Kapitujt

Veprat e Apostujve: 7. Fjalimi i Shtjefnit

¹ Atëherë kryeprifti e pyeti Shtjefnin:

“A është ashtu?”

² Shtjefni u përgjigj:

“Vëllezër dhe etër, dëgjoni! Hyji i lavdishëm iu dëftua Atit tonë Abrahamit kur ende banonte në Mesopotami, para se nguli në Harran ³ dhe i tha:

‘Dil prej dheut tënd

e prej farefisit tënd

dhe shko në tokën që unë do të ta tregoj.’

⁴ Atëherë Abrahami e la dheun e kaldenjve dhe nguli në Harran. Po edhe nga andej, pasi i vdiq i ati, Hyji e bëri të kalojë në këtë vend, ku ju tani banoni. ⁵ Këtu nuk i dha në pronë asnjë pëllëmbë toke, por i premtoi, kur ende nuk kishte fëmijë ‑ se do t’ia japë për pronë atij dhe pasardhësit të tij, pas tij. ⁶ Po ashtu Hyji i tregoi se pasardhësit e tij do të jetojnë në mërgim në dhe të huaj, se do t’i robërojnë dhe do t’i salvojnë për katërqind vjet. ⁷ Por tha Hyji ‑ unë do ta gjykoj atë popull që ka për t’i skllavëruar. Pastaj do të dalin e do të më adhurojnë në këtë vend: ⁸ Atëherë bëri me të Besëlidhjen e rrethprerjes. Kur Abrahamit i lindi Izaku, të tetën ditë e rrethpreu; Izaku Jakobin e Jakobi dymbëdhjetë patriarkët.

⁹ Patriarkët e shitën Jozefin në Egjipt pse e kishin smirë. Por Hyji ishte me të ¹⁰ dhe e shpëtoi nga të gjitha ndeshtrashat e i dha hir e urti para faraonit, mbretit të Egjiptit, i cili e bëri qeveritar të Egjiptit e të mbarë oborrit mbretëror. ¹¹ Atëherë u bë zi buke në mbarë Egjiptin e Kanaanin. Ngushtica ishte e madhe e etërit tanë nuk gjenin ushqime. ¹² Kur Jakobi dëgjoi se në Egjipt kishte drithëra, i dërgoi atje herën e parë etërit tanë. ¹³ Herën e dytë Jozefi iu dëftua vëllezërve të vet dhe faraoni u njoh me prejardhjen e Jozefit. ¹⁴ Atëherë Jozefi urdhëroi t’ia sillnin Jakobin, babain e vet, dhe mbarë familjen e tij: shtatëdhjetë e pesë vetë. ¹⁵ Jakobi zbriti në Egjipt. Atje vdiq ai dhe etërit tanë. ¹⁶ Trupat e tyre qenë mbartur në Sihem dhe u varrosën në varrin që Abrahami e pati blerë me argjend prej bijve të Hemorit në Sihem.

¹⁷ Sapo afrohej koha për të shkuar në vend premtimi që Hyji kremtorisht ia kishte bërë Abrahamit, shtohej e shumohej populli ynë, ¹⁸ deri kur erdhi në sundim në Egjipt një mbret tjetër që nuk e kishte njohur Jozefin. ¹⁹ Ky mbret u soll me dinakëri kundër popullit tonë, i salvonte etërit tanë, aq sa i detyronte t’i braktisin foshnjat që të mos mbetnin gjallë. ²⁰ Po në këtë kohë lindi Moisiu. Ishte hyjnisht i bukur. Për tre muaj qe ushqyer në shtëpinë e t’et. ²¹ Kur qe braktisur, e mori bija e faraonit dhe e rriti si djalë të vetin. ²² Kështu Moisiu mësoi tërë diturinë egjiptiane. Ishte shumë i zoti në fjalë e në vepra.

²³ Kur u bë dyzetvjeçar iu mbush mendja të shkojë e t’i vizitojë vëllezërit e vet, izraelitët. ²⁴ Kur pa se njërit po i bëhej padrejtësi, e mbroi këtë dhe, për t’u hakmarrë për të rrahurin, e vrau egjiptianin. ²⁵ Moisiu mendonte se vëllezërit e tij do ta kuptonin se Hyji do t’u sillte shpëtimin duke u shërbyer me të, por ata nuk e morën vesh. ²⁶ Të nesërmen u pa duke u hyrë ndërmjet atyre që po rriheshin e për t’i pajtuar, u tha: “Burra, jeni vëllezër, pse po rriheni me njëri‑tjetrin?” ²⁷ Por ai që po e rrihte të vëllanë, e shtyri dhe i tha: “Kush të ka vënë ty kryetar dhe gjykatës mbi ne? ²⁸ A mos mendon të më vrasësh edhe mua siç e vrave dje atë egjiptianin?” ²⁹ Për shkak të kësaj fjale Moisiu iku e u strehua në dhe të huaj në tokën e Madianit. Atje pati dy djem.

³⁰ Pas dyzet vjetësh në shkretëtirën e malit Sinaj iu duk një engjëll në flakën e kaçubës së ndezur. ³¹ Kur e pa Moisiu, u mrekullua për atë farë vegimi. Ndërsa po afrohej për ta vërejtur me kujdes, ja, zëri i Zotit: ³² Unë jam Hyji i etërve të tu, Hyji i Abrahamit, i Izakut e i Jakobit.’ Moisiun e kapën dridhmat dhe s’kishte guxim të shikojë. ³³ E Zoti i tha: ‘Zbathi sandalet prej këmbëve, sepse vendi ku po qëndron është tokë e shenjtë. ³⁴ Fort mirë e kam parë mundimin e popullit tim në Egjipt, i kam dëgjuar ofshamat e tyre. Zbrita për ta çliruar. Tani nisu! Po të dërgoj në Egjipt!’

³⁵ Pikërisht atë Moisi, të cilin e mohuan duke thënë: ‘Kush të ka vënë të parë dhe gjykatës’ ‑ po atë Hyji e dërgoi kryetar dhe shpëtues me anë të engjëllit që iu dëftua në kaçubë. ³⁶ Ky i nxori prej Egjiptit duke bërë mrekulli dhe shenja të bindshme në tokën e Egjiptit, në Detin e Kuq dhe në shkretëtirë gjatë dyzet vjetëve. ³⁷ Moisiu është ai, që u tha bijve të Izraelit: ‘Hyji do t’ju ngrejë një profet si mua nga mesi i vëllezërve tuaj!’ ³⁸ Ky është ai, që, në kohën e Mbledhjes së popullit në shkretëtirë ishte ndërmjetës në mes Engjëllit që i fliste në malin Sinaj dhe etërve tanë, ai që i mori fjalët e jetës për të na i dorëzuar neve. ³⁹ Por etërit tanë nuk deshën t’i nënshtrohen. E mohuan dhe me zemër u kthyen në Egjipt ⁴⁰ duke i thënë Aronit: ‘Na i bëj hyjnitë që të na prijnë, sepse nuk dimë ç’u bë me Moisiun që na nxori nga dheu i Egjiptit.’ ⁴¹ Dhe në ato ditë punuan viçin, i kushtuan fli atij idhulli dhe u brohorisnin veprave të duarve të veta. ⁴² Atëherë Hyji u largua prej tyre dhe i braktisi të nderojnë yjet e qiellit, siç shkruan në Librin e Profetëve:

‘A më kushtuat fli e kushte

për dyzet vjet në shkretëtirë, o bijtë e Izraelit?

⁴³ Jo, por morët tendën e Molohit

dhe yllin e Refanit hyjit (tuaj),

‑ idhuj që vetë i punuat për t’i adhuruar.

Prandaj do t’ju shpërngul përtej Babilonit.’

⁴⁴ Etërit tanë në shkretëtirë e kishin me vete Tendën e Dëshmisë, siç e caktoi Ai që foli me Moisiun: ta punonte sipas gjedhes që kishte parë. ⁴⁵ Atë Tendë e morën trashëgim etërit tanë dhe, nën sundimin e Jozuehit, e shtinë në tokën që ua pushtuan paganëve, të cilët Hyji i dëbonte para fytyrës së etërve tanë; kështu ngjau deri në kohën e Davidit. ⁴⁶ Ky gjeti hir para Hyjit e prandaj lutej që t’i lejohej ta ndërtonte një banesë për Hyjin e Jakobit, ⁴⁷ megjithëse vetëm Salomoni ia doli t’ia ndërtojë Shtëpinë. ⁴⁸ Porse i Tejetlarti nuk banon në ndërtesa të punuara me dorë të njeriut, sikurse thotë profeti:

⁴⁹ ‘Qielli është froni im,

e toka është shtroja e këmbëve të mia.

Çfarë shtëpie do të më ndërtoni ‑ thotë

Zoti ‑ dhe cili do të jetë vendi i pushimit tim?

⁵⁰ Pse, a nuk i krijoi të gjitha këto dora ime?

⁵¹ O njerëz kokëfortë, me zemër e me veshë paganë! Gjithmonë i kundërshtoni Shpirtit Shenjt! Siç ishin etërit tuaj, të tillë jeni edhe ju! ⁵² Cilin prej profetëve nuk e salvuan etërit tuaj? Etërit i vranë ata që paralajmëruan ardhjen e të Drejtit e të Drejtin ju tani e tradhtuat dhe e vratë; ⁵³ pikërisht ju, që prej duarve të engjëjve e morët Ligjin, por nuk e zbatuat!”

Shtjefnin e mbysin me gurë

⁵⁴ Kur i dëgjuan këto fjalë, griheshin në zemrat e tyre dhe kërcëllonin me dhëmbë kundër tij. ⁵⁵ Por Shtjefni, plot me Shpirt Shenjt, i drejtoi sytë kah qielli, pa lavdinë e Hyjit e Jezusin duke qëndruar në të djathtën e Hyjit ⁵⁶ dhe tha: “Ja, po e shoh qiellin e hapur dhe Birin e njeriut në të djathtën e Hyjit.” ⁵⁷ Atëherë ata lëshuan një britmë të madhe, i mbyllën veshët dhe u vërsulën të gjithë së bashku kundër tij. ⁵⁸ E qitën jashtë qytetit dhe e vranë me gurë. Dëshmitarët i ulën petkat te këmbët e një djaloshi që quhej Saul.

⁵⁹ Dhe ndërsa po e mbytnin me gurë, Shtjefni lutej e thoshte: “O Jezus Zot, merre shpirtin tim!” ⁶⁰ Atëherë ra në gjunjë dhe bërtiti me zë të madh: “O Zot, mos ua merr këtë për mëkat!” Posa i tha këto fjalë, ndërroi jetë.

Kapitujt