Kapitujt

Gjoni: 5. Shërimi i të paralizuarit

5

¹ Pas disa kohësh ishte festa e judenjve dhe Jezusi u ngjit në Jerusalem. ² Në Jerusalem, te Dera e deleve, është një ndërtesë banje, që hebraisht quhet Betsata. Ajo ka pesë treme. ³ Nën to rrinin të shtrirë shumë të sëmurë ‑ të verbër, të çalë dhe të marrë gjymtyrësh. ^[4]

⁵ Aty ishte një njeri që ishte i sëmurë prej tridhjetë e tetë vjet. ⁶ Jezusi, kur e pa ashtu të shtrirë e kur e mori vesh se është për një kohë të gjatë në atë gjendje, i tha:

“A dëshiron të shërohesh?”

⁷ “Zotëri ‑ iu përgjigj i sëmuri ‑ nuk kam njeri që, kur të tundet uji, të më shtjerë në banjë e, derisa unë ulem, një tjetër zbret para meje.”

⁸ “Çohu ‑ i tha Jezusi ‑ merre shtrojën tënde dhe ec!”

⁹ Ai njeri u shëndosh përnjëherë, mori shtrojën e vet dhe ecte.

Ajo ditë ishte e shtunë. ¹⁰ Prandaj judenjtë i thoshin të shëruarit:

“Është e shtunë! Nuk ke leje ta mbartësh shtratin tënd!”

¹¹ Ai iu përgjigj:

“Ai që më shëroi, më tha: ‘Merre shtrojën tënde dhe ec!’“

¹² Ata e pyetën:

“Kush është ai njeri që të tha: ‘Merre dhe ec?’“

¹³ Por, i shëruari nuk e dinte kush është, sepse Jezusi u zhduk në popullin që gjendej aty.

¹⁴ Më vonë Jezusi e gjeti në Tempull dhe i tha:

“Ja, u shërove! Mos mëkato më, që të mos të të gjejë ndonjë e zezë më e madhe!”

¹⁵ Ai njeri shkoi te judenjtë dhe u tha se Jezusi ishte ai që e shëroi. ¹⁶ Prandaj judenjtë zunë ta sulmojnë Jezusin, sepse bënte vepra të tilla ditën e shtunë.

¹⁷ Jezusi u përgjigj:

“Im Atë vepron gjithmonë e edhe unë veproj.”

¹⁸ Për këtë arsye judenjtë kërkonin edhe më tepër ta vritnin Jezusin, pse, jo vetëm se e prishte të shtunën, por edhe Hyjin e quante Atë të vetin, duke e barazuar veten me Hyjin.

Pushteti i Birit

¹⁹ Atëherë Jezusi u tha:

“Përnjëmend, përnjëmend po ju them:

Biri s’mund të bëjë asgjë prej vetvetes,

përveç çka sheh se bën Ati;

çka bën ai,

po atë gjë bën edhe Biri.

²⁰ Sepse Ati e do Birin

dhe i zbulon gjithçka bën ai.

Do t’i zbulojë edhe vepra më të mëdha se këto

që të mbeteni të habitur.

²¹ Dhe, sikurse Ati i ngjall të vdekurit

e i bën të jetojnë,

ashtu edhe Biri

i bën të jetojnë ata që do.

²² Ati në të vërtetë nuk gjykon askënd,

pse krejt gjykimin ia la në dorë Birit,

²³ që të gjithë të nderojnë Birin

siç e nderojnë Atin.

Kush nuk e nderon Birin,

nuk e nderon as Atin që e dërgoi.

²⁴ Përnjëmend, përnjëmend po ju them:

kush e dëgjon fjalën time

dhe beson në atë që më dërgoi,

ka jetën e pasosur

dhe ai nuk del në gjyq,

por tashmë kaloi prej vdekjes në jetë.

²⁵ Përnjëmend, përnjëmend po ju them:

po vjen koha ‑ tani është ‑

kur të vdekurit do ta dëgjojnë zërin e Birit

të Hyjit

dhe ata që ta dëgjojnë, do të jetojnë.

²⁶ Dhe, sikurse Ati e ka jetën në vetvete,

po ashtu i dha zotësinë edhe Birit ta ketë jetën

në vetvete.

²⁷ Atij ia dha edhe pushtetin të gjykojë,

sepse është Biri i njeriut.

²⁸ E mos u çuditni:

po vjen koha,

kur të gjithë ata që pushojnë në varre

do ta dëgjojnë zërin e tij

²⁹ dhe do të dalin:

ata që bënë mirë

‑ do të ngjallen për të jetuar,

ata që bënë keq,

‑ do të ngjallen për t’u dënuar.”

Dëshmitë e Jezusit

³⁰ “Unë asgjë s’mund të bëj prej vetvetes;

si dëgjoj, ashtu gjykoj,

dhe gjykimi im është i drejtë,

sepse nuk kërkoj vullnetin tim,

por vullnetin e atij që më dërgoi.

³¹ Nëse unë vetë i bëj dëshmi vetvetes,

dëshmia ime nuk është e vërtetë.

³² Është Një tjetër që bën dëshmi për mua

dhe unë e di:

dëshmia të cilën ai e bën për mua,

është e vërtetë.

³³ Ju dërguat disa njerëz te Gjoni

dhe Gjoni e dëshmoi të vërtetën.

³⁴ Unë nuk kam nevojë për dëshmi të njeriut,

por ua përmend këtë që ju të shëlboheni.

³⁵ Gjoni ishte dritëz që digjej e ndriçonte,

por juve ju pëlqeu të kënaqeni në atë dritë vetëm për një çast.

³⁶ Por unë e kam një dëshmi

më të madhe se atë të Gjonit:

veprat që Ati m’i besoi për t’i kryer;

pikërisht këto që unë kryej,

dëshmojnë për mua

se më dërgoi Ati.

³⁷ Edhe Ai që më dërgoi ‑ Ati,

vetë Ai dëshmoi për mua!

Ju kurrë s’e dëgjuat zërin e tij,

kurrë s’e patë fytyrën e tij;

³⁸ as fjala e tij nuk banon në ju,

sepse nuk i besoni atij,

që ai e dërgoi.

³⁹ Ju i shqyrtoni Shkrimet

sepse mendoni me anë të tyre të keni jetën e pasosur;

edhe ato, pra, dëshmojnë për mua,

⁴⁰ e ju, prapë se prapë nuk doni të vini tek unë,

që ta keni jetën.

⁴¹ Nuk kërkoj lavdi prej njerëzve,

⁴² po ju njoha deri në palcë:

nuk e keni në vetvete dashurinë e Hyjit.

⁴³ Unë erdha në Emër të Atit tim

e ju nuk më pranoni;

po erdhi ndonjë tjetër në emër të vet,

atë do ta pranoni!

⁴⁴ Po si mund të besoni ju,

ju që kërkoni lavdi prej njëri‑tjetrit,

e nuk e kërkoni lavdinë që vjen prej Një Hyji të vetëm?

⁴⁵ Mos t’ju shkojë në mend se do t’ju padis tek Ati!

Paditësi juaj është Moisiu,

në të cilin shpresoni.

⁴⁶ Për të vërtetë, po t’i besonit Moisiut,

do të më besonit edhe mua,

sepse ai për mua shkroi.

⁴⁷ Por, nëse nuk u besoni Shkrimeve të tij,

si do t’u besoni fjalëve të mia?”

Kapitujt