Kapitujt

Veprat e Apostujve: 4. Pjetri dhe Gjoni para Këshillit të Lartë

¹ Ndërsa ata ende po i flisnin popullit, iu afruan disa priftërinj, kryetari i rojës së Tempullit dhe disa saducenj ² të hidhëruar pse e mësonin dhe pse, në shembullin e Jezusit ‑ shpallnin ngjalljen e të vdekurve. ³ I kapën dhe i futën në burg deri të nesërmen, sepse ishte bërë natë. ⁴ Ndërkaq, shumë prej atyre që dëgjuan fjalën e tyre, besuan dhe numri i burrave që besuan shkoi në [rreth] pesë mijë vetë.

⁵ Të nesërmen në Jerusalem u bashkuan në kuvend krerët, priftërinjtë dhe skribët [⁶ e me ta edhe kryeprifti Ana e Kajfa, Gjoni, Aleksandri dhe të gjithë anëtarët e familjeve të kryepriftërinjve]. ⁷ Ata i sollën apostujt në mes dhe i pyetën: “Me çfarë pushteti dhe në emër të kujt e bëtë këtë gjë?”

⁸ Atëherë Pjetri, plot me Shpirt Shenjt, u tha:

“Kryetarë të popullit dhe pleq! ⁹ Pasi ju sot po na merrni në gjykim për një vepër të mirë që ia bëmë një të sëmuri e po na pyesni si ky njeri u shërua; ¹⁰ le ta dijë secili prej jush dhe mbarë populli i Izraelit: ky njeri qëndron para jush shëndosh në saje të Emrit të Jezu Krishtit Nazarenas, që ju e kryqëzuat, por që Hyji e ngjalli prej së vdekuri. ¹¹ Jezusi është

‘guri që ju, ndërtues,

e qitët jashtë përdorimit,

por që u bë gur i këndit,’

¹² e vetëm nëpër Të fitohet shëlbimi. Sepse, për të vërtetë, s’ka asnjë person tjetër nën këtë kupë qielli që Hyji ua dha njerëzve me anën e të cilit do të mund të shëlbohemi.”

¹³ Krerët e pleqtë kur panë guximin e patrandshëm të Pjetrit e të Gjonit e, pasi e dinin se janë njerëz të thjeshtë e të pashkollë, mbetën thellësisht të habitur. E dinin se kishin qenë me Jezusin, ¹⁴ por s’dinin ç’t’u thoshin, sepse e shihnin njeriun e shëruar në këmbë afër tyre. ¹⁵ Prandaj i urdhëruan të dilnin nga Këshilli e filluan të këshillohen në mes tyre. ¹⁶ Thoshin: “Çka të bëjmë me këta njerëz? Kanë bërë mrekulli të qartë, të cilën e pranojnë të gjithë jerusalemasit dhe nuk është punë që mund ta mohojmë. ¹⁷ Por, që ngjarja të mos përhapet më tepër në popull, po ua ndalojmë rreptësisht që t’i flasin më ndokujt për atë Emër.”

¹⁸ I thirrën brenda dhe i urdhëruan rreptësisht që në të ardhmen askujt të mos i flasin as të mos mësojnë në Emër të Jezusit. ¹⁹ Porse Pjetri e Gjoni u përgjigjën: “Gjykoni ju vetë a është e drejtë para Hyjit: të dëgjojmë më parë ju se Hyjin? ²⁰ Ne, veç, nuk mundemi që të mos flasim për çka kemi parë e dëgjuar!” ²¹ Ata, pasi i qortuan përsëri, i lanë të shkojnë; ngase nuk gjetën ndonjë arsye pse t’i ndëshkojnë për shkak të popullit, sepse të gjithë i jepnin lavdërim Hyjit për mrekullinë që u bë, ²² sidomos pse njeriu që mrekullisht u shërua, kishte kaluar moshën dyzetvjeçare.

Lutja e apostujve në kohën e salvimit

²³ Posa i lëshuan, apostujt shkuan te të vetët dhe u treguan çka u thanë kryepriftërinjtë dhe paria e popullit. ²⁴ Ata, kur morën vesh, të gjithë së bashku iu lutën Hyjit kështu:

“O Zot,

Ti krijove qiellin, tokën e detin

dhe gjithçka është në ta!

²⁵ Ti the nëpërmjes Shpirtit Shenjt me gojë të atit tonë Davidit, shërbëtorit tënd:

‘Përse çohen peshë paganët

e përse fiset bëjnë shestime të kota?

²⁶ Mbretërit e dheut po ngrihen kundër,

princat bëjnë besëlidhje

kundër Zotit e kundër të Shuguruarit të tij.’

²⁷ Ja, në këtë qytet, vërtet, bënë lidhje Herodi e Ponc Pilati me paganë e me fiset e Izraelit kundër Jezusit ‑ Shërbëtorit tënd të shenjtë, të cilin ti e shugurove,

²⁸ kështu s’bënë tjetër veçse çka dora jote e vullneti

yt paracaktoi të bëhet.

²⁹ E tani, o Zot,

shih kërcënimin e tyre

e bëj që shërbëtorët e tu

ta shpallin me plot guxim Fjalën tënde!

³⁰ Shtrije dorën tënde

e bëj shërime, shenja të bindshme e mrekulli

me fuqinë e Emrit

të Shërbëtorit tënd të shenjtë,

Jezusit.”

³¹ Pasi e kryen lutjen, u trand vendi ku ishin të bashkuar, të gjithë u mbushën me Shpirtin Shenjt dhe u vunë ta shpallin me guxim Fjalën e Hyjit.

Bashkësia e parë e krishterë

³² Në bashkësinë e besimtarëve mbretëronte një përkim i plotë. Askush nuk e quante të vetën çkado që kishte, por ndër ta gjithçka ishte e përbashkët. ³³ Apostujt me fuqi të madhe jepnin dëshmi mbi ngjalljen e Zotërisë Jezus e të gjithë gëzonin nderim të madh. ³⁴ Gjithashtu askush prej tyre nuk ishte skamnor, sepse ata që kishin ara e shtëpi i shitnin e çmimin e shitjes e binin ³⁵ dhe e vinin te këmbët e apostujve. Atëherë secilit i jepej aq sa kishte nevojë.

³⁶ Kështu Jozefi, të cilin apostujt e quajtën Barnabë ‑ që do të thotë: biri i ngushëllimit ‑ levit, me prejardhje qipriot, ³⁷ kishte një tokë; e shiti e të hollat ua solli apostujve.

Kapitujt