Kapitujt

Mateu: 20. Punëtorët në vresht

¹”Mbretëria e qiellit është e ngjashme me atë zot shtëpie, i cili doli herët në mëngjes që të gjejë punëtorë për vreshtin e vet. ² E, si u mor vesh me punëtorët me nga një denarë në ditë, i çoi në vreshtin e vet. ³ Pastaj doli edhe rreth orës tre, pa disa të tjerë duke ndenjur të papunë në treg ⁴ e u tha: ‘Shkoni edhe ju në vreshtin tim e do t’ju jap sa të jetë e drejtë.’ ⁵ Shkuan edhe ata. Prapë doli rreth orës gjashtë dhe orës nëntë e bëri ashtu. ⁶ Doli përsëri rreth orës njëmbëdhjetë, gjeti të tjerë që po rrinin të papunë dhe u tha: ‘Përse rrini këtu të papunë gjithë ditën?’ ⁷ Ata iu përgjigjën: ‘Sepse askush nuk na mori në punë.’ Ai u tha: ‘Shkoni edhe ju në vresht!’

⁸ Si u bë mbrëmje, i zoti i vreshtit i tha kujdestarit të vet: ‘Thirri punëtorët dhe jepu pagën ‑ fillo prej atyre të fundit e deri në të parët.’ ⁹ Erdhën kështu ata të të njëmbëdhjetës orë e morën secili nga një denar. ¹⁰ Kur erdhën të parët, menduan se do të merrnin më shumë. Por edhe ata morën nga një denar. ¹¹ Duke e marrë i ankoheshin të zotit të shtëpisë¹² e thoshin: ‘Këta të fundit punuan vetëm një orë e ti i barazove me ne që mbartëm mundin e ditës e vapën.’

¹³ E ai iu përgjigj njërit prej tyre: ‘Mik, s’po të bëj padrejtësi! A nuk u more vesh me mua për nga një denar? ¹⁴ Merr sa të përket e nisu! Unë dua t’i jap edhe këtij të fundit sa ty! ¹⁵ A nuk kam të drejtë të bëj me pasurinë time si më pëlqen mua? Vallë a duhet të jesh ti smirëzi pse jam unë i mirë?’

¹⁶ Kështu të fundit do të jenë të parët, e të parët të fundit!”

Jezusi paralajmëron të tretën herë vdekjen dhe ngjalljen e vet

(Mk 10, 32‑34; Lk 18, 31‑34)

¹⁷ Kur Jezusi po ngjitej në Jerusalem, i mori veçmas të dymbëdhjetët dhe udhës u tha:

¹⁸ “Ja, po ngjitemi në Jerusalem dhe Biri i njeriut do t’u dorëzohet kryepriftërinjve e skribëve. Ata do ta dënojnë me vdekje, ¹⁹ e do t’ua dorëzojnë paganëve për ta vënë në lojë, për ta frushkulluar e për ta kryqëzuar. Por ai të tretën ditë do të ngjallet.”

Kërkesa e nënës së Jakobit e Gjonit

(Mk 10, 35‑45)

²⁰ Atëherë iu afrua nëna e bijve të Zebedeut me të bijtë dhe e përshëndeti me fytyrë për dhe për t’i lypur diçka. ²¹ Jezusi i tha:

“Çka dëshiron?”

Ajo iu përgjigj:

“Urdhëro që këta të dy, bijtë e mi, të rrinë në Mbretërinë tënde njëri në të djathtën e tjetri në të majtën tënde.”

²² Jezusi u përgjigj:

“Nuk dini çka lypni. A mundeni ta pini ju kelkun që unë do ta pi?”

“Mundemi!” ‑ iu përgjigjën.

²³ Jezusi vijoi:

“Me të vërtetë ju do ta pini kelkun tim, por të më rrini njëri në të djathtë e tjetri në të majtë, nuk është në dorë time t’jua japë, por do t’u jepet atyre, për të cilët u bë gati prej Atit tim.”

²⁴ Kur morën vesh dhjetë të tjerët, u zemëruan me dy vëllëzërit. ²⁵ Atëherë Jezusi i thirri pranë vetes e u tha:

“Ju e dini se sunduesit zotërojnë mbi popujt e vet e princat e tyre i mbajnë nën pushtet. ²⁶ Porse, ndërmjet jush nuk duhet të jetë ashtu! Përkundrazi, ai që prej jush do të bëhet i madh, le të bëhet shërbëtori juaj, ²⁷ kurse ai që ndër ju dëshiron të jetë i pari, le të bëhet skllavi juaj, ²⁸ sikurse edhe Biri i njeriut, që s’erdhi për të qenë shërbyer, por për të shërbyer e për të flijuar jetën e vet si shpërblim për të gjithë!”

Shërimi i dy të verbërve të Jerihonit

(Mk 10, 46‑52; Lk, 18, 35‑43)

²⁹ Kur po dilnin nga Jerihoni, iu vunë pas shumë njerëz. ³⁰ Dhe ja, dy të verbër, që rrinin në skaj të rrugës, si morën vesh se po kalonte Jezusi, ia filluan të bërtasin: “Zotëri, Biri i Davidit, ki mëshirë për ne!”

³¹ Populli u bërtiti të heshtnin, por ata klithën edhe më tepër: “Zotëri, Biri i Davidit, ki mëshirë për ne!” ³² Jezusi u ndal, i thirri dhe u tha:

“Çka kërkoni të bëj për ju?”

³³ Ata iu përgjigjën:

“Zotëri, që të na çelen sytë!”

³⁴ Jezusi pati dhembshuri për ta e ua preku sytë.

Ata menjëherë panë dhe u nisën pas tij.

Kapitujt