Kapitujt

Predikuesi: 9. Fati

¹ E njëmend, përsiata mbi të gjitha këto e hetova se si të drejtët e të urtët dhe veprat e tyre janë në dorë të Hyjit.

Njeriu nuk e njeh as dashurinë as urrejtjen: para tij gjithçka është kotësi.

² Të gjithë kanë po të njëjtin fat:

i drejti e keqbërësi,

i miri e i ligu,

i pastërti e i papastërti,

ai që flijon e ai që nuk flijon.

Si i miri ashtu edhe mëkatari,

si ai që përbetohet ashtu edhe ai që trembet të përbetohet.

³ Kjo është e keqja më e madhe ndër të këqijat që ndodhin nën diell: për gjithkënd është po i njëjti fat. Këndej edhe zemrat e bijve të Adamit janë plot me keqbërësi dhe me marrëzirë në jetën e tyre e pastaj... fundi i fundit ndër të vdekur. ⁴ Por për atë që është në shoqëri me të gjallët, ka shpresë:

Më i mirë është qeni i gjallë se luani i cofur. ⁵ Sepse të gjallët e dinë se do të vdesin, kurse të vdekurit s’dinë më asgjë dhe s’do të kenë më asfarë shpërblimi, pasi kujtimin e tyre e mbulon harresa. ⁶ Po ashtu edhe dashuria e tyre, urrejtja dhe smira të gjitha së bashku morën fund e më nuk bëjnë pjesë në këtë shekull as në veprimtarinë që bëhet nën diell.

⁷ Shko, pra, e haje me hare bukën tënde,

pije me gëzim verën tënde,

sepse Hyji tashmë i ka pëlqyer veprat e tua.

⁸ Në çdo kohë petkat e tua le të jenë të bardha

dhe kokës sate mos ia mungo vajërat erëmirë.

⁹ Gëzohu në jetë me gruan që e do në të gjitha ditët e jetës sate të paqëndrueshme që të janë dhuruar nën diell gjatë tërë kohës së jetës sate të zbrazët: sepse ky është fati që të takon në jetën tënde e në mundin që bën nën diell.

¹⁰ Gjithçka të jesh në gjendje të bësh, bëje sa më parë, sepse atje në Dhe të zi, ku do të shkosh, s’ka as veprimtari as arsye as urti as dije.

¹¹ Vëzhgova e pashë nën diell edhe këtë:

s’e fitojnë vrapimin të shpejtët,

as të fortët luftën,

as të urtët bukën,

as të diturit pasurinë,

as të maturit përkrahjen,

por gjithçka sjell koha e rasti.

¹² E njëmend, njeriu nuk e di mbarimin e vet, por si peshqit që bien në rrjetën ugurzezë dhe porsi shpendët që zihen në lak, kështu edhe njerëzit bëhen pre e fatkeqësisë që u vjen papritmas.

Urtia e marria

¹³ E kam parë nën diell edhe këtë gjë në lidhje me urtinë dhe e mbaj për të rëndësishme të përsiatet:

¹⁴ ishte një qytet i vogël e pak njerëz kishte në të: e sulmoi një mbret i fortë, e rrethoi dhe ndërtoi rreth tij kulla luftimi të forta. ¹⁵ Por u gjet në qytet një njeri i varfër, por i urtë dhe, në saje të urtisë së vet, e shpëtoi qytetin: më vonë askujt s’i ra ndër mend për atë njeri skamnor! ¹⁶ E unë them:

Më e mirë është urtia se fuqia,

por urtia e skamnorit përbuzet,

fjalët e tija nuk dëgjohen.

¹⁷ Fjalët e buta të të urtëve dëgjohen

shumë më tepër se britma e prijësit ndër të marrë.

¹⁸ Më e mirë është urtia se armët e luftës;

por një mëkatar i vetëm humb të mira të mëdha.

Kapitujt