vdesë”.

¹¹ Qytetarët e Nabotit, pleqtë e krerët e tij, që banonin me të në qytet, bënë siç u kishte urdhëruar Jezabela dhe si ishte e shkruar në letrat që u kishte dërguar. ¹² Shpallën agjërimin, e vunë Nabotin në krye të mbledhjes, ¹³ dolën dy njerëz të poshtër, u ulën përballë tij dhe këta, si njerëz të pashpirt që ishin, bënë dëshmi kundër tij para bashkësisë: “Naboti e ka mallkuar Hyjin dhe mbretin”. Për këtë arsye e nxorën jashtë qytetit dhe e mbytën me gurë. ¹⁴ Pastaj i çuan lajmin Jezabelës: “Naboti u vra me gurë dhe vdiq”.

¹⁵ Kur e mori Jezabela lajmin se Naboti ishte vrarë me gurë dhe se kishte vdekur, i tha Akabit: “Çohu e zotëroje vreshtin e Nabotit jezrahelas që nuk deshi ta shiste; Naboti nuk është më gjallë, na e mori të keqen!” ¹⁶ Kur e mori vesh Akabi se kishte vdekur Naboti, u çua e zbriti në vreshtin e Nabotit jezrahelas për ta marrë në zotërim.

Elia kumton dënimin e Hyjit

¹⁷ Atëherë i qe drejtuar fjala e Zotit Elisë prej Tesbiut. I tha: ¹⁸ “Çohu dhe zbrit për t’u takuar me Akabin, mbretin e Izraelit, që është në Samari. Ja, do ta gjesh në vreshtin e Nabotit, ku ka zbritur për ta marrë në zotërim. ¹⁹ Fol me të e thuaj: Kështu thotë Zoti: Vrave dhe tani po plaçkit! Pastaj shto: Kështu thotë Zoti: Në atë vend ku qentë lëpinë gjakun e Nabotit, do të llapin edhe gjakun tënd”! ²⁰ Akabi i tha Elisë: “A më zure në faj, o armiku im”? Ai iu përgjigj: “Të gjeta, po, sepse je shitur për të bërë të keqen para syve të Zotit. ²¹ Ja, veçse ende nuk ta kam ngjeshur të keqen mbi ty, sepse do të fshij me të parë e të mbramë të Akabit gjithsa janë meshkuj, të madh e të vogël në Izrael! ²² Dhe do të bëj me familjen tënde siç kam bërë me shtëpinë e Jeroboamit, birit të Nabatit, dhe siç bëra me shtëpinë e Baasës, birit të Ahisë, sepse ke vepruar për të më nxitur që të hidhërohem dhe sepse e bëre Izraelin të mëkatojë. ²³ Po edhe për Jezabelën Zoti ka thënë: ‘Qentë do ta hanë Jezabelën në fushën e Jezrahelit. ²⁴ Kush të vdesë në qytet prej shtëpisë së Akabit, qentë do ta hanë, e kush të vdesë në fushë, shpendët e ajrit do ta hanë”.

²⁵ Me të vërtetë nuk pati një tjetër të tillë si Akabi që e shiti veten për të bërë të keqen para syve të Zotit. Sepse e ngashnjeu gruaja e tij Jezabela, ²⁶ u bë aq tmerrësisht i përbuzshëm, saqë i ndoqi idhujt sipas të gjitha poshtërsive që kishin bërë amorrenjtë, të cilët Zoti i shfarosi para fytyrës së bijve të Izraelit.

Pendimi i Akabit

²⁷ Kur i dëgjoi Akabi këto fjalë, i shqeu petkat e veta, trupin e vet e ngjeshi me grathore, agjëroi, flinte në grathore dhe ecte kokulur. ²⁸ Atëherë fjala e Zotit i qe drejtuar Elisë Tesbit. I tha: ²⁹ “A ke parë se si është përulur Akabi para meje? Pasi e ka përulur vetveten për shkakun tim, nuk do t’ia çoj të keqen sa të jetë gjallë, por familjes se tij do t’ ia çoj të keqen gjatë ditëve të birit të tij”.

Kapitujt