Kapitujt

Ester: 10. Ka vdekur biri im!

¹ Ndërkaq Tobiti vazhdimisht i numëronte ditët që lypeshin për të shkuar e për t’u kthyer djali i tij. E pasi u kryen ditët e i biri nuk erdhi, ² mendoi me vete: “Vallë, a do të jetë ndalur atje më gjatë? A mos do të ketë vdekur Gabaeli dhe s’ka kush t’ia kthejë paratë?” ³ E filloi të bjerë në mendime. ⁴ Po edhe gruaja e tij Ana thoshte: “Ka mbaruar im bir e më nuk është ndër të gjallët! Pse, pra, po vonon?” Dhe qante dhe e vajtonte të birin. Thoshte: ⁵ “E mjera unë, biri im, që të lashë të shkosh, drita e syve të mi!” ⁶ Tobiti i jepte zemër: “Mos, mos ndill zi, motër! Shëndosh e mirë është djali ynë, por patjetër do t’i jetë dashur të ndalet atje. Po pastaj edhe njeriu që është me të, është njeri besnik dhe prej vëllezërve tanë! Mos u dëshpro për këtë punë, o motër, s’do të vonojë e do të vijë!” ⁷ Por ajo i tha: “Mos më fol më! Pse don të më gënjesh? Ka vdekur biri im!” Dhe çdo ditë dilte e kundronte rrugën kah kishte shkuar i biri dhe s’shtinte gjë në gojë. Kur perëndonte dielli, hynte brenda e vajtonte gjithë natën dhe nuk flinte.

Kur u kryen katërmbëdhjetë ditët e dasmës që Ragueli ishte përbetuar t’i bënte për nder të vajzës së vet, Tobia u çua e i tha Raguelit: “Tani më lejo të nisem, sepse e di mirë se im atë e ime nënë nuk besojnë se do të më shohin më. Tani, pra, po të lutem, o atë, më lejo të nisem e të shkoj tek im atë, se tashmë ta kam shpjeguar gjendjen në të cilën e kam lënë.” ⁸ Ragueli i tha Tobisë: “Rri, biri im, rri ende me mua e unë po dërgoj lajmëtarë tek yt atë Tobiti që t’i tregojë për ty.” ⁹ Por Tobia ia preu: “Assesi! Por po të lutem, më lejo të nisem që tani për tek im atë.”

¹⁰ Ragueli u ngrit dhe ia dorëzoi Tobisë Sarën, gjysmën e pasurisë së vet, shërbëtorë e shërbëtore, dele e lopë, gomarë e deve, petka, para e orendi. ¹¹ E la të shkonte, i uroi udhë të mbarë e i tha: “Shëndet të mirë e udhë të mbarë, biri im! Zoti i qiellit ju priftë për së mbari në jetë, e mos e thëntë Zoti të vdes pa i parë fëmijët tuaj!” ¹² Atëherë e përqafoi bijën e vet Sarën. Asaj i tha: “Bija ime, nderoje vjehrrin tënd e vjehrrën tënde, sepse ata që tani janë prindërit e tu, pikërisht sikurse ne që të kemi lindur! Shko në paqe, bija ime! Ndjesha mirë për ty gjatë jetës sime!” E përqafoi dhe i la të nisen.

Kurse Edna i tha Tobisë: “Zoti i qiellit të çoftë shëndosh e mirë, bir e vëlla i dashur! Mos e thëntë Zoti të vdes pa i parë bijtë e tu e të sime bijë Sarës që të gëzohem në praninë e Zotit. Po ta dorëzoj bijën time në roje e mos i sill kurrë gjatë jetës sate hidhërim! Shko, o bir, në paqe! Që tani unë jam nëna jote e Sara motra jote. E bëftë Zoti e të gjithë e kalofshim krejt jetën në lumturi!” I përqafoi të dy e i la të nisen të kënaqur.

¹³ Tobia u nis nga Ragueli shëndosh e mirë duke e bekuar Zotin e qiellit e të dheut, Mbretin e gjithësisë, që ia kishte drejtuar për së mbari udhëtimin. Atëherë e bekoi Raguelin dhe gruan e tij Ednën e u tha: “E paça fatin e mirë t’ju nderoj si prindërit e mi gjatë krejt jetës suaj!”

Kapitujt