Kapitujt

Osea: 2. Ardhmëria e Izraelit

2

¹ Bijtë e Izraelit për nga numri

do të jenë porsi rëra e detit

që s’mund të matet as s’mund të numërohet.

Do të ndodhë: në vendin ku u thuhej:

‘Ju nuk jeni populli im’,

do t’u thuhet: ‘Bijtë e Hyjit të gjallë!’

² Do të bashkohen bijtë e Judës

së bashku me bijtë e Izraelit,

do të caktojnë për vete një krye të vetëm

e do të dalin nga vendi,

sepse do të jetë e madhe dita e Jezrahelit.

³ Thuajuni vëllezërve tuaj: ‘Populli Im’,

motrave tuaja: ‘Mëshirëmadhja!’

Zoti dhe bashkëshortja e pabesë

⁴ Paditeni nënën tuaj,

paditeni,

sepse ajo s’është më gruaja ime,

unë nuk jam më burri i saj!

Le t’i heqë prej fytyrës së vet

shenjat e lavirësisë

dhe shenjat e pabesnikërisë

nga mesi i kraharorëve të saj;

⁵ ndryshe do ta zhvesh cullak,

lakuriq si kur u lind

e do ta kthej në shkretëtirë,

në tokë të etur shkrumb për ujë:

do të bëj shpirti t’i dalë nga etja!

⁶ S’do të kem mëshirë për bijtë e saj

pse janë pjellë e lavirësisë.

⁷ Nëna e tyre u lavirësua,

ngjizësja e tyre turpërisht veproi

sepse tha:

‘Do të shkoj pas dashnorëve të mi,

ata më japin bukë e ujë,

lesh e li e vaj e pije.’

⁸ Prandaj, ja, unë rrugën tënde

me ferrëkuqe do ta zë,

me ledhe do ta rrethoj,

s’do t’i gjejë shtigjet e veta!

⁹ Do të vrapojë përpas dashnorëve,

s’do t’i zërë;

do t’i kërkojë, por s’do t’i gjejë,

e do të thotë:

‘Po kthehem te burri im i parë,

sepse isha më e lume se tani!’

¹⁰ Nuk e dinte se unë i jepja

grurë e verë edhe vaj të mirë;

i dhuroja argjend e ar,

që e përdorën për të punuar baalët.

¹¹ Prandaj do të shkoj e do të marr prapa

grurin tim në kohën e tij,

edhe verën në kohën e saj,

do të marr prapa lesh e li

me të cilët duhej të mbulonte veten.

¹² Turpësinë tani do t’ia zbuloj

po ndër sy të dashnorëve të saj,

s’gjendet ai që prej dorës të ma nxjerrë!

¹³ Do t’i jap fund çdo gëzimi të saj,

festimit të saj, hënës së re të saj,

të shtunave e të kremteve të saj.

¹⁴ Do t’ia prish vresht e fiq,

për të cilët tha:

‘Ja këto janë shpërblimi im

që m’i dhanë dashnorët e mi!’

E në shkurre do t’i kthej

do t’i hanë kafshët e fushës.

¹⁵ Do t’i paguajë ditët e baalëve,

kur u digjte kem të erëndshëm,

stolisej me vathë e argjende

e i ndiqte dashnorët e vet

e mua më harronte

‑ është fjala e Zotit.

Zoti e ripërtërit bashkimin

¹⁶ Prandaj vetë do ta josh atë,

do ta shpie në shkretëtirë

e do t’i flas zemrës së saj.

¹⁷ Do t’i kthej vreshtat e saj,

do ta shndërroj luginën Akor

në derë shprese.

Atje ajo do të përgjigjet

porsi në ditët e rinisë së vet,

porsi në ditët kur pati dalë

prej tokës së Egjiptit!

¹⁸ E do të ndodhë pikërisht atë ditë

‑ është fjala e Zotit,

ti do të më thërrasësh: ‘Fati im’,

e s’do të më quash më: ‘Baali im’.

¹⁹ Prej gojës së saj do t’i heq baalët,

emrin s’do t’ua kujtojë më.

²⁰ Atë ditë për ta do të lidh besë

me egërsirat e malit,

me fluturakët e qiellit

e me zvarranikët e tokës.

Prej vendit do të shfaros

hark e shpatë e luftë:

do t’i bëj të pushojnë të qetë.

²¹ Do të të bëj fatin tim të përhershëm,

do të të fejoj në drejtësi e në të drejtë,

me dhembshuri e dashuri.

²² Do të të fejoj në besnikëri

e ti Zotin do ta njohësh!

²³ Ja ç’do të ndodhë:

atë ditë do të vështroj lutjen

‑ është fjala e Zotit,

unë do ta vështroj qiellin

edhe ai do të vështrojë tokën;

²⁴ Edhe toka do të përgjigjet

me grurë, verë e vaj të mirë

e këto do t’u përgjegjen

pritjeve të Jezrahelit.

²⁵ Do ta mbjell për mua në vend,

do ta dua ‘Të‑Pa‑Mëshirën’;

²⁶ do t’i them: ‘Jo‑Popullit‑Tim’,

‘Ti Je‑Populli‑Im’

e ai do të më thotë:

‘Ti Je‑Hyji‑Im.”

Kapitujt