Kapitujt

Mateu: 13. Shëmbëlltyra e mbjellësit

¹ Atë ditë Jezusi doli prej shtëpisë dhe u ul të rrijë buzë detit. ² Një turmë e madhe populli ngarendi tek ai kështu që hipi në barkë e u ul ndenjur, kurse mbarë populli zuri vend në breg.

³ U foli për shumë gjëra në shëmbëlltyra.

Kështu u tha:

⁴ “Doli mbjellësi për të mbjellë. Ndërsa po mbillte, disa kokrra ranë pranë udhës, erdhën shpendët dhe i hëngrën. ⁵ Disa ranë në zallinë, ku kishte pak dhe. Mbinë shpejt, sepse nuk e kishin tokën e thellë. ⁶ Porse, kur doli dielli, u vyshkën prej vapës dhe u thanë, pse nuk kishin rrënjë. ⁷ Disa të tjera ranë në ferra. Ferrat u rritën e ua zunë frymën. ⁸ Kurse disa të tjera ranë në tokë të mirë e ato dhanë fryt: njëra njëqindfish, tjetra gjashtëdhjetëfish e tjetra tridhjetëfish.

⁹ Kush ka veshë, le të dëgjojë!”

Përse Jezusi flet në shëmbëlltyra

(Mk 4, 10‑12; Lk 8, 9‑10)

¹⁰ Nxënësit iu afruan Jezusit dhe e pyetën:

“Pse po u flet me shëmbëlltyra?”

¹¹ Ai u përgjigj:

“Sepse ju e morët dhuratën t’i njihni fshehtësitë e Mbretërisë së qiellit, ndërsa ata nuk e morën. ¹² Për të vërtetë, atij që ka do t’i jepet edhe më dhe do të ketë me shumicë, kurse atij që s’ka, do t’i merret edhe ajo pakicë që ka. ¹³ Për këtë arsye atyre u flas në shëmbëlltyra, sepse shikojnë e nuk shohin, dëgjojnë e nuk ndiejnë as nuk kuptojnë. ¹⁴ Mbi ta plotësohet profecia e Isaisë që thotë:

“Mirë do të dëgjoni ‑ por s’do të kuptoni,

mirë do të shikoni ‑ por nuk do të shihni.

¹⁵ Vërtet zemra e këtij populli s’ka më ndjenja,

u bë i rëndë ndër veshë,

sytë i janë mbyllur,

që të mos shohë me sy,

të mos dëgjojë me veshë,

që të mos kuptojë shpirti i tyre

e të mos kthehen.

E unë i kisha shëruar!”

¹⁶ Lum sytë tuaj që shohin e veshët tuaj që dëgjojnë! ¹⁷ Përnjëmend po ju them; shumë profetë e të drejtë dëshiruan të shohin çka ju po shihni, por nuk e panë, të dëgjojnë çka ju po dëgjoni e nuk e dëgjuan.”

Shtjellimi i shëmbëlltyrës mbi mbjellësin

(Mk 4, 13‑20; Lk 8, 11‑15)

¹⁸ “Tani dëgjoni ç’do të thotë shëmbëlltyra e mbjellësit: ¹⁹ Secilit që e dëgjon Fjalën e Mbretërisë e nuk e kupton, i vjen i Keqi dhe ia rrëmben atë që i qe mbjellë në zemër. Ky është ai që u mboll ‘pranë udhës’. ²⁰ E i mbjelli ‘në zallinë’, është ai që e dëgjon Fjalën dhe me gëzim e pranon, ²¹ porse, për arsye se s’ka rrënjë në vetvete ‑ pse është i paqëndrueshëm, posa të vijë ndonjë ngushticë ose salvim për shkak të Fjalës, përnjëherë e bjerr besimin. ²² E i mbjelli ‘në ferra’, është ai që e dëgjon Fjalën, por kujdesi i tepruar i kësaj bote dhe gënjimi i pasurisë, ia marrin frymën Fjalës e ajo mbetet pa fryt. ²³ E i mbjelli në ‘tokë të mirë’, është ai që e dëgjon Fjalën, e kupton dhe bie fryt: njëri njëqindfish, tjetri gjashtëdhjetëfish e tjetri tridhjetëfish.”

Shëmbëlltyra e grurit dhe e egjrës

²⁴ U tregoi edhe një shëmbëlltyrë tjetër:

“Mbretëria e qiellit është e ngjashme me njeriun që mbolli farë të mirë në arën e vet. ²⁵ Ndërkohë që njerëzit po flinin, erdhi armiku i tij, mbolli egjër nëpër grurë e shkoi.

²⁶ Kur u rritën të mbjellat dhe lidhën frytin, atëherë u duk edhe egjra. ²⁷ Shërbëtorët iu afruan të zotit të shtëpisë dhe i thanë: ‘Zotëri, a nuk mbolle farë të mirë në arën tënde? Nga doli, pra, egjra? ²⁸ Ai u përgjigj: ‘Armiku e bëri këtë!’Atëherë i thanë shërbëtorët: ‘A të shkojmë e ta mbledhim?’ ²⁹ Jo ‑ u përgjigj ai ‑ se duke e mbledhur egjrën druaj se, bashkë me të, nxirrni edhe grurin! ³⁰ Lërini të rriten bashkë deri në të korra. Në kohë të korrjes do t’u them korrësve: mblidhni më parë egjrën dhe lidheni në duaj për ta djegur e grurin mblidheni në drithnikun tim!’“

Shëmbëlltyra e sinapit dhe e tharmit

(Mk 4, 30‑32; Lk 13, 18‑21)

³¹ Pastaj u tregoi një shëmbëlltyrë tjetër;

“Mbretëria e qiellit është e ngjashme me kokrrën e sinapit, të cilën njeriu e mori dhe e mbolli në arën e vet. ³² Ajo është, pa dyshim, më e vogla ndër të gjitha farërat, por, kur rritet, bëhet më e madhe se të gjitha barishtet, zhvillohet në pemë, sa që shpendët e qiellit vijnë e bëjnë çerdhe në degë të tij.”

³³ U tregoi edhe një shëmbëlltyrë tjetër:

“Mbretëria e qiellit i përngjan tharmit që e merr gruaja dhe e përzien me tri masë miell derisa të mbruhet e gjitha.”

Përse Jezusi flet në shëmbëlltyra

(Mk 4, 33 ‑ 34)

³⁴ Të gjitha këto Jezusi ia tha popullit në shëmbëlltyra dhe asgjë nuk i thoshte pa shëmbëlltyra ³⁵ që të plotësohej fjala e profetit:

‘Do të flas në shëmbëlltyra,

do të zbuloj gjëra të fshehura që nga krijimi (i botës)’.

Shtjellimi i shëmbëlltyrës së egjrës

³⁶ Atëherë e shpërndau turmën dhe hyri në shtëpi. Nxënësit iu afruan dhe e pyetën:

“Na e shtjello shëmbëlltyrën e egjrës së arës.”

³⁷ Ai u përgjigj:

“Ai që e mbjell farën e mirë, është Biri i njeriut. ³⁸ Ara është bota. Fara e mirë janë ata që i përkasin Mbretërisë. Egjra paraqet ata që i përkasin Qoftëlargut. ³⁹ Armiku që mbolli egjrën është djalli. Korrja është mbarimi i botës. Korrtarët janë engjëjt. ⁴⁰ Siç mblidhet egjra e digjet në zjarr, kështu do të ndodhë në mbarimin e botës. ⁴¹ Biri i njeriut do t’i dërgojë engjëjt e vet për t’i mbledhur në Mbretërinë e tij të gjithë ngashnjyesit dhe ata që bëjnë keq, ⁴² e do t’i hedhin në furrë të ndezur, ku do të jetë vaj e kërcëllim dhëmbësh. ⁴³ Kurse të drejtët, atëherë, do të shndrisin porsi dielli në Mbretërinë e Atit të tyre.

Kush ka veshë, le të dëgjojë!”

Tri shëmbëlltyra

⁴⁴ “Mbretëria e qiellit është e ngjashme me thesarin e fshehur në arë: njeriu që e gjen, e fsheh prapë, dhe, plot gëzim, shkon, shet gjithçka ka dhe e blen atë arë.

⁴⁵ Pastaj Mbretëria e qiellit i përngjan tregtarit që kërkon perla të çmueshme. ⁴⁶ Kur gjen një perlë me vlerë të madhe, shkon, shet gjithçka ka dhe e blen atë perlë.

⁴⁷ Përsëri Mbretëria e qiellit i ngjan rrjetës që hidhet në det dhe mbledh çdo lloj peshku. ⁴⁸ Kur mbushet, peshkatarët e qesin në breg, ulen dhe i mbledhin peshqit e mirë në enë e të këqijtë i tresin. ⁴⁹ Kështu do të ndodhë edhe në mbarimin e botës: do të dalin engjëjt e do t’i ndajnë të këqijtë prej të drejtëve ⁵⁰ dhe do t’i hedhin në furrë të ndezur, ku do të jetë vaj dhe kërcëllim dhëmbësh.”

Thesari i ri dhe i vjetër

⁵¹ “A i kuptuat të gjitha këto?

“Po! ‑ iu përgjigjën ata.

⁵² E ai u tha:

“Kështu pra, çdo skrib, që e përvetësoi mësimin e Mbretërisë së qiellit i përngjan të zotit të shtëpisë, që nxjerr nga thesari i vet gjëra të reja e të vjetra.”

Jezusin e përbuzin në Nazaret

(Mk 6, 1‑6; Lk 4, 16‑30)

⁵³ Kur Jezusi i kreu së treguari këto shëmbëlltyra, shkoi prej andej. ⁵⁴ Si erdhi në qytetin ku ishte rritur, i mësonte qytetarët në sinagogën e tyre ashtu që, të mahnitur, thoshin: “Nga i erdhi këtij kjo dije dhe kjo fuqi mrekullish? Po a nuk është biri i zdrukthëtarit? ⁵⁵

Po a nuk i quhet e ëma Mari e vëllezërit Jakob, Jozef, Simon e Judë? ⁵⁶ Po a nuk janë ndër ne të gjitha motrat e tij? Nga, atëherë, i erdhën këtij të gjitha këto?” ⁵⁷ E kjo u shkaktonte mosbesim në të. Prandaj Jezusi u tha: “Profetit nuk i jepet nderim vetëm në vendlindjen e vet e në shtëpinë e vet!”

⁵⁸ Për shkak të mosbesimit të tyre nuk bëri aty shumë mrekulli.

Kapitujt