Kapitujt

Danieli: 14. Danieli e priftërinjtë e Belit

¹ Mbreti Astiagj qe varrosur përbri etërve të vet e Ciri persian ia trashëgoi mbretërinë. ² Danieli jetonte me mbretin, i cili e çmonte më tepër se çdo mik tjetër. ³ Babilonasit kishin një idhull që quhej Bel. Për çdo ditë shpenzonin për të dymbëdhjetë artabë të më të mirit miell, dyzet dele dhe gjashtë masa verë. ⁴ Gjithashtu edhe mbreti e nderonte dhe çdo ditë shkonte për ta adhuruar. Danieli adhuronte Hyjin e vet. Mbreti i tha: “Pse nuk e adhuron Belin?” ⁵ Danieli iu përgjigj: “Unë nuk i adhuroj idhujt e punuar me dorë, por vetëm Hyjin e gjallë, që krijoi qiellin e tokën e që ka pushtet mbi çdo gjallesë.” ⁶ E mbreti i tha: “Pse, a nuk të duket se Beli është hyj i gjallë? Pse a nuk sheh sa ha e pi çdo ditë?” ⁷ Danieli iu përgjigj me buzë në gaz: “Mos gabo, o mbret, sepse ai përbrenda është prej bote e përjashta është i artë: ai kurrë as s’ka ngrënë as s’ka pirë.”

⁸ Mbreti, i zemëruar, i thirri priftërinjtë e Belit e u tha: “Në mos më tregofshi se kush i ha këto ushqime, do t’ju vras! ⁹ Po në qoftë se ma vërtetoni se këto i ha Beli, do të vdesë Danieli, sepse blasfemoi kundër Belit.” Danieli i tha mbretit: “U bëftë sipas fjalës sate!” Priftërinjtë e Belit ishin shtatëdhjetë pa numëruar gratë dhe fëmijët.

¹⁰ Mbreti erdhi me Danielin në tempullin e Belit. ¹¹ Priftërinjtë e Belit i thanë: “Ja, ne po dalim jashtë. Ti, o mbret, silli ushqimet e verën e përzier: pastaj mbylle derën e vulose me unazën tënde. ¹² Kur të hysh në mëngjes, nëse nuk i gjen të gjitha të ngrëna nga Beli, na vra ne ose Danielin, i cili rrejti kundër nesh.”

¹³ Ata s’e druanin vdekjen, sepse kishin punuar nën tryezë një hyrje të fshehtë e nëpër të hynin çdo ditë e i përlanin ushqimet.

Danieli zbuloi dredhinë

¹⁴ Pasi ata dolën, mbreti i vendosi ushqimet para Belit. Danieli i urdhëroi shërbëtorët e vet e ata i sollën hi dhe e shpërndanë nëpër mbarë tempullin në prani vetëm të mbretit. Pastaj dolën jashtë, e mbyllën derën, e vulosën me unazën e mbretit dhe shkuan. ¹⁵ E priftërinjtë hynë natën, siç e kishin zakon, edhe gratë e fëmijët e tyre, i hëngrën dhe i pinë të gjitha. ¹⁶ Po edhe mbreti u ngrit në mëngjes shumë herët, e edhe Danieli bashkë me të. ¹⁷ Mbreti e pyeti: “Daniel, a janë vulat shëndoshë e mirë? ‑ Shëndoshë e mirë janë, o mbret ‑ iu përgjigj Danieli. ¹⁸ Menjëherë, posa e hapi derën, si ia lëshoi hodhi sytë tryezës, mbreti brohoriti me zë të lartë: “I madh je, o Bel, e me ty nuk ka kurrfarë dredhie!” ¹⁹ Danielit i shpërtheu gazi, e mbajti mbretin të mos hynte brenda e tha: “Shikoje truallin e mendo gjurmët e kujt janë këto!” ²⁰ Mbreti tha: “Po shoh gjurmë trimash, grash e fëmijësh.” Mbreti u hidhërua. ²¹ I kapi priftërinjtë, gratë e fëmijët e tyre, kurse ata i treguan hyrjen e fshehtë, nëpër të cilën hynin e hanin së bashku gjithçka ishte në tryezë. ²² Mbreti i vrau ata e Belin ia dha Danielit t’i bëjë atij çka të dojë. Ai e rrënoi atë dhe tempullin e tij.

Danieli mbyt gjarprin

²³ Ishte një kuçedër e madhe e babilonasit i jepnin nderim. ²⁴ Mbreti i tha Danielit: “S’ke si thua se ky nuk është një hyj i gjallë? Pra, adhuroje!” ²⁵ Danieli iu përgjigj: “Unë adhuroj Zotin, Hyjin tim, sepse ai është Hyj i gjallë. ²⁶ E ti, o mbret, më jep leje e unë do ta vras gjarprin pa shpatë e pa shkop.” Mbreti i tha: “Lejen e ke.” ²⁷ Atëherë Danieli mori peshkve, dhjamë e qime e i zjeu së bashku, bëri me to lëmsha dhe ia futi në gojë gjarprit e, pasi i hëngri, gjarpri plasi. Danieli tha: “Shikoni se çka adhuronit!”

Danieli në shpellën e luanëve

²⁸ Kur morën vesh babilonasit, të zemëruar sa s’ka, u bashkuan kundër mbretit e thanë: “Mbreti u bë çifut: e shkatërroi Belin, e mbyti gjarprin e i vrau priftërinjtë!” ²⁹ Atëherë shkuan para mbretit e i thanë: “Na e dorëzo Danielin, përndryshe do të të vrasim ty dhe familjen tënde.” ³⁰ Pa mbreti se ishin sulur kundër tij me tërbim e, i shtrënguar prej ngushticës, ua dorëzoi Danielin. ³¹ Ata e hodhën në shpellën e luanëve e ndenji aty gjashtë ditë. ³² Në shpellë ishin shtatë luanë. Për çdo ditë u jepnin dy kufoma e dy dele. Asohere nuk u dhanë asgjë me qëllim që ta përpinin Danielin.

³³ Profeti Abakuk ishte në Jude: kishte përgatitur një mëlmesë, në enë kishte përsheshur bukën e po nisej në fushë për t’ua çuar korrtarëve. ³⁴ Por engjëlli i Zotit i tha Abakukut: “Sillën që e ke në dorë, çoja Danielit në Babiloni. Është në shpellën e luanëve.” ³⁵ Abakuku iu përgjigj: “Zotëri, Babiloninë s’e kam parë kurrë e shpella s’di se ku është.” ³⁶ Engjëlli e kapi në majë të kokës e, duke e mbartur për floku me fuqinë e shpirtit të vet e lëshoi në Babiloni përmbi shpellë. ³⁷ Abakuku thirri e tha: “Daniel, o Daniel, merre drekën që ta dërgoi Hyji.” ³⁸ Danieli tha: “Të ka rënë ndër mend për mua, o Hyj; ti nuk i lëshon dore ata që të duan.” ³⁹ Danieli u çua e hëngri drekë, kurse engjëlli i Hyjit menjëherë e ktheu Abakukun në vendin e vet.

⁴⁰ Të shtatën ditë mbreti erdhi që ta vajtojë Danielin. Kur arriti te shpella, shikoi brenda, dhe ja, Danieli po rrinte ndenjur. ⁴¹ Atëherë mbreti bërtiti me sa zë që kishte e tha: “I madh je, o Zot, Hyji i Danielit, përveç teje Zot tjetër nuk ka!” ⁴² Atëherë dha urdhër që ta nxjerrin Danielin nga shpella e i hodhi në shpellë ata që kishin kërkuar vdekjen e tij: luanët menjëherë i përlanë para syve të tij.

Kapitujt