Kapitujt

Veprat e Apostujve: 27. Pali niset për Romë

¹ Kur u pru vendimi të udhëtojmë për Itali, Palin me disa të burgosur të tjerë ia dhanë në dorëzim një centurioni që quhej Jul e ishte prej kohortës Auguste. ² hipëm, pra, në një anije adramitine, e cila udhëtonte gjatë porteve të detit të Azisë, dhe u nisëm. Me ne ishte Aristarku, një maqedon nga Selaniku. ³ Të nesërmen arritëm në Sidon. Juli, që sillej njerëzisht me Palin, i dha leje të shkojë ndër miq për të marrë ndonjë shërbim prej tyre. ⁴ Prej andej morëm detin e lundruam afër Qipros ‑ sepse i kishim erërat e kundërta ‑ ⁵ dhe kaluam detin gjatë brigjeve të Cilicisë e të Pamfilisë dhe arritëm në Mirën e Licisë. ⁶ Këtu centurioni gjeti një anije nga Aleksandria që udhëtonte për Itali dhe na ngarkoi në të.

⁷ Për shumë ditë udhëtuam ngadalë dhe mezi arritëm në Knid. E, pasi era nuk ua lejoi të ndalej anija në port, vazhduam për nën Kretë, në anë të Salmonës ⁸ dhe mezi e kaluam e arritëm në një vend që quhet “Portet e Mira” afër të cilit është qyteti i Lasejës.

⁹ Por, pasi kishte kaluar shumë kohë, kështu që lundrimi ishte bërë i rrezikshëm ‑ sepse kishte kaluar Agjërimi i madh ‑ Pali i këshilloi: ¹⁰ “Burra ‑ u thoshte ‑ unë shoh se lundrimi do të dalë me vështirësi dhe me dëm të madh, jo vetëm për mallra e për anije, por edhe për jetën tonë.” ¹¹ Por centurioni më tepër i besonte timonierit e të zotit të anijes se sa vërejtjeve të Palit. ¹² E, pasi porti nuk ishte i përshtatshëm për të kaluar dimrin, shumica propozuan të nisemi prej andej, me shpresë që ta arrinim Feniksin, një port të Kretës, që është i çelur nga jugperëndimi e veriperëndimi dhe aty ta kalonim dimrin.

Stuhia e detit

¹³ Ndërkaq, u çua një puhi e lehtë shiroku, ata pleqëruan se ky mendim mund të realizohej, hoqën spirancën dhe lundruan gjatë bregut të Kretës. ¹⁴ Por pas pak kohe u tërbua një erë e fortë, që quhet veri‑lindore. ¹⁵ Anija e rrëmbyer, u bë e paaftë t’i qëndrojë erës; ne u lëshuam të na hedhë andej e këndej. ¹⁶ Duke lundruar në shtrojerën e një ishulli të vogël, që quhet Kauda, mezi mundëm ta kapnim sandallin e shpëtimit. ¹⁷ Kur e ngritën në barkë, i përdorën veglat e shpëtimit: me litar e ngjeshëm anijen. Prej frikës që të mos mbesim në zall, në Sirtë, e lëshuan spirancën notuese. Kështu barteshim andej‑këndej. ¹⁸ Pasi stuhia na rrahte me tërbim, të nesërmen, hodhën mallrat në det ¹⁹ e të tretën ditë, me duar të veta hodhën veglat e pajisjet e anijes. ²⁰ Për shumë ditë nuk u pa as dielli as yjet; stuhia tërbohej gjithnjë e më tepër: kishte humbur çdo shpresë se do të shpëtojmë.

²¹ Për një kohë të gjatë askush s’kishte ngrënë. Atëherë Pali u ngrit në mes e tha: “More burra, është dashur të më kishit dëgjuar e mos ta kishim lënë Kretën; i kishim shpëtuar këtij rreziku e dëmi. ²² Por tani po ju porosis: merrni zemër, sepse asnjë prej jush nuk do të birret, me përjashtim të anijes. ²³ Sonte m’u lajmërua engjëlli i Hyjit, të cilit i përkas dhe të cilit i shërbej ²⁴ e më tha: ‘Mos ki frikë, Pal, ti duhet të dalësh para Cezarit dhe, ja, Hyji do t’ua falë jetën të gjithë atyre që lundrojnë me ty!’ ²⁵ Prandaj, merrni zemër, o vëllezër! Unë i besoj Hyjit e s’mund të ndodhë ndryshe përveçse si më ka thënë Ai. ²⁶ Na duhet të ndeshemi patjetër në një ujdhesë.”

²⁷ Ishte e katërmbëdhjeta natë që na rrahte stuhia andej e këndej në Detin e Mesdheut, kur, diku rreth mesnatës, detarët e morën me mend se po i afroheshim tokës. ²⁸ Si hodhën plumbçin, gjetën tridhjetë pashë thellësi; pak më vonë e hodhën përsëri dhe gjetën pesëmbëdhjetë pashë.

²⁹ Pasi druanin se mos përplaseshin me shkëmbinj, hodhën katër spiranca prej popes e pritnin me afsh të zbardhte drita. ³⁰ Kur detarët, me mendim të iknin nga anija, ulën sandallin në det, gjasme donin të hidhnin spirancat nga kiçi, ³¹ Pali i tha centurionit dhe ushtarëve. “Nëse këta nuk rrinë në anije, ju s’do të shpëtoni.” ³² Atëherë ushtarët i prenë konopët e sandallit dhe e lanë të bjerë në det.

³³ Duke pritur të agonte drita, Pali i nxiste të gjithë të hanin bukë. U thoshte: “Është e katërmbëdhjeta ditë që pa farë ushqimi prisni me zemërim e nuk hani gjë. ³⁴ Ju lutem, pra, hani se ju vlen për shpëtimin tuaj! Prapë po ju siguroj se asnjërit prej jush as një fije floku prej kresë s’do t’i humbasë!” ³⁵ Si i tha këto fjalë, mori bukën, falënderoi Hyjin në sy të të gjithëve, e theu dhe filloi të hajë. ³⁶ Atëherë të gjithë morën zemër, morën edhe ata e hëngrën. ³⁷ Ishim në anije të gjithë së bashku dyqind e shtatëdhjetë e gjashtë vetë. ³⁸ Pasi u nginë, nisën ta lehtësojnë anijen duke e hedhur grurin në det.

Anija thyhet

³⁹ Kur zbardhi drita, detarët nuk e njohën tokën. Hetuan një gji në breg të rrafshtë dhe vendosën, nëse do të ishte e mundur, ta shtienin anijen atje. ⁴⁰ I zgjidhën spirancat dhe i lanë në det. Njëkohësisht zgjidhën edhe të lidhmet e timonit, e ngrehën velin paranik në drejtim të erës dhe u drejtuan nga bregu. ⁴¹ Por hasën në cektinë e anija u ngul në rërë: pjesa e parë e ngulur nuk luante vendit, kurse kiçin e shkallmonte stuhia e valëve.

⁴² Atëherë ushtarët menduan t’i mbysin të burgosurit, prej frikës se ndonjëri prej tyre, pasi të shpëtojë me not, do të ikë. ⁴³ Por centurioni, pse donte ta shpëtonte Palin, nuk i la ta çonin në vend këtë mendim: dha urdhër që ata që dinin not të kërcenin të parët në ujë e të dilnin në tokë, ⁴⁴ kurse të tjerët le të shpëtonin, kush me dërrasë e kush me copa të thyera të anijes.

Kështu të gjithë dolën në tokë shëndoshë e mirë.

Kapitujt